Oud zijn is niet leuk. Ik zeg het hardop, gewoon in gezelschap en de meeste mensen beginnen meteen te protesteren. ‘Je ziet er nog prima uit’ en ‘Je bent toch nog erg actief’. De clichés vliegen over tafel: ‘Je bent zo oud als je je voelt’, ‘Leeftijd is maar een getal’ …..
Maar niemand zegt ooit: ‘Wat leuk zeg, wat ben jij oud geworden!’. Nee wie aardig wil zijn, zegt: ‘Jij bent ook helemaal niet veranderd.’ Blijkbaar is het ongepast om te zeggen dat je oud bént, laat staan dat je je ook zo voelt.
Toch word ik elke ochtend wakker met een lijf dat piept en kraakt: stijve benen, knarsende knieën, een pijnlijke nek. Als ik langs de spiegel loop, zie ik dat mijn lijf veranderd is en dat ik minder haar heb dan vroeger.
Voor klusjes die ik vroeger fluitend deed, heb ik nu hulp nodig. Iedereen roept dat je de pensioenontwikkelingen goed moet volgen, maar wie heeft daar nou écht zin in?
De signalen zijn duidelijk: het wordt minder, het einde gloort in de verte en een seniorendepressie ligt op de loer.
Vroeger was mijn ochtendritueel simpel: gezicht wassen met water, tanden poetsen, kam door het haar en klaar.
Gezondheid is een fulltime project geworden
Tegenwoordig smeer ik trouw SPF om mijn huid te beschermen tegen Uv-straling, pigmentvlekken en rimpels. Mijn hoofdhuid moet gemasseerd, mijn haar voorzichtig geborsteld en ik moet regelmatig naar de kapper voor een enigszins gezonde haardos.
Gezondheid is een fulltime project geworden: bloeddruk, gebit, tandvlees, ontlasting: alles moet in de gaten gehouden worden. Eén moment van nonchalance en je zit in de problemen.
En wie er niet als een grijze muis wil bij lopen, moet op jacht naar kleding die nog een beetje flatteert. Die goedkope niemendalletjes van vroeger kunnen echt niet meer: het zit niet, het staat niet, het ziet er rommelig uit en elke lichamelijke oneffenheid is zichtbaar.
Uit onderzoek blijkt dat mensen rond hun zestigste de meest drastische veranderingen ondergaan. Iets met koolhydraatmetabolisme en de nierfunctie. Bij mij kwam die klap wat later, rond mijn zeventigste (ik blijf nu eenmaal traag).
Ondertussen blijven we verplicht leven tot het bittere eind want we hebben nog steeds niet de keuzevrijheid om te zeggen: ‘ik vind het wel genoeg geweest, ik piep er tussen uit’.
En toch …
Leid ik een leuk leven. Mijn vriendengroepjes zijn warm, ik geniet van de uitjes met vriendinnen, ik wandel veel, wel wat langzamer, en ik omarm mijn vrijheid. Ik heb geen extravagante verlangens dus ik kan veel doen van wat ik leuk vind.
Hoe kan het leven tegelijkertijd mooi én moeilijk zijn?
Soms probeer ik die paradox te begrijpen: dat dubbele gevoel van verlies én dankbaarheid. Hoe kan het leven tegelijkertijd mooi én moeilijk zijn? Ik ben er nog niet uit maar leer elke dag een beetje bij, over hoe je omgaat met de ongemakken van ouderdom.
‘Niet klagen, maar dragen’.
Dat is mijn motto. Ik geef toe: soms ‘draag’ ik het met tegenzin, zuchtend, mopperend, vloekend. Maar goed, het is mijn manier van omgaan met lastige dingen. Geen dramatische uitbarstingen, niet te veel gesnotter, gewoon stug doorgaan en altijd met humor en zelfspot in de buurt.
