Je begint in de gezondheidszorg, gewoon met de handen aan het bed. Je klimt een beetje hoger op de ladder, krijgt kansen om dingen in de praktijk te leren en op een dag ben je ineens beleidsadviseur diversiteit. Een nieuwe afdeling en samen met de manager werk je hard om diversiteitbeleid te ontwikkelen.
Dan besluit de Raad van Bestuur dat diversiteit geen landelijke taak is, maar iets voor de vijfentwintig regiomanagers in het land. Die het al druk zat hebben en niet zitten te wachten op weer een taak erbij. Zelfs als ze interesse hebben gaat de samenwerking moeizaam. Je manager houdt het voor gezien en begint voor zichzelf. Voor jou is er geen werk meer en je krijgt tijdelijk een andere functie.
Verbouwereerd zeg je: ‘Maar ik werk hier al 32 jaar!’
Na een jaar hoor je dat de organisatie in slecht weer zit en dat tijdelijke contracten niet worden verlengd. Verbouwereerd zeg je: ‘Maar ik werk hier al 32 jaar!’ Helaas, je bent akkoord gegaan met een tijdelijke functie, dus je kunt gaan. De vakbond zegt: ‘Ach meneer, u bent de zoveelste…’
Daar sta je dan, 58 jaar. Midden in de crisis, veel in de praktijk geleerd maar zonder papieren. Je solliciteert je gek, maar omdat half Nederland dat doet weet je al dat je geen kans hebt. De stapel afwijzingen -als je die al krijgt- bewijst je gelijk. Zelfs het UWV zegt dat je op jouw leeftijd geen kans hebt, maar de wet zegt nu eenmaal dat je vier sollicitatieactiviteiten in vier weken moet opgeven.
Dan zie je een cursus voor mensen die op oudere leeftijd werkloos zijn geworden, georganiseerd door het UWV. Je doet mee, maar de inhoud is teleurstellend. Dat je er goed verzorgd uit moet zien als je gaat solliciteren is voor jouw leeftijdgroep vanzelfsprekend. Geen knoflook eten de dag van te voren kan je zelf ook verzinnen. En de mevrouw die vertelt hoe computersystemen sollicitaties schiften is alleen demotiverend.
De groep laat zich niet klein krijgen. Ze bedenken een bureaukalender!
Maar de groep is wél heel leuk. Ze laten zich niet klein krijgen. Ze bedenken een bureaukalender met op elke pagina een persoon van de groep met haar/zijn kwaliteiten. Die kalender krijgt de titel ‘Supersenioren willen scoren!’ De eerste exemplaren worden aangeboden aan de burgemeesters van de zes gemeenten in de regio. Ze sturen er ook nog eens 2000 naar bedrijven en instellingen in de buurt. Halen er zelfs de landelijke televisie mee.
Het helpt sommigen van hen aan een baan. Maar ze laten elkaar ook na die cursus niet los. Zo actief als ze waren tijdens de cursus, zijn ze ook als ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Daarom kost het wat moeite om elkaar te ontmoeten want ze zijn nog steeds druk. Gelukkig is er WhatsApp. Maar onlangs hadden ze een bijeenkomst die ze niet wilden missen: ze waren al tien jaar supersenioren. Dat moest gevierd worden! En dat deden we dus…
