Bijna vijftig jaar werken heeft veel verschillende collega’s, functies en werkomgevingen opgeleverd. Een enkele keer viel de baan tegen maar meestal heb ik het erg naar mijn zin gehad.
De typekamer van juffrouw Bakker was mijn eerste kennismaking met de universiteit. Ik zocht een tijdelijk baantje en ik mocht zes weken in de typekamer werken. We zaten met zes meiden én juffrouw Bakker op een kamer. Docenten en studenten kwamen hun manuscripten inleveren die wij op onze trage Olivetti’s, met carbonpapier in 3-voud uittypten. Wow, dat ik dit nog heb meegemaakt.
Jaren later ging ik werken voor een vakgroep op diezelfde universiteit en vorige maand werd ik uitgenodigd voor het 25-jarig jubileum. Drieëntwintig jaar geleden ben ik daar vertrokken maar mijn herinneringen blijken nog vers.
Ik voel weer die bijzondere sfeer
Ik voel weer die bijzondere sfeer van de universitaire wereld en van die technische vakgroep in het bijzonder. Als secretaresse begreep ik niets van techniek. Hoogleraren en studenten raakten opgewonden van Thermal noise cancelling, de zuinigste AD-converter ter wereld, de Phase Locked Loop en N-padfilters. Welk normaal mens begrijpt dat nou!
Toch belemmerde het me niet mijn vak goed uit te oefenen. Ik vatte de vergaderingen feilloos samen, zorgde dat ingewikkelde afspraken werden geregeld, ik coördineerde reis- en verblijf in het buitenland zo perfect mogelijk en bewaakte de promotie- en afstudeerdata met strakke hand. Zo had ik toch een minuscuul aandeel in de resultaten van onderzoek en onderwijs van de studenten.
Een enkele keer werd ik door een promovendus gevraagd, paranimf te zijn (assistent van een promovendus tijdens de verdediging van zijn proefschrift). Daarbij hoort o.a. het organiseren van de feestelijke afsluiting; het leukste onderdeel.
Ik zag er ietwat ongemakkelijk mannelijk uit in dat stijve jacquet
Met een collega paranimf huurden we een jacquet en repeteerden we de promotieplechtigheid. Ik haal de foto’s erbij …. Ik, liefhebber van vrouwelijke jurkjes en hakjes, zag er ongemakkelijk mannelijk uit in dat stijve jacquet dat door de kleermaker aangepast werd aan mijn vrouwelijke vormen. Gelukkig ging tijdens het feest het jurkje met de hakjes weer aan.
De hoogleraar van toen was, jong, energiek en enthousiast. Hij bepaalde de sfeer en trok veel nieuwe energieke medewerkers aan. Niets is inspirerender dan een gepassioneerde leidinggevende, die elke dag vrolijk het kantoor binnenstormt met de woorden ‘ik heb iets leuks bedacht’. Ik trok me op aan zijn enthousiasme, durfde nieuwe uitdagingen aan omdat ik wist dat hij me daarbij steunde.
Nu, vijfentwintig jaar later, typen de docenten hun eigen manuscripten op de computer, werken de studenten als ingenieur of doctor bij gerenommeerde bedrijven, zijn die slungelige jongens, serieuze mannen geworden en heeft de, ook iets ouder geworden, hoogleraar, zijn analoge fiets ingeruild voor een trendy segway.
Dat vind ik zo leuk aan een reünie, heel even ben je weer terug in de tijd en geniet je met voormalig collega’s van gebeurtenissen die toen groot leken maar 25 jaar later niet veel voorstelden.
En soms word je verrast door mensen waar je vroeger weinig contact mee had en die nu een boeiend leven blijken te leiden. Vijftig jaar werken levert eigenlijk maar een enkele reünie op. Gelukkig maar.
Want hoe leuk ook, ik zou er niet elke maand naar toe willen.
