De partner van Marian van Erp (63) ging onlangs met pensioen. Nu runnen ze samen hun Bed & Breakfast en maken tussendoor tijd om er op uit te trekken met de caravan.
Middenin de weilanden van het Noord-Brabantse Berlicum ligt de boerderij waar Marian van Erp (63) met haar partner Hennie woont. Wie er wandelt moet soms in de berm lopen om tegemoetkomende tractors de ruimte te geven, wordt zo nu en dan aangestaard door een schaap en hoort af en toe een kip. Tegelijkertijd is Den Bosch maar tien minuten met de auto en is er een openluchttheater op loopafstand. Elf jaar geleden besloot Marian een deel van haar boerderij in de landelijke omgeving te verbouwen tot bed and breakfast. Ze ontvangt al jaren gasten uit alle windstreken, maar sinds haar partner Hennie met pensioen is gaan ze zelf ook graag op avontuur in alle windrichtingen.
“We wisten dat zodra Hennie met pensioen was, we meer zouden gaan reizen
“Ik ben elf jaar geleden begonnen met de bed and breakfast“, begint Marian te vertellen. “Mijn man en ik hadden hier een antiekboerderij met restauratiewerkplaats. Alle schuren stonden vol met antiek en een gedeelte van de boerderij was showroom”, zegt ze terwijl ze om zich heen wijst in de woonkamer. “Toen mijn man ziek werd, gaf hij aan dat hij het heel leuk zou vinden als ik de zaak samen met mijn zoon zou doorzetten. Hij was ontzettend blij dat ik dat wilde doen, maar na zijn dood misten mijn zoon en ik al snel zijn vakkennis. Daarbij was mijn zoon nog erg jong, dus het lukte ons niet om het bedrijf voort te zetten. Dan ga je opnieuw zoeken naar iets wat je kunt doen. Ook omdat de boerderij te groot was voor mij alleen. Zo heb ik bijvoorbeeld alles te koop gezet en gekeken of ik een deel van de boerderij kon verkopen. In die periode was de B&B net in opkomst en zo kwam ik op het idee.”
“Toen ik besloot een B&B te beginnen had ik zelf nog nooit in een B&B geslapen”, vertelt Marian. “Het leek mij gewoon leuk om mensen op een mooie plek een fijn gevoel te geven, om het gezellig te maken voor anderen en om in contact te komen met allemaal mensen van allerlei pluimage en uit alle windrichtingen. Ook uit het buitenland. Dat sprak mij wel aan, omdat ik erg gastvrij ben. Als gastvrouw in onze antiekwinkel functioneerde ik ook goed, dus ik had er alle vertrouwen in dat mijn plannen zouden lukken. Omdat ik schilderes ben leek het mij een mooie aanvulling workshops aan te bieden aan mijn gasten.”
“De gemeente vond het een leuk idee”
“Ik was de eerste in de gemeente die een B&B wilde beginnen. De gemeente vond het een leuk idee. Ze dachten daarom met mij mee, maar waren tegelijkertijd ook huiverig om teveel toe te zeggen. En dat heb ik geweten. Voor mijn gevoel moest ik bijna mij hele huis afbreken en opnieuw opbouwen om aan alle voorwaarden te voldoen. De muren moesten vervangen worden, de trap moest worden verzet, het was nodig dat er nieuwe plafonds kwamen en overal moesten brandwerende middelen, brandinstallaties en noodverlichting komen. Maar dan heb je al “A” gezegd, dus dan laat je het niet meer zo makkelijk los. Ik in ieder geval niet. Hennie heeft, nadat hij het een poosje meemaakte, op een gegeven moment gezegd: “ik wil iedereen die zich ermee bemoeit hier aan tafel hebben. Dus de brandweercommandant en iemand van de gemeente.” Toen werd duidelijk wat ik nog precies moest veranderen voor een vergunning en ging het sneller. Maar het heeft wel veel tijd en geld gekost. Voor de B&B’s in de gemeente die na mij begonnen – ze zijn als paddenstoelen uit de grond geschoten – was het makkelijker omdat de regelgeving sindsdien duidelijk is.”
De B&B kreeg uiteindelijk de naam “Allekes-Inn“. Dat roept bij gasten van de bed and breakfast van Marian vragen op, want wie is Alleke dan? “Dat vragen heel veel mensen, want die snappen er niks van. Maar dat vind ik niet heel erg. Ik leg het graag uit. Ik had een broer die vijf jaar jonger was. In onze jeugd zei hij niet “Marianneke” maar “Alleke”. Hij is er allang niet meer, maar ik had een hele hechte band met hem. Dus ik dacht: als ik de bed and breakfast naar hem noem, dan heb ik hem altijd een beetje bij mij.”
“Ik sta er soms van te kijken wat mensen mij vertellen”
“Dit werk past echt bij mij”, vervolgt Marian over de sociale contacten met haar gasten. “Ik kan niet anders zeggen dan dat het contact negen van de tien keer erg fijn is.” Hoewel haar gasten een eigen ruimte hebben – ze staan niet met hun tandenborstel en handdoekje in de badkamer van Marian – neemt dat niet weg dat Marian geregeld leuke gesprekken heeft. “Soms is er een bijzondere klik en wordt van alles besproken. Ik sta er soms van te kijken wat mensen mij vertellen. Dan delen ze een heleboel met mij, terwijl ze mij nog nooit eerder hebben gezien. Zo gaf ik een keer een schilderworkshop aan zes gasten van de B&B. Drie mannen en drie vrouwen. De workshop was een verrassing. Er was één hele stoere man bij met tatoeages en die zei: “dit doe ik niet”. Maar later kwam hij toch binnen en ging hij toch achter een plank staan. Er kwam toen een verhaal over vroeger en zijn moeder naar boven. Tijdens het praten schilderde hij een roze vlinder. Dat er onder die ruwe bast dan zo’n gevoelig mens zit, dat vind ik heel leuk en interessant. Als je met mensen omgaat dan gebeurt er van alles. Je komt echt van alles tegen.”
