Terwijl Wim bij 35 graden een kapotte kraan probeert te repareren, lekken zijn gedachten als vanzelf naar de muzikale waterval in Maastricht.
Van Kraantje Lek via een muzikale waterval naar lekkende kranen…
Het zweet loopt in straaltjes over mijn lichaam. Het is tropisch warm. Ik rust even uit en zet een glas helder koud water aan mijn lippen. Wat is dat lekker. Wat een klus! Een paar dagen geleden was het leuker…
… we fietsen door het prachtige Aerdenhout. We zijn met de auto naar Hillegom gegaan en van daaruit fietsen we de ‘Verleidelijke Noord-Hollandse duinen’-route. De tocht gaat door het Nationaal Park Zuid-Kennemerland en langs de Amsterdamse Waterleidingduinen. Op het deel van de route dat niet door de duinen gaat, zie je fraaie villa’s en landgoederen. Bij speeltuin/pannenkoekhuis Kraantje Lek (wat een bekende naam, maar waarvan ook al weer?) moesten we even de juiste weg zoeken, de bewegwijzering haperde een beetje.
De route is ruim 62 kilometer lang. We rijden op onze e-bikes. Ja, je leest het goed, we hebben onze oude fietsen ingeruild. Vorig jaar schreef ik in een column niet erg lovend over berijders van dit soort fietsen en ik sta daar nog steeds achter. Je hoeft niet ‘vol gas’ te rijden, je kan ook wat minder ondersteuning gebruiken zodat je ook lekker om je heen kan kijken. Ik snap dat mensen die de fiets gebruiken voor woon-werkverkeer er iets anders over denken. Wij hebben geen haast. Wij rijden met een ondersteuning van 4 of 5 (op een schaal van 8). En dat duwtje in de rug op een duinheuvel of bij tegenwind maakt fietsen echt een feestje..
…feestje? Waar is het feestje? Op het Vrijthof in Maastricht. We zijn vorige maand naar een van de 13 (!) concerten van André Rieu geweest. Nee, ik ben geen echte fan van Rieu, maar dit evenement wilden wij sowieso een keer meemaken. Zo’n 150.000 mensen woonden dit jaar de concerten op het Vrijthof bij. Dat zijn er per avond 8000 op de stoeltjes op het plein en nog eens zo’n 3000 op de terrasjes van de kroegen en restaurants aan het Vrijthof. Ik heb er een enorme bewondering voor dat iemand zoveel mensen uit de hele wereld naar zijn concerten kan lokken en voor de stad Maastricht, die bijna vier weken lang het centrum gedeeltelijk afsluit om dit enorme evenement plaats te kunnen laten vinden. Het bedrijf Andre Rieu Productions BV verzorgt de concertevenementen ‘all over the world’ en via de tak ‘Travel’ boek je kaarten en bijbehorende arrangementen voor die concerten.
Wij hadden gekozen voor een arrangement met ‘alles d’r op en d’r an’: een hotelovernachting in het plaatsje Mechelen, een diner, bustransfer van Mechelen naar Maastricht en terug plus gereserveerde plaatsen redelijk vooraan. En heb je eenmaal geboekt dan zorgt men er ook voor dat alles gesmeerd verloopt. Vooraf hadden we via de mail alle vouchers en heel veel info over de concerten en over Maastricht ontvangen. Bij aankomst in het hotel lag er in onze kamer een welkomstpakket: een tas, tevens stoelkussen met nog meer informatiemateriaal.
Toen we aankwamen in Maastricht kon je over de hoofden lopen. Maar, iedereen is vrolijk en je hoort geen onvertogen woord. Medewerkers, verkleed als piccolo, assisteren met allerlei voorkomende zaken en helpen je om je zitplaats te vinden. Op de stoeltjes stond een flesje water. Het was warm die dag, rond middernacht was het nog steeds rond de 20 graden. Om ons heen was het een mengelmoes van talen. Er zaten Welshmen, Zweden, Belgen en Duitsers en vlak voor ons 4 Brazilianen, die met hun vlaggetjes driftig probeerden de aandacht te trekken van de camera en van de Stehgeiger (vertaling: leider van een strijkorkest die zelf ook viool speelt).
De muzikale show, de praatjes, de gasten, alles is een feestje, ook als je – net als ik – geen verstokte Rieu-fan bent. De grapjes worden wellicht een beetje oubollig en het na de pauze roepen dat het publiek naar huis moet, is inmiddels ook wel bekend. Maar het hoort bij de show en het zorgt voor interactie met het publiek. De slotact met Los del Río en de Macarena was heel swingend. Mooie herinneringen om op terug te kijken. En toen we ruim na middernacht weer in ons hotel kwamen, hing er aan de deur een hanger met de tekst: “I hope you enjoyed my concert. Sleep well tonight.”
…. “Hé, Wim, wakker worden, de baas zijn centen zijn niet van blik.” Waar ben ik? O ja, ik ben noodgedwongen binnen aan het klussen. Het is ruim 35 graden en dus eigenlijk weer om te niksen. Mijn vrouw hoorde vanmorgen in de badkamer getik. We hebben een lekkende douchekraan! Hij is nog geen 8 maanden oud, dus gaan we aanspraak maken op de garantie. En tot overmaat van ramp hoort ze even later ook druppels vallen bij de wasmachine. Gelukkig zijn we er op tijd bij. Er is nog geen overlast voor onszelf of voor de benedenburen. Ik haal de kranen eraf en rij naar de bouwmarkt. Op de heetste dag van het jaar tot nu toe, mag ik deze klus klaren. Ach, een beetje bezig zijn is wel goed, ook met dit weer.
Het houd je van de straat…
Wim.
