Ted Trimbach (71) is na een carrière in het ziekenhuis doorgegaan met de zorg voor anderen. Ze bevindt zich als vrijwilliger bij de Zonnebloem en oppas voor haar kleinkinderen dan ook vaak in goed gezelschap.
“Tot mijn pensionering werkte ik als verpleegkundige in het ziekenhuis in Weert. Ik vond het jammer dat ik moest stoppen, dacht dat ik er niet meer bij zou horen. Toch went het snel en verveel ik me geen minuut. Als ik samen met mijn man aan het klussen ben aan onze zeilboot en ik hoor een ambulance voorbij komen, ben ik blij dat ik niet meer hoef te werken.”
Vrije weekenden
“Ik ben druk met veel verschillende activiteiten, maar hoef nooit meer op feestdagen of in de weekenden aan de slag. Heerlijk, het is een echte luxe. Ik hou van lezen en zwemmen en samen met mijn man ga ik vaak zeilen. Oud-collega’s van me zijn na hun pensionering als vrijwilliger aan de slag gegaan in verzorgingstehuizen. Dat trekt mij niet, het echte verzorgen heb ik een punt achter gezet. Maar ik hou er wel van om mensen gezelschap te houden.”
Goed gezelschap
“Een dag in de week ben ik samen met mijn vader van 97, ik wandel met een zieke vriendin, ben vrijwilliger bij de Zonnebloem en als het zo uit komt dan pas ik op mijn kleinkinderen. Ik voel me niet oud en kom van een sterk geslacht. Ik hoop dat ik nog jaren zo door kan gaan. Al moet ik toegeven dat het best zwaar was toen ik met de Zonnebloem in Mechelen was en daar een rolstoel heuveltje op en heuveltje af moest duwen, ha ha.”
Wederzijdse verrijking
“De contacten die ik met verschillende mensen heb, verrijken mijn leven. Voor mijn vader is het bijvoorbeeld gezellig dat ik langs kom om te wandelen, een wijntje te drinken en te koken. Dat is wederzijds, hij geeft mij ook veel terug. Via de Zonnebloem bezoek ik vaak dezelfde mensen. Ik doe het voor hun maar ook voor mezelf omdat ik het leuk vind. Eenzaamheid onder ouderen komt veel voor, helaas lost een uurtje bezoek dat niet op. Toch ken ik ook genoeg mensen met wie ik met moeite een afspraak kan inplannen, die zijn druk genoeg en volgens mij valt de eenzaamheid dan ook mee.”
Spontaan oppassen
“Laatst was ik in het ziekenhuis en toen realiseerde ik me dat ik blij ben dat ik er niet meer werk. Geen nieuwe computersystemen of managers meer die ik moet leren kennen. Als er nu een kleinkind ziek is, kan ik spontaan komen oppassen omdat ik geen rekening meer hoef te houden met mijn rooster. Ik kan echt genieten van de vrijheid die ik nu heb.”
Tekst en foto’s: Sophie Louise de Groot
