Het begint steeds meer door te dringen dat we met z’n allen dingen die we vanzelfsprekend vonden minder vanzelfsprekend moeten gaan vinden. Neem alleen het reizen al. Aan reizen zit steeds vaker een bijsmaak want je vervuilt. Dat geldt zowel voor autorijden fietsen als vliegen. Maar wat is het alternatief? Hoe komen we dan van A naar B?
Het is zo dat je er meer over nadenkt voordat je in het vliegtuig stapt (zoals ik en mijn dochter 8 dagen gaan genieten van de Griekse zon). En wat denk je van een elektrische auto? We willen wel, maar als je de prijzen hoort dan vraag je je af of dat ooit waarheid wordt voor ons. De elektrische fiets is ook vervuilend, want ook daarin zit een batterij, waar laten we die batterijen allemaal als ze versleten zijn?
Met al die zaken voel je je soms machteloos, want je wilt wat doen maar waar moet je beginnen. Het is zo veel wat er mis dreigt te gaan. Onze aarde moet toch leefbaar blijven voor alles en iedereen die na ons komt, daar moeten we toch echt met z’n allen goed voor zorgen!
Een lichtpuntje is het repair café. Het is niet nieuw, maar toch lijken er steeds meer bij te komen. Dat is een goede ontwikkeling. De wegwerpmaatschappij inperken zou erg veel schelen. Als het overgrote deel van de mensheid daar aan mee zou doen zou het groot verschil maken op allerlei gebieden.
Er zou een enorme verschuiving plaatsvinden als alle apparaten die kapot gaan naar het repair café zouden worden gebracht. Meer dan je je kunt voorstellen. Niet goed voor bedrijven en winkels maar wel goed voor moedertje aarde.
Niemand weet wat de toekomst ons brengt en misschien is dat maar goed ook. Afwachten en stil zitten heeft geen zin. Al denk ik wel dat er naast de veranderingen die al gaande zijn er nog aardig wat bij zal komen, voor niemand uitgezonderd. Alleen vrees ik wel dat mensen met de meeste middelen gewoon doorgaan met waar ze mee bezig zijn. Ze zijn met veel minder en niet belast met geldzorgen, dat maakt het leven een stuk gemakkelijker.
Tja, over deze wat zware kost denk je zo nu en dan na, want je kunt je kop niet in het zand steken. Maar het besluit is genomen. In mei vliegen we samen naar Griekenland en we gaan daar zeker van genieten. Al zit er blijkbaar toch iets van een schuldgevoel in mijn hoofd.
Wij plukken de dag, leggen dat wat bezwaarde hoofd op een heerlijk ligbed – gekleed in een tweedehandse tankini – dat maakt het verschil – in de warme zon en gaan 8 dagen genieten van elkaar en alles wat op ons pad komt.
AVTIO
Marian
