Rieke Lont is alleenstaand en heeft een dochter. Ze werkte vanaf haar veertigste als hulpvroedvrouw in het Dijkzigt Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Op haar 58ste ging Rieke vervroegd met pensioen.
Nu geeft zij drie keer per week handarbeidles aan Surinaamse ouderen op de dagopvang ‘Bribi Nanga Blesi’. Rieke: “Ik had me voorgenomen na mijn pensioen heel wat anders te gaan doen. Iets waarbij ik andere mensen kon helpen en blij maken. Ik begon met het volgen van creatieve cursussen als decoreren en schilderen. Dat was iets wat ik al veel eerder had willen doen, maar waar ik tijdens mijn werkzame leven niet aan toe kwam. Via het Netwerk van Organisaties van Oudere Migranten (NOOM) werd ik kort daarna gevraagd creativiteitsbegeleider te worden van Surinaamse ouderen. Dat doe ik nu drie keer per week.”
Creatieve cursussen
“Ik had me voorgenomen na mijn pensioen heel wat anders te gaan doen. Iets waarbij ik andere mensen kon helpen en blij maken. Ik begon met het volgen van creatieve cursussen als decoreren en schilderen. Dat was iets wat ik al veel eerder had willen doen, maar waar ik tijdens mijn werkzame leven niet aan toe kwam. Via het Netwerk van Organisaties van Oudere Migranten (NOOM) werd ik kort daarna gevraagd creativiteitsbegeleider te worden van Surinaamse ouderen. Dat doe ik nu drie keer per week.”
Oma crea
“Die oudjes noem ik m’n kinderen. Ze zijn allemaal dik in de negentig en het zijn zulke schatten! Ze worden zo blij van het knutselen en dat maakt mij weer blij. Ik leer ze onder andere dingen van origami maken, een schilderij van servetten maken of we knutselen iets van wegwerpmateriaal. Cursussen volg ik zelf niet meer, maar ik krijg nieuwe knutselprojecten van mensen aangeboden of ik zoek samen met mijn dochter naar ‘Do it yourself’-filmpjes op YouTube. Sinds kort heb ik een iPad. Ik wilde er eerst niet aan, maar het is toch wel handig. Zo blijf ik mezelf en mijn lessen vernieuwen. Een van mijn kleinzoons noemt me zelfs oma crea, omdat ik altijd wel iets aan het fröbelen ben.”
Kleine cadeautjes
“Als je iets doet, dan moet je het met hart en ziel doen, is mijn motto. Ik merk dat mijn handarbeidlessen veel voor de mensen betekent. Afgelopen zomer ging ik op vakantie en ik liet extra veel werk voor ze achter, zodat ze zich niet zouden vervelen. Maar toen ik terug kwam hadden ze niets gedaan. “Ze willen niet, ze wachten op u,” zei mijn vervangster. Schatjes! Soms neem ik kleine cadeautjes voor ze mee, gewoon aardigheidjes, maar als je dan die blije gezichten ziet. Dat doet me veel.”
Knutselen in het ziekenhuis
“Wat ik ontzettend moeilijk vind, is dat doordat ik met oudjes te maken heb, ziekte en overlijden erbij horen. Dat levert ook heel speciale situaties op. Toen een van mijn leerlingen was overleden en thuis lag opgebaard, wilden haar kinderen per se dat ik langskwam. Ze wilde de lerares ontmoeten, waar hun moeder zo op gesteld was, zeiden ze. Het bijzondere was dat ze allemaal een knutselwerkje van hun moeder hadden gekregen die ze in mijn les had gemaakt. En laatst lag er een leerling in het ziekenhuis. Ze stuurde me een berichtje dat ze zich verveelde. En hup, dan ga ik langs met een knutselwerkje. Ik vind het heel fijn om op deze manier nog wat voor mensen te kunnen betekenen.”
Wil je meer weten over het Netwerk van Organisaties van Oudere Migranten (NOOM)? Neem dan een kijkje op de website van NOOM.
