Eindelijk is het zover. Na héél lang wikken en wegen, ben ik er uit: ik verkoop mijn huis en ga op zoek naar een klein appartement: levensloopbestendig!
Vriendin Johanna en ik zijn op weg naar de bezichtiging van een appartement. Op papier ziet het er prachtig uit; de locatie is fantastisch. Op ons gemakje lopen we naar het nog in aanbouw zijnde complex.
‘Wat is het druk op deze doordeweekse dag; wel gezellig wonen’. Verderop zien we een lange rij mensen voor de ingang van het gebouw. Het is of we in de spiegel kijken: 55-plussers, grijs, vlot en vrolijk, onelegante sandalen en allemaal op zoek naar kleiner en comfortabel wonen.
Als altijd observeren we scherp en hebben op alles en iedereen commentaar
Zuchtend voegen we ons tussen de bezichtigers. ‘Dit zijn jouw toekomstige buren’ fluistert Johanna en ik ‘hmm … ga ik met deze mensen in de gemeenschappelijke groene binnentuin zitten?’ Als altijd observeren we scherp en hebben we op alles en iedereen commentaar.
Het is natuurlijk lang niet zeker dat ik hier kom wonen; ik weet niet eens of ik aan de inschrijvingseisen voldoe. Het appartement valt in de smaak, heeft alles wat ik wens. Wat zou het leuk zijn, hier volgend jaar te wonen. Reden om alvast uitgebreid te toasten op het naast gelegen terras (een leuke bijvangst voor plezierig wonen).
Al jaren realiseer ik me dat mijn huis te groot is voor mij alleen: te veel trappen, te veel tuin en achterstallig onderhoud.
Ooit woonde ik hier met man en kind. De een vond een jongere vrouw, de ander ging het leven ontdekken in het buitenland. In 25 jaar ben ik gehecht geraakt aan deze plek en zie ik vooral op tegen het ‘gedoe’ dat verhuizen met zich meebrengt. Opruimen, inpakken, schoonmaken, gesprekken met makelaar en bank, bezichtigen van appartementen en veel teleurstelling omdat geschikte woonruimte schaars is.
Gelukkig dachten de vrienden mee en hielpen onderzoeken hoe ik mijn (woon) toekomst voor me zag.
Er volgde een uitgebreide to-do-lijst. Taxatie van het huis; check. Deze verliep boven verwachting soepel. Een aardige makelaar vond het achterstallig onderhoud wel meevallen en deed een mooi voorlopig bod.
Vervolgens stuurde hij een lange vragenlijst en een dienstverleningscontract ter ondertekening; check. Inmiddels is ook de afspraak met de fotograaf die de foto’s voor Funda gaat maken, geregeld; check.
Op financieel gebied ben ik een totale onbenul
Maar de lijst is nog lang niet afgehandeld: afspraak met de bank. Hoe zit dat met het geld dat vrijkomt door de verkoop. Hoeveel belasting moet ik daarover betalen. Ik wil dat geld natuurlijk inzetten voor de huur van mijn nieuwe thuis. Op financieel gebied ben ik een totale onbenul maar gelukkig is daar vriend Edward, voor wie financiën core business is, hij gaat mee naar de bank.
Het inschrijven bij woningcorporaties, verhuurders van ‘vrije sector’ huizen en nieuwbouwprojecten, bleek een ware ‘uitdaging’ maar wel check.
Alles moet digitaal via hyperlinks. Zogenaamd ‘snel en makkelijk vanuit je huis, geen gedoe met kopiëren van documenten en afschriften’. Het gemak van snel en makkelijk ontgaat me volkomen. Het is juist ingewikkeld.
Een voorbeeld: het verhuurteam wil een kopie van mijn paspoort. Voor de veiligheid moet BSN nummer en foto zwart gemaakt worden. Hell, hoe doe ik dat? Google leert dat je via de KopieID-app een veilige kopie kunt maken waar tekst doorgestreept kan worden. Maar wel eerst de app installeren natuurlijk.
Ondertussen ben ik 15 minuten bezig met één vraag. Met vrienden Marcel en Menno, als altijd goed gehumeurd, zitten we aan mijn keukentafel en samen lopen we de eindeloze vragenlijst door.
We zijn vooral bezig met downloaden, uploaden, in pdf. opslaan, inloggen bij MijnOverheid.nl, MijnBelastingen.nl, DigiD, veel nieuwe wachtwoorden invoeren en veel hyperlinks openen.
Eigenlijk zou het zoeken naar een nieuw huis, het begin van een nieuwe levensfase, een plezierige route moeten zijn. Zo voelt het vooralsnog niet. Zoveel papier- en uitzoekwerk: precies de dingen die ik verafschuw en waar ik slecht in ben.
Maar … toch ben ik een gelukkig mens. Ik voel liefde om me heen want ik hoef dit ingewikkelde traject niet in mijn eentje te doen. Een hele ‘staf’ van vrienden helpt en assisteert. Met engelengeduld slepen zij mij door alle gemoedstoestanden, brengen orde in de chaos in mijn hoofd, de stressmomenten poetsen ze weg met grappen en grollen.
Zo verdwijnen niet alleen de praktische beren op de weg maar ze pushen, adviseren, inspireren en voeden mij met hun energie.
Zonder hen had ik dit allemaal niet gekund en ik vertrouw erop, over niet al te lange tijd, met hen te chillen in mijn sfeervolle thuis.
