In Amsterdam geniet ze volop van het leven, de buurtkroeg en tennis. Maar Eveline van Weijnsbergen (76) kijkt verder dan haar eigen buurt. Zo zet ze zich al jaren in als vrijwilliger bij SOS Kinderdorpen. “Ik vind die dorpen geweldig.”
Eveline praat graag over haar vrijwilligerswerk. Met SOS Kinderdorpen kwam ze per toeval in aanraking. “Mijn vader overleed in 1988. Bij zijn rouwadvertentie in de krant stond ‘graag een donatie aan SOS Kinderdorpen in plaats van bloemen’. Mijn ouders bleken al jaren donateur te zijn!” Het inspireerde haar direct.
De markt op
Zoals die keer dat ze zelf hulp wilde bieden tijdens een vakantie in Nepal. “Ik was al van plan het SOS Kinderdorp daar te bezoeken. En ik had daarom zelf oude schoentjes meegenomen van de kleinkinderen van mijn zus. Die kon ik dan gaan uitdelen op de markt.” lacht ze. “Dat was een slecht plan. Ik werd belaagd door iedereen die de schoentjes wilde! Ik ben toen snel de markt ontvlucht.” Zo blijkt het bieden van hulp nog niet zo eenvoudig.
Kennisquiz: hoe doorbreek je de cirkel van armoede?
Inmiddels heeft Eveline al vele jaren ervaring als vrijwilliger. Eerst was ze actief bij evenementen, later als vrijwilliger op kantoor. “Ik vind het werken op kantoor bij SOS Kinderdorpen een verademing. In mijn werkende leven zat ik in een echte mannenwereld. Nu ben ik actief in een totaal andere omgeving. Vol dames die allemaal wat kunnen.”
Tussen leren en doceren
Tijdens haar leven is Eveline uitdagingen nooit uit de weg gegaan. In de jaren ‘70 begon ze aan haar studie biochemie en genoot volop van het Amsterdamse studentenleven. Voor haar studie nam ze daarom extra tijd. Om haar studie te kunnen financieren werkte ze tegelijkertijd als docent scheikunde op een Middelbare school in Purmerend.
Na 17 jaar studeren rondde ze op haar 35e haar studie af. Ze kon kiezen voor een promotieonderzoek in Utrecht of docent blijven op de school waar ze al werkte en kinderen enthousiasmeren voor haar vak. Ze koos voor het laatste: lesgeven. Het was geen moeilijke keuze.
Lust en leven
Lange tijd was lesgeven haar lust en haar leven. Ze was goed in haar vak en kwam altijd met een grote glimlach thuis. Dat veranderde na haar 55ste.
Langzamerhand merkte ze dat het onderwijs meer een eenheidsworst werd. Het niveau daalde, de kinderen werden brutaler en hun ouders veeleisender. “Ik moest ze steeds vaker uit de gordijnen halen en merkte dat het me niet meer interesseerde wat ze in het weekend gedaan hadden.” Ze verloor de aansluiting met het onderwijs. En kwam met steeds minder plezier thuis.
Gelukkig kon ze tot haar 61e het lesgeven combineren met een functie als examensecretaris. “Zo kon ik me richten op iets dat ik leuk vind: organiseren. Ook hoefde ik minder lessen te geven”.
De overeenkomst tussen kinderen en senioren
Op haar 61e besloot ze te stoppen werken. “Ik zou financieel precies rond kunnen komen”. Ze zou wel kijken wat ze ging doen. Wat ze in ieder geval zeker wist was dat ze niet meer wilde werken voor een baas. Eveline wilde de wereld weer ontdekken! Toen viel ze ineens met haar neus in de boter. “Ik kon als vrijwillig reisleidster aan de slag bij Seniorvakantieplan.”
In de reisbranche kon ze haar hart weer ophalen. Het bood een ideale combinatie: veel organisatiewerk combineren met het maken van verre reizen. “Mijn ervaring als docent kwam goed van pas. Ik was al gewend aan het praten voor grote groepen, het tellen van hoofden en het geven van korte instructies.” Met een glimlach zegt ze erbij: “Bovendien lopen senioren en kinderen net zo langzaam. Al zijn de senioren een stuk beleefder.”
Kennisquiz: hoe doorbreek je de cirkel van armoede?
“Het komt je niet aanwaaien”
Haar levensreis kwam uiteindelijk uit op het kantoor van SOS Kinderdorpen. Al gooit Covid-19 roet in het eten. “Op dit moment werk ik helaas niet meer op kantoor. Iedereen werkt thuis. Ik ben ook bang dat het werken op kantoor voor mij niet meer terug komt. Jammer, want ik vond het altijd erg leuk om te doen.”
Helaas heeft Eveline ook met gezondheidsklachten te maken gekregen. Haar conditie laat haar in de steek. Ze zal nieuwe plannen moeten maken voor de toekomst. De tijd van ver reizen en actief tennissen lijkt voorbij.
“Ik ben nogal een buitenmens en een regelaar, dus alles wat ik nu gaan doen is 2e keus.” Dat klinkt wellicht treuriger dan het is, want Eveline blijft energiek op zoek naar nieuwe kansen. “Mijn tip voor andere gepensioneerden is: ga er zelf achteraan. Het komt je niet aanwaaien!”
