Pensioen: eindelijk tijd voor een langgekoesterde droom. Althans, bijna. Botenbouwer Bert van Baar (68) uit Broek op Langedijk is al anderhalf jaar met pensioen, maar moet nog aan de bouw van zijn eigen boot beginnen. Want tot nu toe was hij nog veel te druk.
Ruim zes jaar geleden interviewden we Bert, destijds 61, met nog vier jaar tot zijn pensioen. Het plan was toen om te beginnen aan zijn droomboot zodra hij gepensioneerd was. Maar dat plan laat nog even op zich wachten.
En dat vindt hij helemaal niet erg: er kwamen simpelweg andere mooie dingen op zijn pad. “Als er een deur dicht gaat in Amsterdam, gaan ergens anders op de wereld weer deuren open.”
Langer doorwerken
Als leraar bootbouw aan het Hout- en Meubileringscollege in Amsterdam nam hij anderhalf jaar geleden afscheid. Later dan de bedoeling was, en het liefst was Bert helemaal niet gestopt. “Ik heb gevraagd of ik één of twee jaar volledig door mocht werken. Maar dat vond mijn werkgever geen goed idee.”
Toch is het hem gelukt om nog een jaar één dag in de week door te kunnen werken. “Zodat ik de leerlingen die ik één jaar had gehad, ook hun laatste jaar nog kon blijven lesgeven.”
Hun laatste dag was dan ook meteen Berts laatste dag. “Dat ging heel rustig. Ik heb op een mooie manier afscheid genomen van alle jongens en meiden. Ze hadden een expositie van werkstukken die we hebben bekeken. En vervolgens nam ik afscheid van het team en ben ik naar huis gegaan. Toen kwam de grote vrijheid.”
Naar Costa Rica
Lang duurde het thuiszitten niet. “Ik zat nog maar net thuis toen ik een nieuwsbrief kreeg: ze waren in Costa Rica een groot schip aan het bouwen en ze hadden iemand nodig om een bouwtekening te maken op ware grootte. Daar geef ik les in, hier op de bouwplaats. Dus ik dacht: ik geef me op.”
Tot zijn verrassing werd hij uitgenodigd. Met zijn vrouw reisde hij af naar Costa Rica, waar hij 5 weken verbleef voor de grote klus. “Hier op de werkplaats zijn het bootjes van 5, 6, 7 meter. Dat was daar wel andere koek. Maar het was één groot avontuur.”
De reis leverde hem kennis, vrienden én een netwerk op. Een half jaar later reisde hij opnieuw af naar het Centraal-Amerikaanse land, nu voor vier weken. En als er geen corona was geweest, dan had hij er ook in 2020 weer gezeten. “Sinds mijn pensioen heb ik een hoop vrijheid, waardoor ik mijn eigen keuzes heb kunnen maken.”
Projecten en cursussen
Lesgeven doet hij nog steeds. “Ik begin in september aan een tweejarig project met de plaatselijke scholengemeenschap Scholen Aan Zee in Den Helder. Dan gaan we een minibotter bouwen, maar dan op een moderne, lichte manier. Dit project wordt mede mogelijk gemaakt door het Waddenfonds.” Ook heeft hij nog steeds de werkplaats waar hij bootbouwcursussen geeft. Dit najaar zal waarschijnlijk de laatste zijn.
En dat eigen bootje? “Eerst moet ik nog een andere boot, de polyesterboot, dusdanig opknappen om hem te verkopen. Daarna heb ik weer wat lucht voor mijn eigen bootje.” Zelf maken, of samen met de cursusgroep, dat weet hij nog niet. “Het kan zomaar zijn dat we met die laatste cursus de boot gaan bouwen. Als het dan een mooi bootje wordt, dan wordt dat mijn eigen bootje.”
Aangepaste werktijden
Voorlopig heeft Bert nog genoeg te doen dus. Of hij dan wel het gevoel heeft met pensioen te zijn? “Ja ik wel, mijn vrouw niet”, zegt hij lachend. “Soms voelt het wel als een verplichting, maar niet helemaal. Ik heb mijn werktijden aangepast. Ik werk nu van 10.00 tot 16.00 uur, en niet meer van 9.00 tot 17.00. Dat is iets wat ik mezelf toesta.”
En hij blijft betrokken binnen de internationale botenwereld – in Spanje, Tasmanië, Costa Rica. “Ik heb daar allemaal vrienden en wil die ook weer eens zien. Ja, het is wel een wereld op zichzelf, de botenwereld.”
