Oeps, mijn e-reader glijdt bijna uit mijn handen. Ik wil lezen, maar mijn ogen vallen steeds dicht. Ik kijk op mijn horloge: 7 uur. We zitten nu een half uur in de lucht. Om kwart over 2 vannacht liep de wekker af, om kwart over de drie stond de taxi voor en nu vliegen wij naar onze bestemming. Ik ben wel heel vroeg naar bed gegaan, maar mijn bioritme zorgde er blijkbaar voor dat de slaap me niet overviel. En nu slaat in het schemerige vliegtuig de vermoeidheid toe. Ik leg de reader weg en ga de binnenkant van mijn oogleden bestuderen.
Ik val niet in slaap. Maar het is wel lekker om zo een beetje te mijmeren. Wat heb ik toch, de laatste tijd? Nu viel mijn e-reader bijna. Een paar weken geleden, gleed de laptop uit mijn handen. De laptop mankeerde op het eerste oog niets, maar de muis leefde blijkbaar niet meer. Ik probeerde een andere muis en een usb-stick, maar niets kreeg verbinding met de laptop. De muis was dus niet dood, er was iets anders aan de hand. Ik bracht de laptop naar een repairshop en na 5 dagen kreeg ik hem terug. Dit speelde rond de deadline van mijn vorige column. Op mijn oude PC ben ik overnieuw begonnen om de geplande datum te halen. Voelde een beetje als haastwerk. Ik was niet helemaal tevreden. Volgende keer beter…
Het teken ‘stoelriemen vast’ gaat aan. De cockpit meldt dat er veel turbulentie is. Ik mijmer nog even door. Waar zal ik over schrijven in mijn volgende column? Over mijn jongste kleinzoon, die afgelopen weekend zijn 5e verjaardag vierde? Ach, dat is geen goed onderwerp, maar wellicht wel dat ie zo trots is, dat hij overgeplaatst is naar groep 2. Laatst vertelde hij dat hij de letter ‘kûh’ had geleerd. En dat hij al veel woordjes kent die met die letter beginnen. Meteen vloeit er een stortvloed van woorden over ons heen. De juf had hem ook een compliment gegeven, omdat hij als eerste een woordje had geroepen dat begon én eindigde met een ‘k’: kak. Ik wilde zeggen dat het wel goed was, maar niet zo heel netjes. Ik heb het niet gedaan, waarom eigenlijk? Sinds meneer Aart mogen de woorden, kak, pies en poep toch gebruikt worden? Ach, meneer Aart. Moge hij rusten in vrede.
Nog een uurtje vliegen. Ik heb het best warm. Warm kregen we het ook toen we laatst een paar dagen naar ons chalet gingen. De deurknop buiten was heel warm, terwijl de temperatuur een graad of 3 was. Vreemd, is er iemand binnen? We maakten snel de deur open, en merkten dat, als er iemand ongenood in ons chalet was, hij er wel heel erg warmpjes bij zat. Het was binnen namelijk bloedje heet. De thermometer aan de muur gaf ruim 35 graden aan. De thermostaat stond op 6 graden, maar de verwarming loeide. Lager zetten ging niet, dus de stekker van de ketel eruit en de installateur bellen, die een kleine maand geleden de cv-installatie nog grondig had nagekeken. De thermostaat bleek stuk. Inmiddels is deze vervangen door een slimme thermostaat. Ja, we gaan mee met de tijd. Nu kunnen we overal waar we op internet zijn, zien hoe warm het is in ons chalet en kunnen dat ook op afstand regelen. We krijgen ook een alarm als de temperatuur boven of onder een bepaald aantal graden komt. Dan kunnen we direct stappen (laten) ondernemen. Zijn er nog mensen die beweren dat vroeger alles beter was?
We zijn aangekomen op het vliegveld van bestemming. We melden ons bij de hostess voor de transfer naar ons appartement. Met een aantal personen wachten tot de club compleet is. De hostess roept namen af en die mensen mogen naar een van gereedstaande minibusjes. Als wij als laatsten over zijn, loopt ze weg met de andere mensen. Wij gaan er snel achteraan en trekken aan haar jasje. Onze namen staan op het tweede velletje. “Oeps, foutje. U mag ook in het laatste busje”. Tja, stagiaires moeten het vak nog leren…
Een uurtje later krijgen we een warme ontvangst bij ons appartement. De beheerster herkent ons meteen en krijgen drie hartelijke zoenen. We voelen ons meteen weer thuis. En dat gevoel wordt nog versterkt als we, na het afhandelen van alle formaliteiten, hetzelfde appartement instappen als vorig jaar. Alleen de wifi-code is veranderd. We stellen de nieuwe code in op onze smartphones. We laten de thuisblijvers weten dat we een goede vlucht hebben gehad. En we kijken even op de app van de slimme Veluwse thermostaat. Het werkt zelfs op een afstand van 2500 kilometer!
Met een gerust hart ploffen we met een verse kop koffie neer op ons balkon, in het zonnetje. Ik kan niet wachten tot mijn bleke Hollandse witte winterbekkie overgaat in een blozende voorjaarskleur.
Voorlopig zitten we er warmpjes bij.
Wim.
