Bert van Baar (61) gaat met veel plezier naar zijn werk als leraar bootbouw aan het Hout- en Meubileringscollege in Amsterdam. Toch kan hij niet wachten tot zijn pensioen en hij eindelijk de boot van zijn dromen kan bouwen.
“Varen op een boot die je zelf hebt gebouwd of eentje die je hebt gekocht is als het verschil tussen het hebben van een kind en een pleegkind. Je hart ligt erin, letterlijk en figuurlijk. Je bent er verliefd op. Handgemaakte scheepjes van échte bootbouwers herken je aan de mooie lijnen aan de buitenkant. Die moeten vloeien op een manier dat je ogen eraan blijven plakken.”
Boten bouwen
“Ik heb die cursus ervaren als één grote vakantie. Tijdens de resterende vier maanden van mijn sabbatsverlof wilde ik mijn eigen bootje bouwen. Alles was geregeld: de werkplaats, het gereedschap en de tekeningen. Op een gegeven moment vroeg de eigenaar van de bootbouwschool vroeg of ik zijn zaak wilde overnemen. Die kans heb ik gegrepen, maar daarom moest mijn bootje wachten.”
Carrièreswitch
“Op dat moment vond ik mijn onderwijsbaan niet meer zo leuk en ook mijn huwelijk liep op de klippen. Die carrièreswitch heeft mij stukken gelukkiger gemaakt. Ik kreeg medicijnen voor een te hoge bloeddruk, maar die had ik op een gegeven moment niet meer nodig.”
Nu geeft Van Baar vier dagen per week les aan Mbo’ers van het Hout- en Meubileringscollege in Amsterdam en is de bootbouwschool een bijverdienste geworden. “Ik vind het erg leuk om mijn kennis over te dragen aan die jongens. Wat ik ze probeer mee te geven is: volg je droom. Dat had ik zelf veel eerder moeten doen! Vijf jaar geleden ben ik begonnen mijn eigen boot te bouwen van resthout. Zij is bedoeld voor de verkoop, maar is wel zo gemaakt dat ik er zelf een tijdje in kan zeilen.”
Pensioendromen
“Mijn droomboot ga ik bouwen als ik over vier jaar met pensioen ben. Het hout en de ideeën moeten dan al klaarliggen, zodat ik twee jaar kan vlammen om een traditioneel bootje te bouwen. Het bootje moet zes á zeven meter lang worden. Niet te groot, zodat ik er ook in mijn eentje mee kan varen en het financieel behapbaar blijft.”
“Hoe het bootje er uit moet gaan zien, ben ik nog niet uit. Ik lees elke dag tijdschriften om ideeën op te doen. Ik hink een beetje op twee gedachten. Amerikaanse boten zijn mooie, klassieke schepen. Veel Nederlandse schepen zijn daar boers en saai bij. Maar omdat ik nu eenmaal een Nederlander ben, wil ik toch een keer een Nederlands schip bouwen. Schokkers en Botters zijn bijvoorbeeld mooie oude Hollandse vissersschepen.”
Oud worden of oud zijn
“Ik weet dat iedereen oud wil worden, maar niemand oud wil zijn. Dat heb ik losgelaten. Ik wil best wel oud zijn. Aan de ene kant kijk ik uit naar mijn pensioen, aan de andere kant werk ik nu op een hele leuke school. Misschien ga ik tegen die tijd nog een paar jaar door. Ik kijk er wel naar uit dat ik kan doen wat ik leuk vind als ik met pensioen ben. In een zwart gat zal ik zeker niet vallen.”
Tekst en foto: Gijsbert van Dalen
Van hobby naar werk
Die passie voor boten bestaat al zo lang Van Baar het zich kan herinneren. Twaalf jaar geleden kon hij van zijn hobby zijn werk maken. Hij was toen nog basisschoolleraar. Het knaagde nog steeds dat hij ooit zijn korte carrière als zeeman had opgegeven omdat hij zijn toenmalige partner miste op zee. Daarom had Van Baar zijn adv-dagen opgespaard om in een cursus van drie maanden houten boten te leren bouwen.
