In 1951 trouwden mijn ouders. Mijn moeder was al 6 maanden zwanger, dus ze konden niet meer beweren dat het “van de beddenplank” was. Er waren geen woningen.
Ze gingen inwonen bij mijn oma, de moeder van mijn moeder, in een klein bovenhuis waar toen nog vier andere kinderen inwonend waren. Er waren drie slaapkamers.
Later kregen ze een zogenaamde duplexwoning: in feite een eengezinswoning die in verband met de woningnood opgesplitst was in twee woningen. Mijn ouders woonden beneden, ze hadden één slaapkamer, die moesten ze delen met mijn broer, en later ook met mij.
Vlak voor de geboorte van mijn zus konden ze verhuizen naar een flat, vierhoog en mét een lavet in de badkamer en drie slaapkamers. Een ongekende luxe!
Ik was 17, zwanger en er waren geen huizen
In 1970 bevond ik me in een vergelijkbare situatie: ik was 17, zwanger en er waren geen huizen. Op de een of andere manier moesten we vooral trouwen in december, de finesses weet ik niet meer, had iets te maken met belastingen, maar het scheelde veel geld dus dat deden we maar.
Op de valreep kregen we een woning: een oude bovenwoning met één slaapkamer, géén badkamer en geen verwarming. Leuk was dat niet, zeker niet nadat mijn kindje geboren was. Maar er was geen keuze, nog steeds woningnood.
We maken een sprongetje…na drie geweldige kindjes was het voor mij tijd om met mijn kinderen mijn toenmalige man te verlaten, en nog steeds was het onmogelijk om in dat soort situaties een woning te krijgen.
De anti-kraakwet bestond nog niet, dus heb ik besloten om een woning te kraken. Als je voldeed aan de voorwaarde dat jouw gekraakte woning minimaal een aantal zaken had, zoals tafel, stoelen, bed en zo nog een paar elementaire zaken, kon je niet zomaar ontruimd worden. Ik heb met mijn kinderen een paar jaar met veel genoegen in dit kraakpand gewoond.
Uiteindelijk wilde ik graag verder, me ontwikkelen, studeren, dus naar Utrecht. Ik heb het nu over 1979. Huis zoeken in Utrecht: mission impossible! Voor een huurwoning moest je toen ook al vele jaren ingeschreven staan!
Met mijn tiepmachientje kon ik mijn salarisstrook makkelijk vervalsen
Op en neer reizen was voor mij met drie kleine kinderen geen optie, dus iets anders bedenken. Kopen dus! Geen internetdingen nog, geen algoritmes, dus ik kon met mijn tiepmachientje mijn salarisstrook makkelijk vervalsen, gewoon een 1 zetten voor de echte cijfers. Lang verhaal kort: ik kocht een oud huis in Utrecht tegen een hypotheekrente van 12,9% en betaalde me helemaal blauw!
Ik wil niet zeiken, ik wil wel zeggen tegen al die mensen die denken dat de “babyboomers” zoveel mazzel hebben gehad: joh, daar hebben we veel voor moeten doen, het was allemaal niet zomaar vanzelfsprekend.
Ik prijs me nog steeds heel gelukkig dat ik de dubieuze stap heb durven nemen om gegevens te “optimaliseren” zodat ik een bijna krot in Utrecht heb kunnen kopen.
Ik woon daar al vele jaren niet meer, maar ik heb daar hele liefdevolle herinneringen aan, en dat zal altijd
zo zijn.