Vlak voor de grote vakantie mocht mijn kleinzoon afzwemmen voor zijn B-diploma. Zo kwam ik weer eens in het zwembad waar ik 18 jaar gewerkt heb. Vanaf de tribune keek ik naar het water waar mijn super-nerveuze kleinzoon zijn proeve van bekwaamheid deed. En ‘gelukkig’ (zeg ik als opa) en ‘natuurlijk’ (zeg ik als ex-badmeester) is ie geslaagd. Tijdens het zwemmen keek ik af en toe naar de overkant van het bad, naar een deftig zwarte wand met paarse accenten. Onder die zwarte verf zit ‘mijn kunstwerk’…
… “Wie heeft er een idee om de sfeer van het zwembad te verbeteren?”, vraagt de chef tijdens het personeelsoverleg. Ik stel voor om een deel van de saaie bruine wanden door een kunstenaar te laten beschilderen met een tafereel van in het water spelende kinderen. “Maak eens een schets”, kaatste hij terug. Een week later lag de schets op tafel.
Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg opdracht om het schetsje op het A4’tje om te zetten in een wandschildering van 18 x 3 meter. Een schilder zorgde voor een rolsteiger en professionele verf en ik mocht tijdens de ‘niet-zo-mooi-weer-dagen’ van het zomerse buitenbadseizoen het waterspektakel op de wand schilderen. Ik heb er bijna 4 maanden over gedaan. Toen het klaar was, was ik zo trots als een aap met zeven lu.. eh.. staarten. “Hou het netjes, Wim, je schrijft dit voor Leef je pensioen, hoor.”
De wandschildering heeft ruim 25 jaar vrolijkheid uitgestraald in het bad en heeft een grote renovatie overleefd. Een tweede renovatie was echter fataal. Onlangs werd een foto van de wandschildering op een Facebookpagina over het heden en verleden van mijn woonplaats geplaatst. Dat leverde heel veel leuke reacties op en zo kwam ik ook weer in contact met oud-collega’s die ik uit het oog was verloren.
De foto
was er een uit een reeks ‘zwem’-foto’s, die werden geplaatst tijdens de
recente hittegolf. Zo was er een foto van het oude bad in de ringvaart,
met het karakteristieke groene houten gebouwtje eromheen, het zwembad
uit mijn jeugd. Als lid van de zwemclub mochten wij er vaker in
dan andere zwemliefhebbers, zogenaamd om hand-en-spandiensten te
verrichten. Als het slecht weer was vingen we er paling!
En foto’s
van het openluchtbad uit 1969 met de grote zonneweide, waar ik mijn
loopbaan als badmeester ben begonnen en waar inmiddels ook niets meer
van over is. Ook leuk was een foto van de wedstrijden die destijds
werden gehouden in de Gouwe: 200 of 300 meter gekleed zwemmen en 2 of 3
kilometer schoolslag of vrije slag. Dit waren serieuze wedstrijden, waar
ook heel bekende zwemmers uit die tijd aan meededen.
Zwemmen in open water. Doet me denken aan de elfstedenzwemtocht van Maarten van der Weijden. Wat was dat ontzettend knap! En wat was iedereen enthousiast: het vele publiek langs de Friese wateren, maar ook iedereen die een bijdrage stortte voor het enorme bedrag dat hij in die 4 dagen bij elkaar heeft gezwommen voor noodzakelijk kankeronderzoek. Respect!
Zwemmen. Voor mij nostalgie. Ik denk dat ik in al die jaren te veel uren in het water heb doorgebracht. De keren dat ik heb gezwommen nadat ik in 1990 een andere baan kreeg kan ik op beide handen natellen. Ik hou het liever droog. Mijn sportieve activiteiten zijn fietsen en wandelen. Alleen doen we dat weinig gestructureerd. Soms een paar dagen achter elkaar, soms helemaal niet. Alleen als we zin hebben en als het weer goed is. Dat willen we eigenlijk veranderen, er meer structuur in aanbrengen. Ons voornemen is iedere dag minimaal een uur stevig stappen. En als we dat een beetje doorzetten….
… we zijn een dag naar Nijmegen geweest, kijken bij de Vierdaagse. Wat is dat een feest! De een sjokt op zijn tandvlees en wordt volop aangemoedigd, de ander loopt alsof hij net is begonnen. Je ziet prachtig uitgedoste mensen, soldaten met volle bepakking, een doedelzakspeler die al wandelend zijn regiment in de pas laat lopen. Die toeschouwer met zeker twintig verschillende vlaggetjes in zijn tas die zwaait met de juiste versie als er een groep buitenlanders langs loopt. En overal live muziek. Ik hoorde van iemand dat ie een hekel heeft aan wandelen, maar al jaren traint en vakantiedagen opneemt om mee te kunnen doen aan dit evenement. Waarom? Om die sfeer!
Nijmegen, we komen eraan. Maar wel als toeschouwer. Want een uur lopen is lang niet genoeg. En twee uur ook niet….
Wim.
