Je hebt van die mensen die twee minuten voor de wekker afloopt klaarwakker zijn. Uit bed springen, gelijk tien diepe kniebuigingen maken en -dat is het ergste- verwachten dat de rest van het gezin op dezelfde manier wakker wordt.
Mijn vader was zo’n man. Die ’s morgens opgewekt je kamer binnenschreeuwde dat je wakker moest worden en dan ook daadwerkelijk geloofde dat, als hij tien seconden later weer terugkwam, ik mij aangekleed en wel naast mijn bed bevond. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik moet altijd eerst ontdooien wanneer een ander mij wakker maakt. Pas na een minuut of tien ben ik aanspreekbaar. En weer tien minuten later zijn mijn ledematen in staat om héél voorzichtig in beweging te komen.
Het gekke is dat dit alleen op schooldagen voorkwam. In het weekend bleek ik wel degelijk in staat om na een absurd vroege wekker mijn bed uit te komen, een boterham te smeren en op mijn Ferrarirode racefiets vijf minuten later het huis te verlaten. Op een tijdstip dat zelfs mijn vader nog op één oor lag.
Een klein stukje fietsen van ons huis af lag namelijk de Posbank. Of eigenlijk: het Herikhuizerveld. Maar boven op dat Herikhuizerveld staat een enorme stenen bank op 90 meter boven NAP. Met een magnifiek uitzicht. Bij helder weer zelfs een stukje van Duitsland.
Een prima uitdaging voor mijn fiets en ik
De bank is daar neergezet voor meneer Pos toen hij 25 jaar directeur was van de ANWB. En dus verdween de eigenlijke naam en heeft iedereen het over de Posbank als ze het Herikhuizerveld bedoelen. Het is een prachtig stukje natuurgebied aan de rand van de Veluwezoom met flink hoogteverschil, dus een prima uitdaging voor mijn fiets en ik.
Omdat ik zo vroeg was huppelden de konijnen gezellig een stukje met me mee, terwijl ik door een kudde herten nauwlettend in de gaten werd gehouden terwijl ik al zwoegend de bank probeerde te bereiken. Niet om erop te gaan zitten: je wist dat als je de Posbank bereikte, je beloond werd met niet alleen dat prachtige uitzicht, maar ook met een afdaling die maar niet ophield.
Dit stukje Gelderland is inmiddels zo bekend dat het zomers wordt afgesloten voor het verkeer omdat het anders te druk wordt. Ik snap dat.
Omdat ik zo laat was huppelden kleine kinderen gezellig een stukje mee
Eén keer maakte ik de vergissing om op een mooie zomermiddag die route te fietsen. Maar dat werd geen snelle fietstocht. Omdat ik zo laat was huppelden kleine kinderen gezellig een stukje met me mee, terwijl ik door een kudde bejaarden nauwlettend in de gaten werd gehouden terwijl ik al mopperend de bank probeerde te bereiken.
Niet om erop te gaan zitten: hele gezinnen hielden hem bezet. En de afdaling werd een continu in de remmen knijpende tocht waarbij ik hordes voetgangers, fietsers en automobilisten probeerde te ontwijken.
De enige dieren die ik zag waren honden. Aan de lijn, dat dan weer wel. Want er stond een bordje dat dat moest en in die tijd deden we dat dan braaf.
Mijn Ferrari-rode racefiets heb ik niet meer, die is lang geleden gestolen. De Posbank ligt ook niet meer praktisch in mijn achtertuin.
En hoewel de Veluwse heuvels hun best doen, kunnen ze toch niet tippen aan die prachtige Posbank met zijn fantastische afdaling. Want die beloning voor mijn inspanningen mis ik nog steeds. Net als de konijnen en de herten…
