We zien elkaar niet heel veel, mijn vriendin en ik. Ik woon in de stad, zij op het platteland. Zij heeft een gezin om voor te zorgen, ik zorg alleen voor mezelf wat overigens ook vrij tijdrovend is.
Als we elkaar ontmoeten maken we lange wandelingen, gaan we shoppen of naar een festival en nooit raken we uitgepraat.
Gelukkig komt ze regelmatig naar de stad voor een vergadering en profiteren we van die gelegenheid om samen te lunchen. Omdat de tijd dus beperkt is, proberen we een locatie te vinden in de buurt van haar vergadering, zodat we geen kostbare tijd verspillen aan reizen.
Natuurlijk gaat het om gezellig bij elkaar te zijn, even checken welke spannende gebeurtenissen hebben plaatsgevonden en of het lukt om een beetje leuk ouder te worden. En vanzelfsprekend stellen we eisen aan de locatie: de broodjes moeten lekker zijn, de koffie graag pittig en de witte wijn koel en in het juiste glas geserveerd.
Een restaurantje in het groen, met een schaduwrijk terras (in de zomer) heeft de voorkeur, de bediening moet aardig zijn en de toiletten smetteloos.
Veeleisend?
Vandaag heeft vriendin een afspraak aan de rand van de stad, veel lunchkeuze is daar niet. Maar in het naastgelegen winkelcentrum is naast supermarkt, viswinkel, drogist, ook een lunchroom waar vaak mensen zitten die na de boodschappen koffie met appeltaart eten.
De lunchroom ziet er niet onaardig uit, keurig maar een beetje saai
De lunchroom ziet er niet onaardig uit, keurig maar een beetje saai. Veel oudere mensen en ook veel moeders met kinderen. Echt uitnodigend is de plek niet, maar voor deze keer doet het er even niet toe dat het niet een up market plek is. Vandaag geen fine dining maar we gaan er vanuit dat de koffie lekker is en een eenvoudig broodje zullen ze toch ook wel hebben.
Zoals gezegd hebben we weinig tijd en veel te bespreken. De vriendelijke serveerster geeft ons de menukaart waar we vooralsnog geen aandacht aan besteden want: veel te vertellen.
Als we eindelijk de uitgebreide kaart doornemen en op hetzelfde moment de pagina omslaan lezen we:
Het kan niet uitblijven: we glijden onder de tafel van het lachen. De hele wereld over gereisd; in Italië palle di toro geproefd, in Zweden Lakrids topping over ons ijs gegoten, zarajos van de barbecue in San Sebastian gegeten. Maar Senioren Vlees zijn we nog nooit eerder tegen gekomen.
De fantasie slaat op hol. Het zal toch niet oud vlees zijn van bejaarde koeien en varkens en daarom goedkoper? En … is senioren vlees hetzelfde als vlees voor senioren? Ik heb namelijk wel eens gelezen dat het beter is dat oudere mensen hun vlees goed doorbakken eten; heeft te maken met opname van eiwitten of zoiets.
Het zal toch geen nepvlees uit een laboratorium zijn?
Het zal toch geen nepvlees uit een laboratorium zijn; in het kader van gezond en duurzaam? En al helemaal geen ‘fijn gesneden’ vlees, immers zo makkelijk te eten? Tevergeefs zoeken we naar eventuele senioren broodjes, -taartjes, -soep of -dessert. Gek genoeg staan die niet op de kaart.
Als we bijgekomen zijn en een normaal broodje hebben besteld met een slow coffee, vragen we ons af waarom ouderen, senioren, onnodig vaak als een aparte groep gezien wordt. Laatst nog waren we op een festival voor ouderen waar de lezingen, workshops, muziek, verhalen juist voor elke leeftijd interessant bleken.
Gelukkig kan ik na de lunch naar huis om bij te komen. Vriendin echter moet naar een vergadering. Hopelijk wordt ze niet afgeleid door het mysterie van het Senioren Vlees.
