Deze week zag ik op mijn regionale zender een reportage over een jongeman die de Iron Man gaat doen: een triatlon waarbij je 3,8 kilometer zwemt, 180 kilometer fietst en het vervolgens afmaakt met 42,2 kilometer hardlopen. Waarom zou je dat doen?
Deze jongen doet het voor een goed doel, en dat is dan ook de enige reden die ik kan bedenken om aan zoiets te beginnen. Want voor dat beetje endorfine -het gelukshormoon- betaal je anders wel een hele hoge prijs.
‘Pijn is fijn’, zei mijn sadistische gymleraar vroeger op school. En reken erop dat je bij een Iron Man pijn gaat krijgen. Maar ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat het goed voor je is. En ook niet om van de ene kant van Australië naar de andere kant te rennen, zoals een andere sportieveling onlangs deed.
Stiekem ben ik er toch ook een heel klein beetje jaloers op
En toch: hoewel ik zulke extreme sporters bij voorbaat totaal voor gek verklaar, ben ik er stiekem toch ook een heel klein beetje jaloers op. Niet omdat ik de geringste behoefte heb om zelf zoiets te doen, maar dat ze de discipline op kunnen brengen om maandenlang te trainen, vol te houden en het uiteindelijk nog te doen ook: petje af.
Het staat in schril contrast met mijn pogingen om dagelijks mijn hoeveelheid stappen te maken. O, ik
doe het wel, maar beslist niet uit volle overtuiging. Het is dat het goed is voor mijn gezondheid en
vooral voor mijn hersenen, aldus professor Erik Scherder, maar als ik op een regenachtige zondag
met een goed boek op de bank zit sta ik echt niet te popelen om mijn jas aan te trekken.
Blijkbaar slaat mijn lijf dat niet op als geluksmoment
Het gekke is dat ik bijna iedere keer wel ervaar dat het lekker is om te wandelen. Maar blijkbaar slaat
mijn lijf dat niet op als geluksmoment waardoor het leuk wordt om te gaan doen, zoals een hond die
enthousiast bij de deur staat te springen op het moment dat hij doorheeft dat hij naar buiten mag.
Laat staan dat ik er zin in krijg om een marathon of een Iron Man te gaan doen. En dus zal ik ook
nooit weten hoe het is als je die zelfgekozen taak hebt volbracht.
Alhoewel… ik zoek voor mijn status op Facebook altijd naar leuke grapjes, wijze woorden of plaatjes waar je glimlachend de dag mee kunt beginnen. Een dagelijkse routine waar ik wél blij van word.
En laat ik nu laatst een tekst tegen komen over dat kleine dingen wel degelijk veel kunnen betekenen.
En daar stond, zwart op wit: ‘Wie elke dag 10.000 stappen loopt, loopt zeventig marathons per jaar’.
Ik loop misschien niet elke dag, en ook niet altijd 10.000 stappen, maar zestig marathons moet ik
zeker gelopen hebben. Zestig!
Daar kan die jongen van de Iron Man nog een puntje aan zuigen…