“Een hele andere mooie herinnering was het bezoek van een familie uit Curaçao”, vervolgt Marian. “Ze kwamen hier met een hele groep voor een verlichte persoon die in de omgeving een reading gaf. Dus werd er hier in de B&B gemediteerd en tegelijkertijd was er een sfeer van enorme vrolijkheid. Ik mocht ook aanschuiven aan de heerlijk dis die ze hadden gemaakt. Ze hebben zelfs gezegd dat we een keer naar Curaçao moesten komen, dan zouden ze ons verwennen. Dat is een fijne herinnering vanwege de warmte die je krijgt van de mensen en de waardering. Die waardering is één van de dingen die het werk zo leuk maakt. Dat je het niet allemaal voor niets doet, want voor jezelf financieel onderhoudend is het tenslotte niet op deze manier.”
“Je kunt heel veel positiefs halen uit mensen”
De ontmoetingen met gasten zet Marian op papier in de columns die ze onder andere voor Leefjepensioen.nl schrijft. “Ik schrijf altijd al veel”, vertelt Marian over welke rol schrijven in haar leven speelt. “Doordat ik een behoorlijk leven achter de rug heb, was het echter altijd meer van mij afschrijven. Ik heb bijvoorbeeld een heel levensverhaal liggen. Na het overlijden van mijn lievelingsbroertje heb ik een lange tijd achter elkaar achter de computer zitten schrijven. Wekenlang. Mijn gezin gaf mij die ruimte. Mijn verhaal kwam er zo uitgerold. Het leek wel een vulkaan. Dat is heel belangrijk geweest. Ik raad het ook iedereen aan om te doen. Doorat je alles een plek geeft, ontstaat er rust in je hoofd. Maar dat levensverhaal is niet bepaald leuk om te (terug)lezen, maar doordat ik alles op papier had gezet ontstond er wel ruimte om over andere dingen te schrijven.”
“Tot dat moment kon ik dus nooit over leuke dingen schrijven”, vervolgt Marian, “maar dat is veranderd in de periode ik met de B&B begon. Toen kwam het vanzelf en hoefde ik er helemaal geen moeite voor te doen. Ik raakte geïnspireerd door de mensen om mij heen. Toen heb ik ontdekt dat je heel veel positiefs kunt halen uit mensen. Uit wat mensen je vertellen en wat er in de omgeving gebeurt. Het is zo fijn om die leuke dingen te kunnen opschrijven. Maar ik ben altijd heel voorzichtig in de verhalen die ik schrijf over de B&B. Ik zet daarin geen persoonlijke dingen.”
Reizen is niet bevorderlijk voor de B&B, maar ja
De blogs van Marian gaan echter niet alleen over haar bed and breakfast. Want als Marian en haar partner Hennie geen gasten ontvangen, dan gaan ze op avontuur. “Zodra het weer het toelaat gaan we gewapend met teken- en schrijfblok op pad. Reizen is belangrijk voor ons. Dat is niet bevorderlijk voor de verdere ontwikkeling van de Bed and breakfast, maar ja. Op een gegeven moment realiseer je dat het stukje voor je korter is dan het stuk achter je, niet dan? We wisten dan ook dat zodra Hennie met pensioen was wij meer zouden gaan reizen. Dat wilden we zo graag. Om het financieel behapbaar te houden, hadden we een hele nieuwe tent gekocht. Iedereen verklaarde ons voor gek. Toen het in april maar bleef regenen, vroegen wij ons inderdaad af: vinden we die tent wel zo leuk? Toen zijn we toch gaan rondkijken en zagen we een leuk caravannetje. En de eigenaar daarvan wilde onze tent wel graag. Dus toen hebben we onze tent kunnen ruilen. Daar was hij heel blij mee. De eerste maanden na het pensioen van Hennie zijn we met de caravan door Nederland getrokken. Zonder planning van het één naar het ander. Dat past het beste bij ons. Daarbij zoeken we steeds kleinschalige campings zonder fratsen. Want animatie of een zwembad hebben wij niet nodig.”
Toch betekent dat niet dat het tweetal zich terugtrekt achter de caravan geraniums. Allesbehalve. Ook op reis is contact met andere mensen het sleutelwoord. “Contact”, mijmert Marian, “zorgt ervoor dat je van alles meepakt. Ik vind het heel interessant om te zien hoe verschillend mensen met dingen omgaan.” Marian schrijft het deels toe aan haar kunstenaarsgeest. “Als je schildert ga je dingen anders zien. Het zorgt ervoor dat je echt gaat kijken naar iemand. Dat je accepteert dat iemand is zoals hij is en dat je zoekt naar de goede dingen in iedereen. Want iedereen mankeert wel wat. Je kan een keer ergens van schrikken of overstuur zijn, maar uiteindelijk ga je toch kijken naar wat het je kan brengen. Als je kijkt naar alles wat er allemaal niet deugt, dan heb je daar alleen zelf heel veel last van. Want het is hier ook lang niet altijd ideaal, maar als je zorgt dat je het positieve blijft zien dan voorkom je dat je blijft hangen. Dat zorgt voor gemoedsrust.”
Wil je meer lezen over Marians avonturen in de Bed & Breakfast? Lees hier haar columns op Leef Je Pensioen.
