Wil van der Steen (69) uit Hoek van Holland werkte haar hele leven in de langdurige zorg voor mensen met een verstandelijke beperking en dementie. De meeste jaren in een managementrol. Nu, bijna drie jaar na haar pensionering, vertelt ze hoe ze zonder concrete plannen al snel een rijk en gevarieerd leven heeft opgebouwd. Zo werkt ze ook als vrijwilligers bij Mentorschap Rotterdam: “Het leek me meteen leuk, want het is wat ik eigenlijk altijd al gedaan heb.”
“Val ik een gat, dan kom ik er wel weer uit”
“Ik had totaal geen plannen toen ik stopte,” vertelt Wil eerlijk. “Je krijgt allerlei adviezen van mensen die zeggen dat je plannen moet maken, anders val je in een gat. Maar ik dacht: ik zie het wel. Val ik in een gat, dan kom ik er ook wel weer uit.”
Die onbezonnen houding pakte goed uit, maar het hielp ook dat ze haar carrière op een mooie manier kon afsluiten. De laatste vier jaar van haar werkzame leven was ze projectleider transitie en begeleidde ze de overgang naar een compleet nieuwe locatie.
“Ik heb altijd energie gekregen van iets nieuws
“Het ging niet alleen om de bouw, ik was de schakel tussen de bouwer en de locatie zelf. Maar het ging ook om de voorbereiding van medewerkers, bewoners en familie op een heel andere woon- en werkomgeving. Ik heb altijd energie gekregen van iets nieuws, en ik sluit mijn werkzame leven af met iets nieuws. Dat vond ik heel passend.”
“Mentorschap is een cadeautje”
Na een periode van bijkomen en uitrusten – “Pas toen ik stopte met werken merkte ik hoe moe ik eigenlijk was”- zag ze een advertentie van Stichting Mentorschap Rotterdam. “Dat leek me meteen leuk, want dat is toch eigenlijk wel wat je altijd graag hebt gedaan.”
Het mentorschap bleek een schot in de roos. “Mentorschap is een cadeautje,” licht Wil toe. “Het is teruggaan naar de reden waarom je ooit voor de zorg gekozen hebt. Echt terug naar de basis: kijken wat iemand zelf kan en wat iemand zelf wil, en daarin ondersteunen.”
Na een basiscursus kreeg ze snel haar eerste cliënt toegewezen, een meneer die ze nog steeds begeleidt. Haar betrokkenheid bij de Stichting groeide: inmiddels is ze ook regio-ondersteuner geworden, wat betekent dat ze als vraagbaak fungeert voor andere mentoren. Toen haar cliënt in een zorginstelling ging wonen, nam haar rol nog verder toe. “Nu zit ik ook in de lokale en centrale cliëntenraad. Dat vind ik wel genoeg nu,” lacht ze.
Een rijkgevuld leven zonder werk
Naast het mentorschap vond Wil nog meer manieren om zich nuttig te maken. Ze werd vrijwilliger in een hospice in de buurt, waar ze gemiddeld vier uur per week werkt. “Soms wordt het wel acht uur, maar zolang het in te plannen is, is het prima.”
Maar Wil doet niet alleen dingen voor anderen. Piano spelen, een oude droom die ze rond haar zestigste oppakte, blijft een belangrijke passie. “De pianolessen stopten toen ik met pensioen ging, maar YouTube is hartstikke goed. Ik kan mezelf prima vermaken.” Daarnaast bezoekt ze regelmatig concerten, ook wel alleen. “Als je alleen gaat, ontmoet je mensen anders. Soms als je aan een tafeltje zit en mensen vragen of de andere plekken vrij zijn, krijg je gesprekken. Dat hoeft geen vriendschap te worden, maar omdat je dezelfde interesse deelt, kom je elkaar wel vaker tegen.
De kunst van het grenzen stellen
Ondanks al haar activiteiten heeft Wil geleerd om ook ‘nee’ te zeggen. “Ik sport twee keer per week en ga één keer zwemmen. Toen ik nog werkte dacht ik weleens: sla ik maar over. Maar nu is dat sporten net zo belangrijk als het vrijwilligerswerk. Ik help mensen graag, maar ik ga niet schuiven met dingen die voor mij belangrijk zijn.”
Deze balans zorgt ervoor dat ze echt kan genieten van haar pensioen. “Ik vind het zo’n voorrecht om deze dingen te mogen doen én beheer over je eigen agenda te hebben. Er zijn weinig dagen zonder afspraak, maar het hoeft niet groot te zijn.”
Loslaten na 25 jaar
Een verrassing was hoe gemakkelijk het afscheid van het werk haar afging. “Ik had 45 jaar bij één werkgever gewerkt, met een hele sterke binding. Maar door de manier waarop ik kon afsluiten – met dat transitieproject waar ik vier jaar aan had gewerkt – voelde het goed. Mijn laatste werkdag viel in de coronaperiode, een stilzwijgend vertrek dus.
Ze heeft nog wel contact met voormalige collega’s, maar dat komt omdat ze andere interesses delen, niet meer het werk. “Het voelde goed om het af te sluiten. Er staat iets nieuws, er staat iets moois en het is aan hen om er invulling aan te geven.”
Een jaar na haar pensionering werd ze uitgenodigd voor een symposium over de nieuwe locatie die ze had helpen realiseren. “Het was fantastisch om te horen het wonen en werken vorm heeft gekregen.”
Haar advies: blijf bij jezelf
Voor toekomstige gepensioneerden heeft Wil een helder advies: “Blijf dicht bij jezelf. De structuur van je werk valt weg, sociale contacten worden anders. Vraag jezelf af: wat past bij mij? Heb ik structuur nodig of niet? Wat ga ik missen en wat zijn alternatieven?”
Maar vooral: “Gewoon genieten. Ik had in het begin nog weleens het gevoel: maar ik heb nog niet gewerkt vandaag, terwijl ik wel gewoon salaris – ehm, AOW en pensioen – krijg. Dat vond ik zo’n voorrecht. En dat gevoel heb ik eigenlijk nog steeds.”
Met een leven vol mentorschap, muziek, sport en nieuwe ontmoetingen bewijst Wil dat pensionering zonder concrete plannen ook tot een rijk bestaan kan leiden. “Het belangrijkste is dat je de regie over je eigen agenda hebt en kunt doen wat je leuk vindt en bij je past.”
Ook mentor worden?
Woon je in Rotterdam of omgeving en lijkt het je leuk om mentor te worden? Mentorschap Rotterdam e.o. is altijd op zoek naar mentoren voor hun cliënten! Kan jij goed omgaan met (kwetsbare) mensen en wil je deze passie en vaardigheid in blijven zetten na je pensionering? Lees dan snel verder en wie weet hebben we een match! Lees meer over mentor worden.
Pensioen eZine Tijd
