Hoe ouder, hoe sentimenteler ik word. Ik snap er niets van. Gisterenavond keek ik naar een televisieprogramma dat ik nog niet eerder had bekeken. Er werden liedjes van Karin Bloemen gezongen.
Een van die liedjes was “Geen kind meer”. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik kende het liedje niet, maar ik werd er volledig door gegrepen.
Korte tijd geleden schreef Asha Ten Broeke in haar column in de Volkskrant over de manier waarop zij al jaren wordt bedreigd en beledigd (op heel ernstige manieren!) door anonieme reaguurders en hoe zij daar bijna niet meer tegen kan. Ik werd daar zo vreselijk kwaad over!
Tranen met tuiten vanwege haar lieve, meelevende woorden
Wie zijn die laffe misbaksels die dit soort dingen doen?!! Maar ik moest janken toen ik de reactie van een andere columniste, Merel van Vroonhoven, op de column van Asha las. Tranen met tuiten vanwege haar lieve, meelevende en sympathieke woorden aan Asha, vooral de laatste woorden: Dank je, Asha, voor je moed.
Vervolgens las ik vandaag het verhaal over Michaela Deprince, de schitterende balletdanseres die onlangs op 29-jarige leeftijd overleden is. Ze heeft een verschrikkelijk zware jeugd gehad en heeft veel moeten
overwinnen om als zwart meisje balletdanseres te kunnen worden. Haar talent en doorzettingsvermogen hebben haar naar de top gebracht, en nu is ze zo jong overleden.
Ik moest weer zo janken, niet te geloven. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel gehuild als de laatste tijd. Ik word gewoon een sentimentele oude troelala.
Vooral als ik iets verdrietigs lees/hoor, maar ook als ik iets heel liefs en aardigs ervaar. Die tranen stromen dan gewoon over m’n gezicht en zijn niet te stuiten. Ik kan ze niet stoppen.
Aan de andere kant zijn ook mijn kwade gevoelens heftiger
Aan de andere kant zijn ook mijn kwade gevoelens heftiger. Als ik bijvoorbeeld op het fietspad loop met mijn hond (in mijn dorp zijn bijna geen stoepen dus om ergens te komen is het fietspad de enige optie) en tegemoetkomende fietsers die naast elkaar rijden mij blijkbaar liever van de sokken rijden dan even achter elkaar gaan rijden. Woest word ik dan!
Of die idioten die over een provinciale weg waar je 60 mag rijden met 120 voorbij scheuren. Moordneigingen krijg ik dan.
Hoort dit allemaal bij het ouder worden? Of bij oud worden? Net zoals je vel gaat hangen, gaan ook je filters een beetje aan gort? Zijn die gevoelensfilters ook aan veroudering c.q. aftakeling onderhevig?
Google levert me in dit geval niet echt veel meer helderheid. Kijk, een klein beetje meer sentimentaliteit vind ik niet erg, maar om bij zoveel verschillende dingen in tranen uit te barsten (niet met geluid hoor, het
gaat allemaal heel geruisloos maar daarmee niet minder erg) gaat me wel wat ver.
Zijn er mensen hier die dit herkennen, of misschien kunnen duiden waarom dit gebeurt?
Zo ja, graag droog en feitelijk benoemen, anders gaan die tranen weer stromen.