“Ik ga naar Frankrijk ik kom nooit meer terug. Ik ga naar Frankrijk ik kom nooit meer terug. Ik ga naar Frankrijk ik kom nooit meer terug. Nog drie minuten dan vertrekt de trein. Dan hoef ik hiero nooit meer te zijn….”
Als ik het ANWB-bord zie, zingen de Amazing Stroopwafels spontaan dit aloude liedje mijn hoofd in en ik zing mee. Wel stil, want ik zing zo vals als een kraai en alle ruiten in de omgeving zijn dan niet meer veilig.
We zijn aan het fietsen, naderen Harderwijk en op dat bord staat Frankrijk aangegeven. Volgens Wikipedia is Frankrijk een buurtschap in de gemeente Harderwijk. Dit buurtschap heeft haar naam waarschijnlijk te danken aan het feit dat daar vroeger een luchtballon uit het land Frankrijk neergekomen is.
Wij fietsen verder en ik mijmer nog eventjes door over de Amazing Stroopwafels. Nee, het zijn niet de lekkerste stroopwafels – want die halen wij supervers uit de eerste Nederlandse stroopwafelautomaat in Waddinxveen – maar wel de leukste. Ik ben een echte fan van deze band, al meer dan 40 jaar. Ik hou van hun humor. Mijn eerste kennismaking was toen ze optraden in het zwembad waar ik werkte, tijdens het grote zwemfeest dat het jaarlijkse zwemseizoen afsloot.
Tijdens het zwemfeest van september 1972 (ik weet niet meer of dat hetzelfde feest was) had ik mijn eerste date (toen noemde je dat trouwens nog gewoon een afspraakje) met mijn vrouw. Ook dit jaar hebben we dat weer ‘gevierd’ met een heerlijk dinertje op een gezellig zonnig terras.
Fijn om weer regelmatig een terrasje te kunnen pakken. Maar, toen we laatst in Zwolle een kop koffie wilden drinken en we via een QR-code de bestelling digitaal door moesten geven, zijn we toch maar doorgelopen naar een volgend terras met echte mensen die er bedienden.
We snappen dat de horeca problemen ondervindt met hun personeelsbezetting, maar dit is mij een brug te ver. Ook omdat ik maar een simpele mobieltje heb zonder internetbundel. Internetten hoef je toch niet de hele dag te doen? Dat kan ook thuis. En alleen beltegoed is goedkoper dan een abonnement, zodat ik ook wat overhoud voor een kop koffie, wellicht met iets lekkers erbij op een terras. Voor ieder feestje moet je zelf de slingers ophangen, toch?
Ja, 9 september is onze dag. Ieder jaar staan we er eventjes bij stil. Twintig jaar geleden deden we dat ook tijdens een vakantie in Turkije. Toen wij die dag terugkwamen van een excursie kregen we bij onze sleutel ook een briefje van de receptie. Mobieltjes hadden we toen nog niet. We moesten zo snel mogelijk contact opnemen met thuis. De boodschap was duidelijk: “Breek de vakantie af en kom zo snel mogelijk naar huis!”
Mijn schoonmoeder had een hersenbloeding gehad en lag in coma in het ziekenhuis. Op 11 september was de eerste vlucht naar Schiphol. Ja, inderdaad, op díe bewuste nine-eleven vlogen wij terug naar Nederland. Mijn herinneringen aan die onvergetelijke dag zijn dus vermoedelijk anders dan die van jullie.
Toen wij met onze koffers op Schiphol in de trein naar Waddinxveen stapten, werden we onthutst aangesproken door medereizigers. “Zijn jullie hierheen komen vliegen? Durfden jullie dat dan?” Wij waren heel verbaasd over deze commotie.
Waar deze vliegangst op sloeg was ons in het geheel niet duidelijk. Tot iemand ons vertelde wat er in New York was gebeurd. Thuis aangekomen waren we er nog niet aan toe om naar de tv te kijken, wij gingen eerst door naar het ziekenhuis in Gouda. Pas uren later hebben we die vreselijke beelden op tv gezien.
Beste lezer – je bent dit stukkie blijkbaar nog steeds aan het lezen, dus kan ik je op die manier aanspreken – het is tijd om terug te keren naar het hier en nu. Dit verhaaltje is mijn 60ste column voor Leef je pensioen. Ik sta er eigenlijk versteld van dat het mij keer op keer weer lukt om een a4’tje vol te schrijven.
De ene rolt spontaan uit mijn koker, bij de ander moet ik spitten en graven, schrijven, herschrijven en schrappen tot ik een ons weeg en uiteindelijk tevreden ben.
Zaterdagavond keek ik naar ‘Matthijs gaat door’. Een van de weinige (talk)shows waar ik nog naar kijk. Leuke gesprekken en geweldige muziek. In de rubriek ‘Forever young’ komen mensen van boven de 70 aan het woord. In het gesprek met Henny Vrienten vroeg Matthijs hoe lang de houdbaarheid van een ‘rockstar’ is.
Dat zette mij aan het denken over mijn eigen houdbaarheidsdatum. Ook ik ben de grens van 70 overgestoken en ik voel aan mijn lichaam dat de term ‘forever young’ niet echt houdbaar is.
Mijn laatste column heeft mij heel veel leuke reacties opgeleverd. Toch heb ik besloten dat ik aan het eind van het jaar hiermee ga stoppen. Ik heb dan – na vijf jaar – mijn uiterste houdbaarheidsdatum wel bereikt. Ik wil het niet zover laten komen dat ik in herhalingen ga vervallen of dat ik hier ga eindigen als een ouwe zeurpiet. Het is tijd om het stokje over te geven aan een ander.
