Lisette van Ingen (70) woont samen met haar man in Utrecht. Sinds het begin van haar pensioen in 2008 heeft ze alle tijd voor haar grote passie: bijenhouden.
De diertjes vragen veel aandacht en – ja – ze steken zo nu en dan, maar daar krijgt Van Ingen kilo’s honing en minstens zoveel voldoening voor terug.
Fascinerend
“Werkelijk, mijn mond viel er helemaal van open.” Van Ingen herinnert zich als de dag van gister dat ze een bijenvolk voor de eerste keer van dichtbij bekeek tijdens haar studie Biologie. Ze vond het fascinerend “hoe dat georganiseerd is, hoe dat leeft, hoe dat communiceert!”
Van Ingen leerde het vak pas jaren later van een imker die ze op haar vaste camping in Nijkerk had ontmoet. Al snel raakte Van Ingen betrokken bij de Bijenhouders Vereniging Utrecht, waarvan ze nu ook bestuurslid is.
Noeste arbeid
Samen met een vriend beheert ze ongeveer vijftien bijenkasten. Daar komt veel noeste arbeid bij kijken. “Het werk begint in het voorjaar. Als de bijen uit hun winterslaap komen, begint de koningin met eitjes leggen. De bevolking groeit tot er te weinig ruimte over is in de kast. Dan krijgen we het fenomeen bijenzwerm. Dat willen wij imkers niet, want dan gaat de koningin met medeneming van het halve volk op de wieken.”
Zwermen
“Het achterblijvende volk heeft al maatregelen genomen. Door een aantal eitjes ander voedsel te geven, ontwikkelen zich nieuwe koninginnen. Het vervelende is dat de eerste koningin die uitkomt ook kan vertrekken en weer de helft van het volk meeneemt. Daarom probeer ik het zwermen te voorkomen. Het bijenvolk zit benauwd in zijn huis, dus ik voeg etages toe. De koninginneneitjes maak ik kapot.”
Eigenwijze volken
“Mei en juni zijn de echte zwermmaanden. Toch zijn er altijd eigenwijze volken die zich daar niets van aantrekken. Wij hebben het bijenhouden uit de boeken geleerd, maar bijen lezen geen boeken. Oftewel: we moeten het hele jaar door de kasten controleren.”
“Raampjes die vol zitten met honing, halen we uit de kast en vervangen we door een nieuwe. Door een heel proces dat ‘honingslingeren’ wordt genoemd scoren we daarna de honing. We hebben dit jaar – schrik niet – bijna vierhonderd kilo honing gewonnen.”
Werken met mensen
“Behalve imker, ben ik bestuurslid bij de Bijenhouders Vereniging Utrecht en vrijwilliger bij een internetcafé. Ik heb vele hobby’s: ik speel harp, tuinier, heb een liefde voor fotografie, doe aan quilten en kantklossen en zwem en lees graag.”
“Tot mijn pensioen was ik docent anatomie en fysiologie bij de Hogeschool Utrecht. Dat heb ik altijd met vreselijk veel plezier gedaan. Ik vond het erg leuk om met mensen te werken. Mijn lessen waren interactief. Leerlingen mochten me altijd onderbreken voor vragen. Geen les was hetzelfde, omdat ik telkens weer andere leerlingen in de klas had en dus ook andere vragen.”
Steeds meer hobby’s
Voordat mijn pensioen in 2008 begon, ging ik geleidelijk minder uren werken. Het leuke was dat ik daardoor steeds meer tijd kreeg voor al mijn hobby’s. Soms kwam ik bijna te laat op mijn werk omdat ik te lang in mijn hobbykamer was blijven zitten.”
“Ik ben dus niet in een gat gevallen. Ik moest steeds minder werken, kreeg steeds meer tijd en steeds meer hobby’s. Langzaam schoof het een in het ander. Het was wel even raar om definitief afscheid te nemen van mijn werk, maar lastig vond ik het niet. Stilzitten doe ik nog steeds niet. Eigenlijk heb ik twee levens nodig om alles te doen wat ik wil!”
Tekst en foto’s: Gijsbert van Dalen
