Tijd blijft een vreemd fenomeen. Ik kan me nog herinneren dat ik als kind/puber vond dat de schoolweek eindeloos duurde, er kwam geen eind aan. En dat die dierbare weekenden in een zucht voorbij waren.
Toen ik kinderen had, werkte en studeerde (in die volgorde, ik kreeg eerst kinderen en pas toen die wat groter waren ben ik gaan studeren. Werken deed ik al vanaf mijn 16e) had ik een eeuwig gebrek aan tijd. De 24 uur in een etmaal waren altijd te weinig om alles te doen wat ik moest/wilde doen. Toen mijn kinderen steeds zelfstandiger werden en mijn studies afgerond waren werd het allemaal wat rustiger en de tijd bleek steeds meer te passen bij mijn leven en omgekeerd.
Na pensionering had ik de verwachting dat ik tijd over zou hebben, dat ik op mijn gemak van alles en nog wat zou kunnen doen. Maar wat blijkt: ook nu vliegt de tijd en kan ik met verbazing constateren dat de weken in een razend tempo voorbij snellen. Soms begrijp ik niet goed hoe het mogelijk is dat het nu alweer half oktober is terwijl het heel kort geleden nog januari was.
Soms begrijp ik niet goed hoe het mogelijk is dat het nu alweer half oktober is.
Twee weken geleden liep ik nog in de bergen in een heerlijk warm Zuid-Spanje. Nu lijkt dit al heel lang geleden en zit ik met een fleece dekentje in een steeds kouder wordend Nederland. Nog even en de zomertijd is weer afgelopen.
Na een Oud en Nieuw met heel veel (illegaal) knalvuurwerk en een doodsbenauwde hond heb ik al in januari een verblijf geboekt in een vuurwerkvrij hotel in de bossen. Ik had bedacht dat het toen nog mogelijk was om een goede plek uit te kiezen. Hoe later in het jaar, hoe moeilijker dat zou worden.
Ik weet nog wel dat ik dacht: dat duurt nog wel heel lang. Maar nu kreeg ik eergisteren bericht dat het betreffende hotel had besloten met O&N dicht te gaan en veel succes! Onmiddellijk ben ik gaan zoeken naar een alternatief, maar dat blijkt dus inderdaad bijna niet te doen. Dus ook hier heeft de tijd haar werk gedaan: O&N is nog ruim 2 maanden ver, maar een vuurwerkvrij hotel voor één nacht is al bijna niet meer te vinden. Dacht ik dat ik op tijd was!
Nog maar kort geleden waren mijn jongste kleindochters kleine meisjes
Nog maar kort geleden waren mijn jongste kleindochters kleine meisjes, die het heerlijk vonden om spelletjes te doen, een ijsje te eten, in de speeltuin te spelen, op “avontuur” te gaan en te knutselen. Ik heb een paar keer met mijn ogen geknipperd en het zijn jonge vrouwen geworden.
Spelletjes doen is saai, knutselen zo mogelijk nog veel saaier en wie wil er nou op “avontuur” als je kan chillen met vriendinnen. Ik kan met bewondering en enige zorg naar mijn jongste zoon en zijn partner kijken, terwijl zij zo goed en kwaad als het kan met deze jonge vrouwen om proberen te gaan. Niet te streng, zo flexibel als mogelijk en verantwoord is, maar wel met grenzen die ook regelmatig uiteraard opgerekt worden. Ik geef het je te doen!
O, wacht even, ik heb dat zelf natuurlijk ook gedaan, ooit, eeuwen geleden lijkt het wel. Ook mijn drie kinderen waren “opeens” op weg naar volwassenheid, met alle perikelen van dien. En heb ik ook geroeid met diezelfde riemen, soms met meer succes dan de andere keer.
Waar is die tijd gebleven!
Waar blijft tijd überhaupt, wat is tijd nou helemaal? Het is tijd om me daar eens echt in te gaan verdiepen. Tijd in filosofische zin, tijd in existentiële zin, tijd in materialistische zin…….
Ik hoop dat ik er tijd voor kan vinden.