Pionieren, iets nieuws ontwikkelen, daar houdt Wilma (70) van. Al haar hele leven. Als kind, toen ze met haar ouders een tijdje in Indonesië woonde, als student, toen ze in Zaanstad actie voerde tegen ongebreidelde stadsvernieuwing, en later in haar werk, waarin ze het schopte tot directeur Dienst Ruimtelijke Ordening bij de gemeente Almere.
Inmiddels met pensioen vertelt ze in die polderstad ‘waar alles kan’ gedreven over haar nieuwste geesteskind: Goede Rede Concerten, een concertpodium voor klassieke muziek. Geheel in lijn met haar ondernemingszin luidt haar advies aan andere gepensioneerden: “Blijf niet in je eigen bubbel zitten maar stel je open voor nieuwe dingen. Anders verpieter je.”
“Altijd op pad”
“Altijd op pad”, zegt Wilma over zichzelf als zakelijk en artistiek leider van Goede Rede Concerten, met inmiddels een organisatie achter zich van twintig vrijwilligers. En dat klopt, want het gesprek over wat haar bewoog om met dit concertpodium te beginnen is amper voorbij of ze moet alweer naar een volgende bijeenkomst.
Vroeger, in haar werk, maakte Wilma altijd lange dagen. Eerst als ambtenaar Bestuurscontacten bij de gemeente Groningen, daarna als gemeentesecretaris in Winsum en vervolgens in Maarssen, en zeker sinds 1998 in Almere als directeur en manager van projecten en programma’s. “Wat ik doe, doe ik altijd met hart en ziel.”
Als vrijwilliger heeft ze nu ook veel op haar bordje, maar is het, zegt ze, allemaal toch wat ‘relaxter’. Al staat dat kalm aan bij haar toch nog voor “vier dagen per week”. Privé dingen doet ze er nog altijd “tussendoor”.
“Ik miste ritme, was een beetje depri”
Hoezeer Wilma als gepensioneerde nu met haar vrijwilligerswerk voor Goede Rede Concerten haar draai ook heeft gevonden, vanzelf ging dat niet. “Met mijn pensioen hield mijn drukke werkleven opeens op. Echt afkicken was dat.
Ik had na mijn 65ste graag blijven doorwerken want ik deed mijn werk met veel plezier. Maar dat mocht dus niet.” Een klein jaar was ze “helemaal van de rel”, verraadt ze met die uitspraak haar Friese afkomst. ”Ik miste ritme, lag langer in bed, was een beetje depri.”
Achteraf besef ik dat loskomen van je werk gewoon tijd kost
Tot de jaarwisseling van 2014-2015. “Nou is het afgelopen, begin maar iets nieuws”, vermande ze zich toen. “Zo veranderde mijn mindset, begon ik om mij heen te kijken en kreeg ik weer nieuwe ideeën. Maar voor dat je zover bent, besef ik achteraf, moet je eerst los komen van je werk en dat kost gewoon tijd.
Daarom moet je je na je pensioen niet meteen aan iets nieuws verbinden, zou ik tegen bijna-gepensioneerden willen zeggen.”
“Ik leer nog altijd bij”
Toen ze zich als kersverse gepensioneerde weer bijeen had geraapt, viel het Wilma op dat de multifunctionele zaal van Kerkcentrum Goede Rede in Almere-Haven, waar ze met het haar zangkoor wekelijks oefende, amper nog voor concerten werd gebruikt sinds de stad in 2007 een schouwburg kreeg.
“Zo kwam ik op het idee om in Goede Rede zelf een podium voor klassieke muziek te beginnen, ook omdat dat er in Almere helemaal niet is. En Goede Rede is uitermate geschikt voor klassieke muziek door de goede akoestiek in de kerk.”
Voldaan stelt ze vast dat Goede Rede Concerten, met dertig optredens van professionele musici per jaar, ondertussen bezig is aan het vierde seizoen. Dat is ook dankzij subsidie van het Fonds Podiumkunsten en – per 2019 – van Cultuurfonds Almere. ”Dat heb ik toch maar voor elkaar gekregen”, glundert ze ook van het compliment van de nieuwe wethouder van cultuur dat het podium echt een aanwinst is voor de stad.
Terwijl werken met musici echt nieuw voor haar was: “Maar dan blijkt gewoon dat iets nieuws doen toch vooral een kwestie is van je gezond verstand gebruiken, én van open blijven staan voor nieuwe dingen. Eigenlijk leer ik nu nog altijd bij. Heerlijk toch?”
Vasthouden aan hoe je iets altijd hebt gedaan, is voor haar ook geen optie: “Pas je aan, denk ik als ik iemand dat hoor zeggen.”
Er is meer onder de zon dan werk
Wat haar destijds hielp bij het in haar hoofd omzetten van de van-werk-naar-pensioen-knop, vertelt Wilma, was dat ze naast haar werk al zong in het koor waarvan ze nu nog lid is en ook al actief was voor een netwerk voor vrouwen in hoger overheidsmanagement (HOM): “Na mijn pensioen hielp dat me afstand te nemen van mijn werk. Het helpt dus als je naast je werk al dingen doet die je na je pensioen kunt voorzetten.
Het helpt als je naast je werk al dingen doet die je kan voortzetten
Het leert je inzien dat er meer onder de zon is dan alleen werk en zorgt voor een bepaalde mate van continuïteit. Het hoeven helemaal geen grote dingen te zijn. Maar kruip niet in je schulp. Blijf in beweging, praat met andere mensen, dan beleef je weer wat.”
Als belangrijke tip aan andere gepensioneerde stellen benadrukt ze dat ieder z’n eigen pad moet blijven volgen: “Heb niet teveel verwachtingen van elkaar maar doe ieder je eigen ding, anders zit je elkaar in de weg.
Ik hou van erop uit gaan, mijn man is meer een huismus. Die is als vertaler nog bezig. En af en toe doen we leuke dingen samen, zoals uitstapjes. En een keer of vijf per jaar gaan we naar ons boerderijtje in Frankrijk. Daar hoeft dan even helemaal niets en genieten we van de rust en de ruimte.”
Thuis nam ze van haar man wel de bereiding van het avondmaal over: “Daar is hij heel blij mee, want hij deed het altijd wel maar eigenlijk had die een hekel aan koken.” Maar samen ontbijten is er nog altijd niet bij: “We hebben allebei ons eigen ritme.”
“Oppassen dat ik mijn kleinzoon niet te weinig zie”
Hoelang ze als gepensioneerde vrijwilliger zo druk in touw blijft, weet ze nog niet. “Ik zie wel, ik heb geen plan. Over drie jaar komt de Floriade naar Almere. Daar focus ik me nu op, op wat we daar als concertpodium aan kunnen toevoegen.” Maar met een lach: “Ik kijk wel uit naar een assistent, want als ik niet oppas zie ik mijn twee zoons en kleinzoon te weinig.”
