Discriminatie, wat is het een rotwoord. Ik ben er me van bewust dat ik één van die mensen ben die niet discrimineert. Het is een woord dat niet past bij ‘leven en laten leven’ en is zeker een thema om eens goed over na te denken. Ik denk dat ik niet discrimineer maar of dat zo is?
‘Leven en laten leven’ staat bij mij hoog in het vaandel. Het zorgt er voor dat je iedereen neem voor wie hij of zij is. Mocht iets me echt hinderen dan mijd je de situaties waarin je gehinderd wordt. Zelfbescherming heet dat.
Dat inzicht heb ik niet altijd gehad maar heb ik door schade en schande geleerd. Door de jaren heen ga je begrijpen dat je een eenling bent als je niet mee doet aan de algemene gebruiken zoals; afkeuring, roddel en achterklap. Je staat hierin alleen, want heel vaak gaan gesprekken over andere mensen en de daarbij horende kritiek of afkeuring. Mensen worden achter hun rug uitgelachen om hun gewicht, of je nou te dun of te dik bent dat maakt niets uit. Je wordt al snel in een hokje gestopt als dikzak of anorexiapatiënt. Is het dat hokjes denken geen discriminatie?
Ooit maakte ik iets mee tijdens een schildercursus in mijn voormalige atelier. Wekelijks kwam daar een groepje dames bijeen met daarnaast één man. Toen hij op een dag niet kon komen zeiden de dames honend: “Daar missen we niks aan zeg, wat een sukkel is dat.” Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn grote vriend die door een ziekte in een rolstoel zat omdat hij amper kon bewegen. Daarbij ging hij ook nog motorisch snel achteruit, zodat hij grote moeite moest doen om iets op het doek te krijgen.
Moeiteloos werd hij in een hokje gestopt van gehandicapte sukkel. Elke week kwam hij trouw op zijn driewieler en toverde ondanks al zijn gebreken erg leuke dingen op het doek. Het was zijn lust en zijn leven en aan onze gesprekken samen denk ik met warmte terug. Terugdenkend aan deze reactie van de dames maakt het me nog boos. Maar ook ik mag niet vervallen in het plaatsen van mensen in hokjes. In dit geval het hokje van tactloze domme roddeltantes.
Zo kan ik nog wel een poos door gaan want blijkbaar hoort het er bij. Mensen worden in hokjes geplaatst dat is onontkoombaar. Of je bent een nerd of je bent een del, een buitenlander of een boer, er is altijd wel wat.
Op de camping spreek ik af met mijn dochter om een wandeling te maken door het nabijgelegen prachtige natuurgebied ,, de Maashorst”. We stappen over het wildrooster en in de verte zien we de runderen staan die het nieuws hebben gehaald. Er is nog niet zolang geleden iemand op de horens genomen, maar mijn dochter antwoord op mijn vraag of ze bang is: “”Nou, ik vind het wel spannend maar we doen het toch hè mam.”
We lopen er op bescheiden afstand omheen en negeren ze zonder vooroordeel. Het werkt prima want ook al kijken de jonge kalfjes ons nieuwsgierig aan en komen ze onze richting op, pa en ma laten ons met rust. Diep in gesprek raken we de weg kwijt waardoor we in totaal 15 km. afleggen.
Onderweg vertel ik haar over mijn ervaring in de kantine die avond er voor. Ik zit, zoals altijd met een groepje mensen op een kruk aan de statafel. De drie om me heen beginnen een gesprek over hun reizen in Zuid-Frankrijk als de dame naast me opmerkt: “We stonden op een camping met een heleboel grijze koppies en dat was niet leuk”. En snel zegt ze; “Sorry hoor.” strijkt over mijn hoofd zegt er bij, je bent niet echt grijs maar toch…. Ik schrik en zeg: “Er zijn ook leuke ouderen hoor.”
Ik werd in een hokje gestopt, het ouderenhokje en dat voelde niet fijn. Mijn dochter stelde me gerust; “Ach mam, jij gaat nog jaren mee hoor als je geest maar jong blijft en dat heb je in je.”
De volgende gezellige bijeenkomst in de kantine praat ik weer vrolijk mee maar ga niet meer naast die dame zitten, maar naast gezellige (ook jongere) mensen die me nemen voor wat ik ben.
Marian
