In de 2e column van Wim beschrijft Wim hoe zijn eerste periode als echte gepensioneerde aanvoelt. Lukt het hem om het 'niets doen' vol te houden?
“Ik ben zo slecht in ‘nee’ zeggen
Het is zover. Ik ben nu écht gepensioneerd. De laatste salarisbetaling is binnen en mijn eerste pensioen en AOW voor het resterende deel van de maand staan ook op mijn rekening. Het is alweer 2 maanden geleden dat ik afscheid heb genomen en ik heb volop genoten van mijn vrije tijd. Heb ik mijn draai gevonden? Nog niet echt. Het voelt nog steeds als vakantie. Komt waarschijnlijk ook door de drukke decembermaand.
Het laatste jaar heb ik steeds vol bravoure gezegd dat ik geen enkel aanbod of verzoek aan zou nemen om iets te gaan doen. Ik wil ervaren wat het is om niets meer te moeten doen (maar dat weten jullie nu wel, ik beloof dat ik het niet meer zal aankaarten).
Om goed beslagen ten ijs te komen bezocht ik een aantal websites over de materie pensioen. Zo kwam ik ook bij Leefjepensioen.nl terecht. Een website met leuke verhalen en goede tips. Via Facebook en Twitter zag ik een oproep om in het kader van het 3-jarig bestaan een column te schrijven over de eigen ervaringen met het begrip ‘pensioen’. “Hé, dat is een leuke uitdaging!”, dacht ik, en in mijn hoofd dansten al meteen een aantal woorden rond, die zich moeiteloos samenbundelden tot een aantal alinea’s. “Hoe lang is het geleden dat ik mijn laatste column schreef?”
…..het is medio 1993. Ik kreeg een hele simpele vraag van de redactie van ons personeelsblad: “Wil jij geen columns gaan schrijven? Jij schrijft zulke leuke tekstjes”. Hoe simpeler de vraag, hoe lastiger het antwoord. Columns schrijven is toch wat anders dan af en toe en vrijblijvend een stukje proza te fabriceren over je werk. Toch liet ik me overhalen. Ik ben zo slecht in ‘nee’ zeggen… Herkenbaar?
Mijn eerste column toen: ‘Veranderen is leuk’ (ik heb hem weer even opgezocht) ging over de reorganisatie die op dat moment speelde bij onze organisatie. In het stukje dwalen mijn gedachten weg en mijmer ik over mijn vader. Ook een reorganisatie, eentje die desastreus uitpakte voor het commerciële bedrijf waar hij werkte.
Voor mijn columns moest er natuurlijk ook een herkenbare naam komen. Het mijmeren* werd een vast stramien in mijn tekstjes. Met een snufje creativiteit heb ik daar mijn eigen naam aan toegevoegd en dan kom je zomaar uit bij verMeIJMERINGEN.
Mijn columns voor het personeelsblad heb ik geschreven tot medio 2000. Zes uitgaven per jaar, maakt ruwweg een 40-tal verhaaltjes. Ik ben niet gestopt omdat ik geen inspiratie meer had, maar bij de komst van het intranet werd het personeelsblad (helaas) wegbezuinigd.
Columns schrijven is leuk! De liefde voor het schrijven komt mede door mijn docent Nederlands op de HBS. Op de eerste lesdag moesten wij ons boek Nederlandse taal voor ons op tafel leggen en heel goed hoofdstuk 1 en 2 bestuderen. Na een aantal minuten vroeg hij wat we ervan vonden.
Muisstil…
“Saai toch?” Voorzichtig gemompel. Waar wil hij heen?
“Stop je boek maar terug in je tas en ruim het thuis heel goed op. Het is de eerste en meteen ook de laatste keer dat je het ingekeken hebt. Hiermee gaan we niet werken. Wij gaan aan de slag met een bundel Kronkels van Simon Carmiggelt.”
Het bleef nog een poosje stil. Pas later drong bij ons – of in ieder geval bij mij – door hoe geweldig dit was. Spelling- en grammaticaregels, taalkundige en redekundige ontleding, alle ‘noodzakelijke’ lessen van en over de Nederlandse taal konden ook heel goed gedaan worden met de stukkies van Carmiggelt. En het was veel leuker. De docent en Carmiggelt hebben mij de liefde voor de Nederlandse taal en het schrijven ingepeperd.
…. terug naar nu, terug naar Leef je pensioen. Mijn verhaaltje was nauwelijks bij de redactie binnen of ik kreeg een hele leuke reactie en meteen ook de vraag of ik niet vaker columns zou willen schrijven. Ook deze keer heb ik na een moment van twijfel toegestemd. Ik ben geen Carmiggelt, ik ben maar een simpele gepensioneerde gemeenteambtenaar, die het leuk vind om af en toe creatief bezig te zijn. En: ik ben zo slecht in ‘nee’ zeggen… Herkenbaar?
Verwacht van mij geen hoogdravende poëzie, ik schrijf stukjes over simpele dingen in het kader van pensioen en vrijetijdsbesteding, die spontaan in me opborrelen en me de ruimte bieden om eventjes te mijmeren.
En ik hoor u denken: “Wat gaat Wim doen als er weer een leuk aanbod of verzoek komt?” Wees gerust: dan zeg ik vol overtuiging “Nee”! Ik ben dan wel slecht in het zeggen van dat woordje, maar heb ook geleerd om voor mezelf op te komen. Verstand komt blijkbaar toch met de jaren. Herkenbaar?
Wim
Reageren? Mail me via wimvermeij@casema.nl.
* Mijmeren is stil en vaag (over iets) peinzen in een min of meer weemoedige stemming.
