Prudent Staal (61) is al elf jaar met pensioen, maar is geen moment gestopt met werken. De oud-vliegtuigmonteur bij de Marine sleutelt nu samen met andere enthousiastelingen aan een klassiek militair toestel.
Het vliegtuig dat in de hangar van Stichting Vrienden van de Catalina op Lelystad Airport staat, is met bouwjaar 1941 het oudste nog vliegende toestel van dit type. Dit soort kan zowel op land als op water landen en werd tijdens de Tweede Wereldoorlog vaak door de geallieerden ingezet tegen duikboten. Deze Catalina is een Amerikaans toestel dat door Marineluchtvaartdienst (MLD) in Valkenburg is gerestaureerd, mede door Staal. Toen de MLD in 2004 ophield te bestaan, betekende dit het begin van het pensioen van Staal. Hij kon het toestel met zijn stichting overnemen.
Vloeiende overgang
“Van de overgang naar mijn pensioen heb ik niets gemerkt, behalve dat ik in plaats van Valkenburg in Lelystad ging werken. Ik ben eigenlijk niets anders gaan doen, want bij de Marine was ik ook al met de Catalina bezig. Toch voelt mijn werk nu wel anders. Het voordeel van gepensioneerd zijn, is dat ik nee mag zeggen als ik ergens geen zin in heb. Ik heb geen werkgever die me vertelt wat ik moet doen.”
Kippenvel
“In de luchtvaart is het hollen of stilstaan. Vaak moet ik met mijn team hard werken om onze Catalina PH-PBY luchtwaardig te maken voor het vliegseizoen begint. Als de kist aan het einde van de onderhoudsperiode voor de eerste keer gaat vliegen, staan wel meer dan veertig vrijwilligers op de landingsbaan te kijken. Dat is een kippenvelmoment. Ik denk dan: dat hebben we toch weer met zijn allen gedaan!”
“Ik vind het interessant om te zien hoe vliegtuigen in het verleden zijn ontworpen. Veel technieken die werden gebruikt in de Catalina, zijn ook te zien in modernere vliegtuigen. Het heeft misschien een ander jasje, maar het principe is hetzelfde. Dat vind ik gewoon boeiend.”
Vriendenclub
In de begindagen sleutelde Staal zelf aan het vliegtuig, maar nu overziet hij het proces als manager en houdt hij zich met de promotie bezig. “Aan de ene kant is het wel jammer dat ik geen monteur meer ben. De boel stort niet in, maar het wordt voor de rest van het team een stuk lastiger als ik stop met begeleiden.”
Ik kan hierin ook mijn ei kwijt. Ik ben nooit een einzelgänger geweest. Onze hele ploeg is een grote vriendenclub. Sommigen hebben een marineachtergrond, anderen hebben iets totaal anders gedaan in hun werkzame leven. Het is enorm leuk om met zo een verscheidenheid aan mensen te werken.”
Doorwerken
Staal zijn interesse voor geschiedenis van de militaire luchtvaart komt ook terug in ander vrijwilligerswerk. “Ik doe werk voor de Studiegroep Luchtoorlog 1939-1945, de Documentatiegroep ’40-’45 en het Nationaal Comité 4 en 5 mei. Daarnaast ben ik (eind-)redacteur van het tijdschrift Verenigde Vleugels en van de nieuwsbrief van de 320 Vereniging (veteranenvereniging red.). Dit lijstje is zo gegroeid vanaf dat ik begon te werken voor de MLD.”
“Of ik het nodig heb om te blijven werken tijdens mijn pensioen? Waarschijnlijk wel, anders deed ik het niet. Ik kan niet zonder, wat moet ik anders doen? Ik vind het gewoon leuk.”
Tekst en foto: Gijsbert van Dalen
