Nog niet zo lang geleden was je nog jong en rimpelloos, je energie was grenzeloos en je keek nog ver vooruit. Heel langzaam sluipt het er in, de zichtbare veroudering. Ook het besef dat het pad dat voor je ligt vergeleken met het pad achter je korter is benauwt je soms.
In je hoofd is het allemaal nog erg dichtbij, alles fases van het leven van kind tot de dag van vandaag. Als een flits zijn de jaren verstreken, als zand dat tussen je vingers doorglijdt. Je kunt er modder van maken en het proberen vast te houden maar uiteindelijk verdwijnt het toch.
Een naar bijverschijnsel is dat er mensen zijn die je anders benaderen, die je op een andere manier aanspreken, dat voel raar. Dat voelt als ouderendiscriminatie want oké, je krijgt wat rimpels maar dat wil niet zeggen dat je niet meer normaal functioneert, of dat je doof bent of zo.
Een voorbeeld: Mijn printer doet het niet dus wandel ik naar de bieb om wat uit te laten printen. De jongedame die er staat vraag ik of ze me wil helpen en ja dat doet ze wel. Nadrukkelijk articulerend gaat ze me uitleggen waar ik op moet drukken, want eerst moet ik me aanmelden omdat ik 20 cent per print moet betalen. Ik heb er 6 nodig.
Uh, ik word van het ene knopje naar het andere gestuurd en als ik uiteindelijk via een inlogcode toegang krijg om te printen moet ik opnieuw geholpen worden. Ik ken de printer niet dus opnieuw word ik begeleid door een ietwat ongeduldige jongedame die met een luide articulerende stem mij de knopjes wijst.
Ik vond dit een nare ervaring en denk, dit ga ik voorkomen door snel een nieuwe printer aan te schaffen. Toen ik mijn dochter vertelde over mijn printavontuur keek ze me verbaasd aan en vroeg geschokt, dat doe ik toch niet hé mam? Nee hoor meid, want dan zeg ik het wel.
Oké, ik geef toe dat alles op electronica gebied niet mijn ding is en nooit is geweest, maar hierin ben ik echt niet de enige.Het gaat allemaal zo snel. Het heeft ook mijn interesse niet en dat is wel lastig. Oh jee als mijn laptop gek doet, dan weet ik echt niet hoe ik het op moet lossen en heb ik hulp nodig van een van de kinderen.
Ook mijn man weet geen oplossing voor dit probleem dus op dit gebied zijn we afhankelijk. Hij heeft wel een technisch inzicht en hij durft meer, dus stelde ik voor, waarom ga je geen computercursus volgen? Dat vind ik wel wat voor jou. Hij is nog niet wild enthousiast maar wie weet komt dat nog wel. Je blijft er jong bij en onafhankelijk want de computer is onmisbaar geworden.
Ach, misschien moet je er aan wennen dat, evenals aan het lange pad dat achter me ligt er op het stuk waar ik nu over loop veel meer jongere mensen wandelen. Mensen die naar je kijken zoals ik dat vroeger ook deed naar ouderen.
Het is een wat afgezaagde spreuk, maar het geldt nog steeds.
JE BENT ZO JONG ALS JIJ JE VOELT!
Marian
