Jos Schouren (62) is 42 jaar getrouwd met Ria. Ze hebben samen twee kinderen. Hij werkte 24 jaar als brandmeester en instructeur bij de brandweer.
Veertien jaar geleden kreeg Jos de zenuwziekte MS en belandde binnen een half jaar in een rolstoel. Hij werd afgekeurd en is sinds 2002 uit dienst bij de brandweer. Nu is Jos groepsvoorlichter, veiligheids- en ouderenadviseur. Hij gaat over drie jaar met pensioen.
”Toen ik door de ziekte MS binnen een half jaar tijd in een rolstoel belandde, moest ik dat natuurlijk een plekje geven. De brandweer is een familie en je kunt altijd op elkaar aan. Het was mijn tweede leven en ik heb er toch 24 jaar van mijn leven doorgebracht. De kazerne is er op gericht om uit te rukken, iedere moment van de dag. Als die pieper gaat, dan ga je. Ik mis mijn werk, maar steeds iets minder. In eerste instantie keek ik naar wat ik allemaal niet meer kon doen doordat ik in een rolstoel zat, maar dat is geen goede instelling merkte ik al snel. Mijn leven is nog lang niet voorbij, dus toen seniorenorganisatie Unie KBO me vroeg als veiligheidsadviseur voor senioren greep ik dat met beide handen aan.”
Babbeltruc
”Ongelukken zitten in een klein hoekje en de meeste ongevallen gebeuren in- en om het huis. Wist je dat er iedere zes minuten een oudere in het ziekenhuis belandt? En dat zijn alleen nog maar de geregistreerde gevallen. Ik geef voorlichting aan ouderenverenigingen om ouderen bewust te maken hoe ze met kleine aanpassingen kunnen voorkomen dat ze in een verzorgingstehuis komen. Zo leer ik ze bijvoorbeeld dat ze de deur op een kierstand moeten zetten als er iemand voor de deur staat en ze niet moeten rennen als de deurbel of telefoon gaat, want voor je het weet struikelen ze over een tas of drempel. Ik adviseer ze een houder met mobiele telefoon om de nek te hangen. Als ze dan vallen, kunnen ze altijd iemand bellen voor hulp. Ouderen zijn vaak te goeder trouw zijn en ik waarschuw ze daarom voor de babbeltruc. Niet om ze bang, maar bewust te maken zodat ze hun gedrag aanpassen.”
Nuttig mét rolstoel
”Als mensen meer voorlichting willen, ga ik op huisbezoek. Dat doe ik één à twee keer per week. In anderhalf uur ga ik een checklist af in het huis en geef ik advies, maar ik merk dat mensen het fijn vinden om ook hun eigen verhaal te vertellen. Ik denk dat ik juist doordat ik in een rolstoel zit, senioren laat zien dat je nog mobiel kunt zijn, ondanks je handicap, beperking of leeftijd. En het geeft me dan ook een heel tevreden gevoel dat ik toch nog nuttig ben.”
Ombudsman
”Naast mijn werk als veiligheidsadviseur doe ik ook ombudswerk, vooral voor senioren. Veel ouderen laten veel geld liggen, omdat ze geen belastingpapieren invullen. Ik help ze onder andere met het aanvragen van de WMO, huur- en zorgtoeslag en met brieven schrijven naar instanties. Ik weet niet anders dan dat ik me actief inzet voor anderen; kan ook niet heel de dag binnen zitten.”
Energie
”Wat ik wel merk is dat het steeds minder makkelijk is om mensen voor vrijwilligerswerk te krijgen. Veel mensen vinden dat ze genoeg gewerkt hebben en hebben geen zin meer in verplichtingen. Maar af en toe een oudere bezoeken, al is het maar een kopje koffie met ze drinken, is al veel waard. Als mijn gezondheid het toelaat, wil ik na mijn 65ste doorgaan met deze activiteiten. Ik krijg er energie van en daardoor blijf ik jong.”
TEKST Jessica van Zanten
