Kiny (67) rolde een paar maanden geleden vrij ontspannen haar pensioen in. Na zo’n 50 jaar werken is het enige wat ze nu nog wil doen genieten. En dat dit nu ook overdag kan in plaats van alleen maar ’s avonds is een heerlijk gevoel.
Kiny’s startende carrière
“Ik was al heel jong toen ik aan het werk ging, vijftien. Ik was niet zo’n ster in leren, maar als ik wist waarvóór ik leerde ging het beter.” Zo wist ze al op jonge leeftijd dat ze graag de zorg in wilde. Haar neef had een verstandelijke beperking en ze trok veel met hem op. Ook kwam ze regelmatig bij haar nicht over de vloer, die in de zorg werkte. Dit is wat ze wilde en ze ging toch de schoolbanken weer in.
Niet thuis zitten
Kiny werkte acht jaar in de zwakzinnigenzorg tot ze kinderen kreeg. Ze stopte met werken, maar beperkte het zorgen niet alleen tot haar gezin. Ze was ook mantelzorger, voedingsdeskundige en begeleidde mensen met hun PGB-zaken (persoonsgebonden budget). Nadat haar kinderen de deur uit gingen kwam het nieuwe vraagstuk. ‘Wat wil ik gaan doen?’ “Mijn man werkte ook in de verpleging. Hij werkt vooral ‘s nachts en wilde overdag graag slapen. Dit versterkte mijn gevoel dat ik weer iets nieuws moest vinden om invulling te geven aan mijn dag. Ik wilde niet nu al hele dag thuis zitten.”
“Ik wilde heel graag iets anders doen”
Ze ging niet terug naar haar eerste liefde, de zorg. “Het werken in de zorg was zwaar en ik was daar inmiddels wel klaar mee. Ik wilde heel graag iets anders doen.” Ze begon de opleiding voor telefoniste & receptioniste en vond werk bij een groot opleidingscentrum. De laatste vijftien jaar voor haar pensioen heeft ze daar met veel plezier gewerkt. “En dat voor iemand die nooit hield van leren”, grapt Kiny.
Pensioen: ‘je leeft er naartoe’
In de aanloop naar haar pensioen werd Kiny zich steeds bewuster van het moment van pensionering. “Een jaar van tevoren kreeg ik van mijn werk een uitnodiging voor een gesprek over mijn pensioen.” Meerdere gesprekken volgden, waar Kiny ‘gewoon’ heen ging. Ze zou het allemaal wel zien als het zover was, maar ze vond het fijn om alle informatie te krijgen die er was.
Ze heeft een goed gevoel over de manier waarop ze naar haar pensioen heeft toegewerkt. “Ik werd me steeds bewuster dat ik aan het afbouwen was. Ik dacht: dit zijn de laatste maanden, of dit is de laatste keer voorjaarsvakantie. Mijn collega’s hadden dat ook, die zeiden ook regelmatig ‘O Kien, dit is de laatste keer.’ Of je het leuk vindt of niet, je leeft er op die manier extra naar toe.”
Met een goed gevoel afscheid nemen
Kiny’s pensionering ging niet ongemerkt voorbij. Al voor haar laatste werkdag had ze al veel afscheids mails gehad van collega’s die haar wilden bedanken en een mooie pensioentijd wensten. En ook op de laatste werkdag zelf was het niet bepaald rustig.
“Er kwamen echt heel veel mensen langs met een bloemetje, een kaartje of een ander klein cadeautje. Ik kreeg bloemen van mijn werk en op een later moment was er nog een etentje met mijn naaste collega’s. Om 17:00 uur werd ik uitgezwaaid door de jongens van de beveiliging. En toen – zonder dat ik het wist – kwamen opeens al mijn kinderen, kleinkinderen en mijn man mij ophalen om samen heerlijk te gaan eten. Kiny kijkt met warme gevoelens terug op haar laatste werkdag.
Pensioen op sociaal vlak
Thuis veranderde er voor Kiny niet meteen heel veel. Haar man ging zeven jaar eerder dan zij al met pensioen en werkte altijd de ene week in de nachtdienst en was de week erna vrij. “We waren daardoor al gewend om veel tijd thuis met elkaar door te brengen. We kunnen allebei goed dingen samen doen, maar gaan ook onze eigen gang gaan als het zo uitkomt.”
Zo heeft Kiny al jaren een vaste vriendengroep waar ze nu ze met pensioen is nog steeds graag mee op pad gaat. “Ook heb ik nog een aantal contacten met collega’s. We spreken nog wel eens af. Misschien verwatert het op den duur, dat is logisch. Maar ik heb nu alles, ik mis niets.”
Terug naar school
En waar Kiny zelf vroeg stopte met school, geeft ze nu zelf les. Ze verzorgt creatieve workshops aan huis en op locatie, zoals een workshop kerststukjes maken. En ook heeft ze toch nog niet helemaal afscheid genomen van haar werk. Ze is gevraagd als surveillant bij examens. “Soms is het drie uur en soms zes per week. Er ligt niet veel druk op en het is leuk om te doen, maar soms stiekem ook wel een beetje saai” zegt ze lachend.
‘Ik zie het wel’ is aangebroken
Al met al is Kiny’s pensioenleven goed gevuld. En dat is juist wat Kiny zoekt: “ik vind het leuk om dingen te blijven oppakken. Ik denk dat als je thuis blijft zitten, het gauw klaar is.”
Voor haar pensioen zei Kiny: “ik zie wel hoe het loopt”. Dat moment is nu aangebroken. En voor zowel haar creatieve uitlaatklep, het oppassen op haar jongste kleinkind en de wandelroutes geldt: “Het hoeft niet meer alleen ‘s avonds, het kan nu ook overdag.” En dat geeft een enorm gevoel van vrijheid.
