Ton van de Ven (67) ging vervroegd met pensioen en ruilde zijn commerciële baan in voor vrijwilligerswerk bij Humanitas. “Tijdens een chatsessie kun je elkaar niet zien en er is geen geluid. Daarom is woordkeuze erg belangrijk.”
“Toen ik nog werkte had ik een druk zakenleven waarin ik zelfstandig van huis uit werkte. Ik had plezier in mijn werk, maar toch was ik mijn werkgever dankbaar dat ik met vervroegd pensioen kon gaan.
Ik volgde een Pensioen In Zicht cursus waarin ik leerde het weekend het weekend te laten zijn. De cursusleider gaf me mee om, door de week, op bepaalde tijden ergens te ‘moeten’ zijn. Door dat vrijwilligerswerk kon ik het gevoel vasthouden van ‘Hè, lekker, weekend’.”
Eenzame gevoelens
“Ik ben vrijwilliger geworden bij het Luisterend Oog (red. tegenwoordig is dit de Luisterlijn). Dat is een project van Humanitas waarin iemand die het even niet in zijn eentje red, kan komen chatten met een vrijwilliger. Tijdens een chatsessie kun je elkaar niet zien en er is geen geluid. Daarom is woordkeuze erg belangrijk.
Als vrijwilliger is je speelruimte niet groot. Ik ben geen professional en kan ook niet de vriend spelen, dus laveer ik er tussenin. Ik heb uit de Dharma, de leer van het Boeddhisme, er veel over geleerd en die kennis neem ik mee in de gesprekken.
Veel gesprekken gaan over eenzame gevoelens, niet alleen bij oudere mensen, ook bij jongeren. Ik ‘luister’ aandachtig en probeer mensen zelf een richting te laten ontdekken hoe ze met die eenzame gevoelens kunnen omgaan”.
Wanneer ik bij mensen op bezoek ga, krijg ik soms onverwachte reacties.
“Naast het Luisterend Oog ben ik ook vrijwilliger bij E-maatjes, een project van Humanitas waarbij je een jaar lang wekelijks met dezelfde persoon chat en werk ik mee aan Praten over Verlies. Dat is ook een initiatief van Humanitas waarbij de gesprekken gaan over verlies van bijvoorbeeld een dierbare of werk.
Behalve deze digitale projecten, bezoek ik nog één keer in de twee weken iemand in het project Gesprekken van Mens tot Mens. Wanneer ik bij mensen op bezoek ga, krijg ik soms onverwachte reacties. Die maken me blij. Bij het Luisterend Oog is het soms lastig iemand te bereiken die psychisch zwaar belast is.
Sommige mensen kunnen alleen maar boos zijn en schelden en toch probeer ik dan in gesprek te blijven. Het gaat steeds om de verbetering van de zelfredzaamheid van de ander. Ik heb geleerd dat je nooit tegen iemand moet zeggen ‘Dat heeft oom Henk ook gehad, dat hoef je niet te vertellen’. Want twee dezelfde gebeurtenissen kunnen toch verschillend worden ervaren.”
Zinvol bestaan
“Toen ik mocht stoppen met werken, viel een deel van mijn zinvolle bestaan weg. Ik wilde een andere invulling geven aan de tijd die ik kreeg. Het verlies aan beweging, doordat ik geen werk meer had, heb ik opgelost door weer te gaan tennissen. Daarnaast miste ik de contacten van het werk; dat probleem heb ik ondervangen door aan de slag te gaan bij Humanitas.
Bij Humanitas werken veel jonge vrijwilligers die mijn wereld veranderen met hun frisse blik. Ze gaven me bijvoorbeeld advies over hoe ik het beste mijn Facebook kan inrichten zodat ik niet overstroomd word met ‘vrienden’.”
Moeilijk ‘nee’ zeggen
“Ik ervaar vrijwilligerswerk als zinvol en wil iedereen stimuleren er mee te beginnen. Iedereen heeft wel ergens een antenne voor. Ik wilde in mijn vrije tijd wat kunnen betekenen voor mensen. Onbaatzuchtig, in tegenstelling tot mijn commerciële baan.
Als ik een keer moe ben, dan zegt mijn oudere zus altijd ‘Je doet ook veel te veel!’ Dat is wat een oudere zus hoort te zeggen tegen haar jongere broertje, want zij weet dat ik het moeilijk vind om nee te zeggen. Daarom gebruik ik altijd haar tip: Wanneer je moeilijk ‘nee’ kunt zeggen, moet je zuinig zijn met je ‘ja’.”
Meer informatie over dit project vind je op de website van ‘de Luisterlijn’ ook kun je een kijkje nemen bij de vacatures van Humanitas.
Tekst: Sophie Louise de Groot
