Alleke denkt hardop na over haar toekomst. Liever geen lange reizen per camper, maar een huisje en een hond. Of je nou met pensioen bent of volop doorgaat, je wordt steeds voor keuzes geplaatst.
Toekomst
Met recht schrijf ik mijn columns op Leef je pensioen want in de oude situatie zou ik inderdaad met pensioen zijn, nu mag ik nog even meedraaien. Het woordje ‘mag’ gebruik ik bewust want wie bepaalt hoe jij je leven inricht? Is dat niet een persoonlijke keuze? Als je ervoor kiest om lekker door te gaan omdat het goed voelt, al is het tot je 80ste, is dat toch je eigen keuze?
Waar ik mee bezig ben en wat ik heb ontwikkeld is wat bij me past en eigenlijk kun je er heel lang mee door gaan. Er zijn dingen die je moet uitbesteden omdat je wat zuiniger op jezelf moet worden, maar verder is er niets wat me echt tegenstaat. De dag van vandaag wordt een rustige dag want vanavond komt mijn nieuwe hulpje en maken we samen de B&B schoon. Zaak is om verstandig om te gaan met de energie en niet, zoals eigenlijk bij me past, altijd maar door te gaan. Ook voor de tuin heb ik iemand gevonden en zo is het en zo moet ik het doen, daardoor krijg ik weer tijd voor broodnodige ontspanning zoals een heerlijke wandeling door de prachtige natuur in deze omgeving.
Afgelopen weekend was het topdrukte hier en was er ook een workshop gereserveerd die uitliep op een super gezellig creatief samenzijn. Verder was er nog een bijzondere ontwikkeling want ik kreeg telefoon van een journalist van Radar. Hij las mijn column op Leef mijn pensioen en vroeg zich af of ik mee wilde werken aan een artikel in het blad Radar met als onderwerp B&B. Hij wilde een interview en er komt een fotograaf hierheen. Leuk, was mijn antwoord, dat doe ik wel. En hoe het verder gaat horen jullie later.
Zaterdag komen er weer mensen kijken naar mijn pand en vraag ik me af, hoe verloopt mijn toekomst. Want als ik teruglees doe ik wat ik wil en wat bij me past. De journalist vroeg me wat me het meest was tegengevallen tijdens de ontwikkeling van de B&B en dat is duidelijk de communicatie met de gemeente geweest. Dat was werkelijk een nachtmerrie. Het ging zo moeilijk en traag als dikke stroop dat, toen ik eindelijk zover was, er meerderen op het idee kwamen. Ik wordt omringd door B&B ’s die wel een kortere weg konden nemen dankzij mij, ik was de eerste hier en had de weg geëffend. Toch kan ik me amper voorstellen dat ik hier weg ga en alles los moet laten. Ik vraag me af wat er dan op mijn pad komt.
Allerlei adviezen worden me aangedragen zoals: waarom koop je geen camper en ga je rondreizen? Heerlijk toch! Zal wel denk ik dan. Best leuk voor een poosje maar ik heb grote behoefte aan een plekje op deze aarde waar ik thuis hoor. Met een hond aan mijn zij en mijn grote hobby, het zingen, en de sociale contacten in de nabijheid. Een veilige plek wat mijn thuis is en ruimte voor mijn schildersezel. Maak je leven simpel, een leuk appartementje in een stad is toch prachtig, je stapt de deur uit en zit in het leven. Nee! Ik zoek de drukte op als ik er behoefte aan heb, ik ga dood op een appartement.
Ik heb een hele fijne wijze vriendin die een groot voorbeeld voor me is en erg goed naar haar innerlijke stem, lijf en hart luistert. Dat moet ik ook doen en dat doe ik ook. Het is vaak tegen de stroom in zwemmen want je wordt al wat ouder zegt men, waarom neem je geen kleine hond, dat is toch gemakkelijker. Nee, ik neem geen kleine hond want dat past niet bij me. Het enige wat veranderd is dat ik waarschijnlijk voor een ander ras kies omdat er een enorm vooroordeel is wat de Duitse herder betreft. Het schrikt mensen af en dat wil ik liever niet meer. Ik vind het oneerlijk want de Duitse herder is, zolang ik honden heb de hond die bij me past Er is nog nooit iets voorgevallen waarvan ik denk, oeps hond wat ben je eng. Het zijn geweldige trouwe maatjes met veel wederzijds respect, als je goed voor ze bent en consequent kun je geen betere leefgenoot hebben.
Opnieuw lees ik terug en blijkt dat mijn toekomst onzeker is en voorlopig ook wel onzeker blijft, niemand kan mij zekerheden geven en als ik nog verder terugkijk, en wel op mijn levensloop blijkt dat mijn leven vol zit met onzekerheden. Om de een of andere reden blijf ik zoekende en verlies ik datgene waar ik me teveel aan hecht, ik heb op een hardhandige manier moeten leren me niet vast te klampen want het kan zo weer verdwijnen. Het enige wat blijft ben ikzelf en daar moet ik rekening mee houden.
Alleke
