We zijn van de ene in de andere crisis terecht gekomen. Ik vind het beangstigend, naar, zorgelijk, en vooral verschrikkelijk voor de mensen in Oekraïne die direct met deze wrede inval te maken hebben. Ik wil het hier vandaag hebben over een kleine strijd die ik onlangs heb kunnen meemaken, of liever, observeren.
Lola en ik gaan bijna dagelijks naar een hondenlosloopgebied hier in de buurt. Het is ongeveer 20 minuten lopen bij ons huis vandaan. Lola kan er naar hartenlust met andere honden spelen, rennen, in de modder en in het water spelen en vooral heel erg veel snuffelen.
Het betreffende gebied begint met een wandelpad langs een water. Dit wandelpad is afgesloten met een houten slagboom. Aan de ene kant zit deze slagboom vast aan een paaltje, met een stuk ketting, en aan de andere kant rust hij in een metalen houder die bevestigd is aan een ander paaltje.
Doeltreffend afgesloten en toch mobiel. Per slot van rekening moet het gebied wel toegankelijk blijven voor auto’s van natuurbeheer en hulpverleners. Naast het paaltje met de ketting loopt een sloot en naast het andere paaltje is een open stukje voordat bomen en bosjes beginnen.
Dat open stukje is een doorgangetje voor wandelaars met of zonder hond, met of zonder fiets. Voor alle duidelijkheid: het is een wandelpad, dus je mag er officieel niet fietsen. Maar ja, soms gebeurt dat, en dat lijkt me ook geen ramp, mits je uitkijkt voor wandelaars en loslopende honden.
Deze situatie is al jaren zo, en een paar maanden geleden werd dit opeens als een probleem ervaren. Ik weet niet door wie, ik weet niet waarom, maar ik zag dat dit blijkbaar zo was. De doorgang naast de slagboom werd helemaal afgesloten met takken en stokken, en de slagboom zelf werd vastgebonden met dikke tiewraps.
Dat werd door een andere partij blijkbaar niet op prijs gesteld. De tiewraps werden doorgeknipt en de takken etc. verwijderd. Je kon erop wachten: de vogende dag nog meer tiewraps, nog meer takken en stokken. En ondertussen lagen al die vieze plastic tiewraps de boel te verontreinigen.
Dit ging een aantal weken zo door. Er werden steeds meer obstakels opgestapeld in de doorgang, zelfs omgetrokken verkeersborden werden in de strijd geworpen. De tiewraps werden steeds dikker. En steeds fanatieker werd alles weer verwijderd en in de bosjes geslingerd. Op een gegeven moment werd zelfs de hele slagboom verwijderd en in de sloot gegooid. Om er de volgende dag weer gewoon te staan, vastgemaakt op nieuwe paaltjes.
Ik heb er wel moeite voor gedaan, maar niet kunnen ontdekken wie de spelers in deze fanatieke strijd waren. Ik heb vermoedens, maar ik heb ze niet bevestigd gezien. Het blijven dus vermoedens. Daar heb je niets aan. Voor je het weet maak je je schuldig aan het verspreiden van nepnieuws of complottheorieën, en daar wil ik me graag ver van houden.
Maar tot mijn verbazing en plezier lag de boel er vorige week opeens bij zoals het al jaren geweest was! Gewoon, een slagboom met daarnaast een smalle doorgang en verder niets. Geen tiewraps, geen takken en stokken en andere obstakels, helemaal niets.
Ik was even een paar dagen een beetje achterdochtig. Ik was bang dat er een korte strijdpauze was ingelast. Maar we zijn nu ruim een week verder en er is niets meer gebeurd. Ik weet niet waarom, ik weet niet hoe, maar blijkbaar heeft men de strijdbijl begraven.
Ik vind het ook niet zo belangrijk, ik hoop alleen dat het zo blijft en dat die strijd definitief en helemaal voorbij is. Dit hoop ik ook voor die andere strijd die ons in zijn greep houdt