Onze 12 dagen in El Rompido in Spanje waren een verademing, zowel letterlijk als figuurlijk. Mijn partner had meteen meer lucht en geen puffer meer nodig. Ik besef direct dat wij in een gezegende situatie zitten om te kunnen besluiten terug te gaan en maken daar graag gebruik van. Op 13 december vertrekken we opnieuw naar Spanje, maar dan met onze eigen auto.
Het voordeel van met de auto gaan is dat je alles wat je nodig denkt te hebben mee kunt nemen. Welke spullen dit zoal zijn, zijn we al aan het voorbereiden. Onze vrienden in Spanje hebben ons goede tips gegeven, want zij weten onderhand wel wat je zult missen van thuis. Toen we in Spanje waren hebben ze ons van alles laten zien en zijn we drie keer over de grens naar Portugal gegaan, heel apart.
El Rompido is een klein niet echt toeristisch vissersdorpje dus in de winter zal het er wel erg rustig zijn. Wij gaan ontdekken hoe het zal bevallen en hebben voor twee maanden een huisje gereserveerd – drie deuren bij onze vrienden vandaan – met een optie op een maandje meer. Ook in deze boffen we, want de eigenaren van het huis wonen in Barcelona en zijn alleen in augustus in Rompido. Ze verhuren nooit maar omdat ze Mieke en Sjef kennen – en zij hen verzekerden dat we aardige oudere mensen zijn – mochten we het huis huren.
Mieke en ik hebben elke dag heerlijke wandelingen gemaakt door de moerassen en langs de Atlantische oceaan. We gingen wel in de ochtend, want overdag was de temperatuur tussen de 35 ‘a 40 graden en zaten we heerlijk op het terras of lag ik in de hangmat. Als we er in de winter zijn zal het 18 a’ 23 graden zijn en dat is voor ons genoeg.
In het dorp is een enorme golfbaan die druk bezocht wordt en er zijn leuke terrasjes aan het strand, maar voor de grote boodschappen moet je acht kilometer verderop wat wel een nadeel is. Er zijn wel wat buurtwinkeltjes voor de eerste levensbehoeften. Mieke en Sjef hebben daar een leuke vriendenkring opgebouwd waarvan we al enkele mensen hebben ontmoet zoals Pieter de Engelsman die op een groot landgoed woont.
Pieter is sinds twee jaar weduwnaar en nodigde ons uit voor een wijntje en daar zit je dan, op het terras bij dat enorme huis met een zwembad, in je eentje. Ik ben er niet jaloers op. Hij zit vol ergernis over Boris en de Brexit maar de wijn was lekker en we konden Engels praten want oh wee. In het dorp zelf, en zeker in de winter wonen we tussen de bevolking dus wordt het hoog tijd om noodzakelijke woordjes Spaans te leren, op zijn minst Ola en Buenos dias. Maar nog veel mee denk ik zo.
Onze vrienden gaan – als wij er twee dagen zijn – voor twintig dagen naar Nederland om vrienden en familie te bezoeken. We zijn dan aan de goden overgeleverd en hopen dat onze – erg aardige buurman- wat Engels spreekt. Zo niet dan heb ik de vertaal app en mijn boekje bij de hand maar toch, het lijkt me net zo sympathiek om minstens de belangrijkste woordjes te kunnen zeggen.
Wat een avontuur.
