Zaterdagochtend vroeg. Ik open mijn agenda. Wat staat er komende week op de rol? Ik heb de uitspraken van gepensioneerden vroeger nooit geloofd: “Ik heb het zo druk. Ik snap niet dat ik ooit tijd heb gehad om te werken.” Maar het is waar! Alhoewel. Alles is relatief. Wij doen veel meer leuke dingen en alles in een ander tempo dan in het verleden. En die agenda? Simpel: het geheugen wordt minder …eh … belast.
Het wordt een rustige week: kapper, oppassen en een vergadering van de VvE. Plus een reminder: planning column 11 november…
11
november: Sint Maarten. Met een buurtclubje hebben we ooit geprobeerd
het in onze wijk in te voeren. Het liedje met de koeienstaarten werd
ingestudeerd. Na een paar jaar is het een stille dood gestorven…
11
november: de dag van Carnaval. De raad van 11 komt om 11 over 11 bij
elkaar. Maar niet bij ons. Vind ik niet erg. Als er een polonaise wordt
ingezet, moet ik altijd dringend naar het toilet…
Het toilet. Onze gids in Moskou noemde dat ‘het huisje van de onbekende architect’. En dat doet me mijmeren over een paar zotte belevenissen die we daar hebben meegemaakt.
Onze
gids vertelde dat veel mensen in Rusland tegenwoordig goed Engels
spreken. Voor medewerkers in hotels, restaurants en winkels is het ‘verplicht’. Maar dat Engels leidt in de praktijk soms tot een Babylonische spraakverwarring.
De
eerste avond aten we in het restaurant van het hotel. Na het eten vroeg
ik of de rekening op ons kamernummer gezet kon worden. Er werd positief
geknikt en gevraagd wat we hadden gegeten. Nadat ik dat had doorgegeven
en de dame het had genoteerd, gingen wij naar onze kamer. Een
kwartiertje later werd er aan de deur geklopt: roomservice. Mijn vrouw
(ik was in de badkamer) zei dat het niet voor ons was. De
hotelmedewerker zei iets met “..older man..” en reageerde heel
onvriendelijk. Twee minuten later stond ik klaar om naar beneden te gaan
om de kwestie op te lossen. Toen ik de deur opende stond de jongeman er
nog. Toen ook ik weigerde het eten aan te nemen, liep hij briesend van
woede weg. In het restaurant wilde men mij niet te woord staan. Via de
receptie, waar wel goed Engels werd gesproken, heb ik het misverstand op
kunnen lossen. Overigens, een reisgenoot is hetzelfde overkomen…
Als
je denkt dat het niet zotter kan, heb je het mis. De tweede avond
gingen we met twee reisgenoten naar een restaurant in de buurt. We
hebben heerlijk gegeten en vroegen na de maaltijd aan de ober of hij de
rekening wilde splitsen. Wij wilden allebei ons deel betalen met een
biljet van 5000 roebel, die we overdag nergens hadden kunnen wisselen.
Hij keek ons glazig aan en verdween. Even later kwam er een oudere heer
die ons in keurig Engels vroeg wat het probleem was. Wij zeiden dat er
geen probleem was en wat onze bedoeling wel was. Hij ging even weg om
zijn leesbril te halen, bekeek de rekening en deed met een grote grijns
zijn brilletje weer in de koker. Wij moesten onze portemonnees dicht
voor ons op tafel leggen, hij vouwde onze briefjes van 5000 roebel
dubbel en legde die onder onze portemonnees. Met de grijns nog steeds op
zijn gezicht vertelde hij dat wij niets hoefden te betalen. Toen we
aangaven gewoon te willen betalen en dat we niets van zijn verhaal
snapten, vertelde hij het nog een keer en werd dat bezegeld met een
handdruk. Verbouwereerd verlieten wij het restaurant.
Als echte
Hollanders hebben wij uiteraard alles gecontroleerd: de biljetten waren
dezelfde; er werd niets vermist uit onze portemonnees en we waren niet
geskimd. Onze gids vertelde later dat zoiets wel eens meer gebeurd. Maar
hoe dan ook: als dit gebeurt weet je echt niet wat je overkomt.
Het zijn twee onvergetelijke, zotte belevenissen.
Zotte
belevenissen..? Vandaag gaan wij naar Gouda. Gouda viert Zotte
Zaterdag, met een knipoog naar het boek ‘Lof der Zotheid’ uit 1511, het
boek van Erasmus, een van Gouda’s beroemdste inwoners ooit. Het
historische centrum is gehuld in middeleeuwse sferen, inclusief narren,
muzikanten, kwakzalvers, ‘hooghe’ dames en andere middeleeuwers, een
middeleeuwse warenmarkt met ‘leckernijen’, oude ambachten en
theaterspektakel op straat.
Op de folder staat: “Kijk uit voor Fabela, de Zotte Nar, en … ontdek de zot in jezelf!”De zot in mezelf ontdekken? Goed plan! Ik ben opgevoed met het motto “Doe maar gewoon, dan doe je zot genoeg”. Vandaag ga ik eens op zoek naar die andere ik. Wim.
