Als het even kan, probeer zonder (al te grote) vooroordelen naar mensen en naar het leven in het algemeen, te kijken. Als ik mezelf er op betrap dat ik iets raar of vreemd of, erger nog, niet goed dreig te vinden, probeer ik dat zo snel mogelijk om draaien naar: misschien zit er wel iets in, misschien is het erg leuk en creatief, het zo ook interessant kunnen zijn, misschien moet ik meer vragen naar het waarom voordat ik een mening vorm…….nou ja, dat zo’n beetje. Dat lukt me niet altijd.
Ik ga met Lola dagelijks in het hondenlosloopgebied lopen (wat moet je daar anders doen?!). Heel regelmatig tref ik daar groepjes mensen met honden die iets van een jacht lijken na te bootsen. Zo ziet het er tenminste uit. Ze dragen allemaal van die jacht-groene kleding, met bij voorkeur ook zo’n mouwloos jachtgroen jack met grote zakken waar vooral dummies, fluitjes, beloningssnoepjes enzo zitten.
De honden zijn aangelijnd en blaffen en piepen zenuwachtig
De honden zijn allemaal aangelijnd en blaffen en springen en piepen zenuwachtig. Ik vraag me altijd af of ze het wel leuk vinden, dat jacht nabootsen. De bedoeling is dat de dummie in het water wordt gegooid, dat een hond daar dan achteraan gaat, op een heel speciale manier, en de dummie linea recta terugbrengt naar het baasje.
Dan volgt uiteraard een beloning in de vorm van een hondensnoepje. De honden doen dat niet allemaal onmiddellijk vlekkeloos, en volgt een hele serenade van hele hoge prrrrrrrrrrr-geluiden van het baasje, en
snerpende irritante fluitjes.
De baasjes roepen dan naar mij dat ik Lola uit het water moet halen
Tja, en dan kom ik met Lola aanlopen. Lola gaat ook graag het water in, maar ze heeft helemaal niets met dummies. De baasjes roepen dan naar mij dat ik Lola uit het water moet halen omdat hun honden afgeleid worden, maar ja, Lola is ook niet dom.
Zij heeft heel goed in de gaten dat in die zakken van die jachtgroene vesten snoepjes zitten, en laat ze daar nou heel erg gek op zijn. Dus ik kan roepen wat ik wil, Lola doet haar best om haar deel van die beloningssnoepjes te krijgen, zonder enige tegenprestatie uiteraard.
Nou, dat wordt dus helemaal niet op prijs gesteld. En die aangelijnde honden maar blaffen en janken, volgens mij omdat ze jaloers zijn dat Lola zomaar vrij en zonder riem mag proberen een snoepje te bemachtigen, en niet achter een dummie hoeft aan te jagen (honden zijn niet gek hè, ze weten echt donders goed dat het geen echte prooi is, daarom heten ze ook dummies).
Afijn, dan ga ik Lola maar lokken met snoepjes die ik zelf bij me heb, zodat ze de inmiddels geïrriteerde jachthondenbaasjes verlaat en naar mij komt, haar beloning in ontvangst neemt en het haar behaagt om
onze wandeling te vervolgen.
Waarom zou je je uitdossen als een soort jager als er helemaal niets te jagen valt?
Ik ben altijd blij als we dat ge-prrrrrrr en die hoge fluittonen weer achter ons kunnen laten. Ik denk er zo het mijne van. Ik ben dus in deze situatie niet echt onbevooroordeeld. Ik meen (let op, ik weet het dus niet zeker!) aan de honden te zien en te horen dat ze het niet zo leuk of ontspannend vinden. Bovendien, waarom zou je je uitdossen als een soort jager als er helemaal niets te jagen valt (gelukkig!)?
En waarom zou je het intellect van een hond in de zeik nemen door te denken dat zij/hij een echte prooi zou kunnen verwarren met zo’n rare dummie?! En last but not least: je zou toch nooit willen dat je lieve hond in het eggie achter een eend, haas, fazant zou aangaan en die bij jou zou brengen als prooi?
Liever rolt ze zich nog een een keer extra om in de paardenpoep
Maar ik hou ook rekening met een andere mogelijkheid. Misschien ben ik gewoon jaloers op hun gedisciplineerde honden? Of op hun inspanningen om er jachthonden van te maken, zodat ze zoals hun
wilde voorgangers in het wild kunnen overleven?
Ik weet het niet. Van Lola word ik ook niet wijzer. Ik gooi met een dummie en ze wil ‘m best naar me terug brengen, mits er een lekker snoepje tegenover staat.
Maar liever doet ze gewoon haar hondending en rolt ze zich nog een keertje extra in de paardenpoep.