Soms kom ik oud-collega’s tegen; we ontmoeten elkaar dan in een nieuwe context. ‘Hé pensionado, bevalt het nieuwe leven?’ is altijd de standaardvraag. Of ‘Kun je je dagen goed vullen zonder werk?’. Stralend stel ik ze gerust want het zwarte gat ken ik niet; ik vermaak me uitstekend.
Als ik om me heen kijk en de seniorenplatforms goed volg, vinden veel ouderen voldoening in hun nieuwe levensfase. Vaak gaat het vanzelf, soms moet je je best doen om het naar je zin te hebben. Bijvoorbeeld in de film ‘Good luck to you, Leo Grande’ (waarover later meer) krijg je een interessant kijkje in het leven van een oudere vrouw die heldhaftig de regie over haar leven pakt.
Sinds het pensionadoschap geniet ik vaker van mijn favoriete kunstvorm: de film. Zeker als het buiten grijs is, winkels gesloten zijn en de mensen zich in huis opsluiten, is er niets leuker dan op zondag, rond een uur of drie, naar de film te gaan. Het genre maakt niet zo veel uit al hebben Franse en Italiaanse films mijn voorkeur vanwege het nadrukkelijk aanwezige ethos, pathos en logos.
Toen ik lang geleden in Rome woonde en er nog geen verstrooiing bestond als mobiele telefoon, social media, Netflix, ging ik bijna elke dag naar de film. De bioscopen waren geopend vanaf twaalf uur ’s middags tot laat in de nacht. Misschien is daar mijn liefde voor film geboren: de prachtigste (nagesynchroniseerde) films heb ik meerdere keren bekeken want aan het eind kon je gewoon blijven zitten om naar de herhalingen te kijken; allemaal voor de prijs van één kaartje.
Een kleine intieme zaal is het fijnst. Tuschinkski is prachtig, maar meestal draaien er blockbusters in grote zalen, niet erg sfeervol. Behalve de film, vind ik dus ook de zaal belangrijk voor de ‘beleving’.
Natuurlijk zijn de streamingdiensten een luxe voor de filmliefhebber. Op de bank bingewatchen, in je pyjama, onder een dekentje, zonder make-up of hairdo: voor de intrinsiek luie mens (ik) is dit de hemel.
Maar tóch blijft naar de film gaan, naar de bioscoop, onovertroffen.
Zondagmiddag dus naar Good luck to you, Leo Grande. Het moment, de intieme zaal, het thema van de film, de acteurs en het gezelschap: alles viel op z’n plaats. De film gaat over schaamte, normen die de vrijheid belemmeren, het besef van gemis. Het verhaal speelt zich af in een hotelkamer en wordt gespeeld door een vrouw van middelbare leeftijd (Emma Thompson) en een jonge sekswerker (Daryl MacCormak). Hij moet Emma wegwijs maken in de seksuele ontdekkingstocht die ze nooit eerder durfde af te leggen. Ik zal niet uitweiden over de film maar raad aan deze zelf te bekijken in een sfeervolle bioscoop. Het verhaal is komisch, ontroerend, opwindend en zet aan tot nadenken.
De ‘nazit’ met de vrienden maakte de zondagmiddag compleet. We herkenden de problematiek van het ouder wordende lichaam, het ontevreden zijn daarover (ook de jongeren in het gezelschap). Waarom duiken nuttige inzichten zo laat op in je leven?
Zoals de constatering, dat we kunnen genieten van kleine dingen. Moest het leven vroeger meeslepend en spannend zijn, nu blijkt een zondagmiddag naar de film, in goed gezelschap en daarna lekker bomen over het leven, groot geluk. Kennis, allemaal opgedaan sinds ik pensionado ben.
