Sinds zijn pensioen zet Roy Nieraeth (66) zich in als vrijwilliger. Zo werd hij via handjehelpen.nl onder andere het maatje van Freek van de Wetering (67).
Toen Roy in 2008 met vervroegd pensioen ging, werd hij meteen benaderd voor bestuursfuncties bij verschillende projecten. “Mensen wisten dat ik bij de Nederlandse Bank had gewerkt en dachten daarom dat ik wel een goede penningmeester zou zijn”, vertelt hij lachend. Zijn hart ging echter sneller kloppen van ander vrijwilligerswerk: hij wilde mensen helpen. Iets wat hij tijdens zijn werkzame leven ook al één van de allerleukste dingen vond. Zo werd hij maatje van Freek van de Wetering (67).
Ik dacht meteen: “Dat lijkt mij leuk!”
Het is 2014 als Roy in het lokale sufferdje een advertentie van vrijwilligersorganisatie Handjehelpen ziet. Een stichting die is opgericht door een aantal ouders met een kind met een beperking die elkaar een “handje hielpen” door zo nu en dan op elkaars kind te passen. Inmiddels is Handjehelpen uitgegroeid tot een vrijwilligersorganisatie waar ook anderen bij kunnen aankloppen voor hulp. 1600 vrijwilligers en stagiaires ondersteunen hulpvragers in 16 gemeentes in de provincie Utrecht en de gemeente Weesp.
Zo helpen ze de 61-jarige Leen aan een maatje dat met hem de post doorneemt, zoeken ze voor de 3-jarige Ilyas met autisme iemand om mee te spelen zodat zijn moeder wat meer tijd heeft voor zijn broertje en helpen ze de alleenstaande moeder Varina met een hobby.
“Het gaat om hulp bieden aan mensen met allerlei soorten beperkingen”, legt Roy uit. “Toen ik dat zag, dacht ik meteen: dat lijkt mij leuk! Eén op één hulp bieden, vind ik leuker dan als penningmeester in een bestuur zitten. Dat komt doordat ik hou van contact met mensen. Dat vond ik tijdens mijn werk ook één van de leukste dingen om te doen.
Ik gaf leiding aan vijftien mensen en die begeleidde ik soms ook individueel als het nodig was. Het geeft voldoening als je iets voor iemand voor elkaar krijgt. En nog meer als je het voor elkaar krijgt en dat ze het daarna ook zelf kunnen doen.”
“Het hoeft niet bijzonder te zijn”
Als Roy zich aanmeldt bij Handjehelpen wordt hij al snel gekoppeld aan een echtpaar dat wat steun kan gebruiken. “Mijn eerste hulpvrager was een vrouw met dementie en haar man die mantelzorger was. Het tweetal had veel kennissen, maar die woonden allemaal niet in de buurt. Dus als er iets met de man gebeurde, dan was er een probleem. Ik heb toen een soort buurtwacht voor hen kunnen organiseren. Buurtwacht is misschien een groot woord, maar ik heb geregeld dat mensen uit de buurt een oogje in het zeil houden en dat er een beroep op hen gedaan kan worden. Als zoiets gerealiseerd is kan ik weer iemand anders helpen.”
“Zo’n buurtnetwerk is heel belangrijk”, reageert Freek van de Wetering (67). Hij is het tweede maatje aan wie Roy gekoppeld werd. Het tweetal zit tegenover elkaar in de woonkamer van Roy. Een onaangeraakte zak suikerdonuts tussen hen in en een kop koffie in de hand. Ze ontmoeten elkaar elke maandagochtend. De ene keer om koffie te drinken, zoals vandaag, en de andere keer om te wandelen met de hond. Of om een stukje te fietsen of naar het winkelcentrum te gaan. “Triviale dingen”, zegt Roy. “Het hoeft niet bijzonder te zijn, want er gewoon zijn is eigenlijk het allerbelangrijkste.”
Toch maakt dat voor Freek een wereld van verschil, legt hij zelf uit. “Door bepaalde omstandigheden kwam ik een paar jaar geleden in een negatieve spiraal terecht. Een psychiater zei toen tegen mij: “je moet uit die spiraal stappen”.” Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. “Ik kan mijzelf echt suf piekeren.” Met behulp van een persoonlijk begeleidster lukt het een paar jaar geleden echter om weer een beetje de “oude Freek” te worden.
Het gaat zelfs zo goed dat de begeleidster op een gegeven moment nog maar één keer in de twee maanden bij hem langskomt. Als ze daarom aankondigt dat Freek zonder begeleiding kan, slaat toch de angst om zijn hart. “Ook al kwam zij nog maar één keer in de twee maanden, ik wist dat ik altijd bij haar terechtkon.”
“Door Roy kan ik mijn negatieve gedachten doorbreken”
Dus vraagt hij bij Handjehelpen om een maatje dat op financieel gebied met hem kan meekijken en om mee te praten. “Ik was al op weg, maar Roy is mijn laatste steun geweest. Het is fijn dat ik bij hem alles kwijt kan. Tegen mijn dochter kan ik niet alles zeggen, terwijl ik Roy voor elk ding mag mailen of bellen. Als ik weer aan het malen ben over dingen die ik niet kan oplossen, dan zegt mijn dochter: “Je moet even Roy mailen dan ben je er weer van af”. Dat werkt echt. Dan ben ik het even kwijt. Daardoor heb ik het gevoel dat ik mijn negatieve gedachten kan doorbreken.”
“Je bent nu zelfs zo ver dat je zelf mensen ondersteunt”, vult Roy aan. Freek is inmiddels zelf ook aan de slag gegaan als vrijwilliger. Niet bij Handjehelpen, maar in een verzorgingstehuis en bij de Voedselbank. “Toen ik je net ontmoette was je daar geestelijk helemaal niet toe in staat.” “Ik schrok van mensen”, beaamt Freek. “Dat is ook niet erg”, zegt Roy geruststellend. “Je bent nu weer veel rustiger en optimistischer.
Het is inmiddels eigenlijk niet meer nodig dat ik elke maandag kom. Je kan het eigenlijk allemaal alleen, maar je vindt het nog prettig om te sparren.” “Ja”, reageert Freek, “als je alleen bent is zo’n steuntje fijn. Dat je weet dat je iemand buiten je eigen kring kan bereiken die je begrijpt.”
Handjehelpen is altijd op zoek naar vrijwilligers in de regio Utrecht en Weesp. Geef je op via www.handjehelpen.nl of bekijk daar de leuke vacatures bij jou in de buurt.
