Wat mij de laatste maanden erg opvalt is het volgende; overal op straat en in de winkels vormen zich groepjes mensen. Ze houden keurig afstand, maar hebben totaal geen oog voor hun omgeving. De gesprekken zijn heftig en intensief. Wat begrijpelijk is, want je moet toch ergens je verhaal kwijt nu je niet bij elkaar op visite mag. Het valt me op dat het woordje corona op nummer één staat.
Voor degene die (willen) passeren is het erg lastig want aan welke kant kun je er voorbij? In het begin maakte ik de grote fout om te vragen of ik er even door mocht, maar oei wat erg want ik verstoorde de hele boel en brak in tijdens een gesprek. Als blikken konden doden was ik ter plekke neergevallen. Tegenwoordig los ik het in stilte op. Ik probeer in een ruime boog om het groepje heen te lopen en stap soms- met gevaar voor eigen leven- op de weg die voor auto’s bedoeld is.
Zoals ik al zei komt dit probleem ook in winkels voor. Alleen verwacht je er geen intieme gesprekken zoals mij pas overkwam, en dan ook nog een gesprek wat je op vijf meter afstand letterlijk kon verstaan. Het ging als volgt: “Het is me wat die corona, het is wel fijn dat we nog samen zijn al slapen we al lang niet meer bij elkaar, dat hoeft niet meer van mij hoor echt niet maar we zijn gelukkig nog wel samen.”
Dit werd de omstanders meegedeeld d.m.v. luide scherpe stem en onwillekeurig draaide ik mijn hoofd even richting groepje. Ik verwachtte een hoogbejaard echtpaar in gesprek te zien maar nee hoor, twee dames van middelbare leeftijd waren in gesprek. Achter een van de dames stond een schuchtere man te dralen, volgens mij was hij het liefst door de grond gezakt, wat een afgang.
Hoe in godsnaam kunnen mensen zo met elkaar om gaan want het was echt niet als een grapje bedoeld. Laat ons ook al worden we wat ouder met respect met elkaar omgaan. Afgesproken?
