Na ruim veertig jaar bij de gemeente Waddinxveen te hebben gewerkt ging Wim Vermeij (65) met pensioen. Hij bereidde deze nieuwe fase niet voor, maar besloot alles gewoon te ervaren. Voor een zwart gat is hij niet bang.
“Mijn vrouw en ik maakten een grapje voordat ik met pensioen ging, dat we ruzie zouden gaan maken over wie er vandaag mocht stofzuigen”, vertelt Wim Vermeij (65) lachend. Na ruim veertig jaar voor de gemeente Waddinxveen te hebben gewerkt, ging hij begin december met pensioen. Zijn vrouw stopte een aantal maanden eerder al met werken. “We hadden van familie en vrienden gehoord dat je niet tegelijk moet stoppen, want dan heb je kans dat dat gaat botsen. Dus mijn vrouw is in juni al gestopt met werken. Zij heeft daardoor een half jaartje kunnen wennen aan het pensioen en ik mag nu met haar mee-wennen. En dat went snel hoor.”
Heel lang moest ik er niet aan denken om te stoppen met werken
Van badmeester tot juridisch medewerker en van publieksvoorlichter tot webmaster. In de ruim veertig jaar dat Wim Vermeij bij de gemeente Waddinxveen werkte was hij het allemaal. “Heel lang moest ik er eigenlijk niet aan denken om te stoppen met werken”, begint Wim te vertellen, “ik vond de contacten met collega’s heel leuk en mijn werk gaf mij nog zoveel voldoening.
Ik was bang om mijn werk te gaan missen. Maar in de loop van vorig jaar dacht ik op een gegeven moment: ik ben die hectiek toch wel zat. Dan merk je dat je geen veertig meer bent. Op mijn werk zaten veel collega’s in hetzelfde schuitje. Allemaal uit de babyboomgeneratie. Twee collega’s waar ik veel contact mee had, hadden allebei zoiets van: “ik wil niet stoppen met werken”. Daar kon ik mij niets meer bij voorstellen. Dus toen wist ik: ik ben er aan toe om te stoppen met werken.”
“In de praktijk ben ik nu een week of zeven thuis en ik heb pas één keer naar de website van de gemeente gekeken. Ik ben nu een echte burger en welke burger gaat er nu kijken naar de website van zijn gemeente?”
Tijd samen in plaats van doorwerken
Doordat Wim nog vakantiedagen had kon hij al enkele maanden eerder met pensioen om samen met zijn vrouw aan het gepensioneerde leven te wennen. “Het was eigenlijk meteen duidelijk dat als ik zou stoppen met werken, dat zij ook zou stoppen”, vertelt Wim daarover. Als zijn vrouw tot haar pensioengerechtigde leeftijd had doorgewerkt dan was Wim namelijk zeventig geweest.
Het tweetal besloot dat het financiële voordeel van doorwerken niet opwoog tegen het voordeel van kwalitatieve tijd samen. “Je weet niet wat er gebeurt in die jaren en we hebben een financieel buffertje opgebouwd met haar en mijn inkomen. Daardoor was die keuze eigenlijk meteen heel duidelijk.
We grapten dat we ruzie zouden maken over wie er mocht stofzuigen
“Voordat ik met pensioen ging maakten wij een grapje dat we ruzie zouden maken over wie er mocht stofzuigen”, vervolgt Wim. “Het is inderdaad zoeken naar een nieuwe invulling van je dag, maar ik heb daar nog niet echt actief naar gezocht. We hebben aanbiedingen voor bijvoorbeeld vrijwilligerswerk gekregen, maar met name ik houd dat nog erg af.”
“Ik wil eerst ervaren wat het is om niets meer te moeten en als je vrijwilligerswerk gaat doen dan zit daar toch een behoorlijke verplichting aan vast. We willen voorlopig voelen hoe het is om te kunnen zeggen: “het is lekker weer, laten we gaan wandelen, fietsen of in de auto stappen en naar onze chalet in Vierhouten rijden”. Of hoe het is om in het vliegtuig te stappen om lekker een poosje weg te gaan als we een leuk reisje op het internet zien. Ik wil dat soort dingen eerst ervaren voordat ik mij ergens op vast ga pinnen.”
“Ik zie veel voorbeelden van mensen die na hun pensioen een andere invulling willen geven aan hun leven en weer op zoek gaan naar werk en andere uitdagingen. Ik heb daar veel respect voor, maar ik heb zoiets van: “jongens, ik heb in totaal 47 jaar gewerkt, laat dat nu maar aan een ander over”. Het is wel goed geweest. Voorlopig ga ik genieten.”
Wim is daarbij niet bang om in het zwarte gat te vallen waarin zijn vader viel na zijn pensionering. “Hij kreeg eindelijk tijd om te piekeren over zijn leven”, schrijft Wim in zijn column op Leefjepensioen. Na zijn pensionering moest niets meer, maar hoefde voor hem ook echt helemaal niets meer. Hij liet alles versloffen en raakte meer en meer in de put.”
Bijna niets uitgesteld tot pensioen
“Mijn vrouw en ik doen op dit moment waar we zin in hebben”, vervolgt Wim. “We hadden geen dromen voor na ons pensioen zoals een verre reis. Sterker nog, we hebben een aantal verre reizen gemaakt in het verleden. Vóór ons pensioen.
We hebben op dit moment niet het idee dat er een plek is die we perse nog een keer willen bezoeken, maar als we iets leuks zien dan gaan we dat ook doen. We hebben bijvoorbeeld net voor begin volgend jaar een paar weken Portugal geboekt en dit jaar zijn we een rondreis in Noorwegen gaan maken.”
“We hebben bijna niets uitgesteld tot ons pensioen. Door alles wat wij hebben meegemaakt, hebben wij altijd gezegd: “zolang je gezond bent moet je genieten”. Het verleden van onder andere de vader van Wim (die in een zwart gat viel na zijn pensionering) zorgt er bij Wim en zijn vrouw dus voor dat er een wil is om op dit moment alles uit het leven te halen en niets uit te stellen tot een onzekere toekomst. Daarom ging het duo ook “tegelijk” met pensioen.
“Ik heb als levensmotto “pluk de dag, maar laat ook een beetje hangen voor morgen”. “Ik hoop dat mensen die wat moeite hebben met zulke omstandigheden, zoals mijn vader, dat door mijn column ook gaan denken. Dat ze denken: geniet van die mooie bloem of dat sprankje zon! Voor mij werkt dat namelijk heel plezierig.”
Columns van Wim
Meer lezen over Wim? Voor Leefjepensioen.nl heeft Wim jarenlang zijn ervaringen gedeeld in een maandelijkse column.
