In haar maandelijkse column schrijft Alleke over de ervaringen in haar Bed & Breakfast. Deze keer zet een bijzondere man haar aan het denken..
Column: Carpe Diem
Op een mooie zonnige dag meldt zich een heer aan op de afgesproken tijd. Als ik hem zie bewegen doet hij me erg denken aan mijn schildersvriend die inmiddels in een scootmobiel zit vanwege zijn progressieve ziekte. De man vertelt me later dat hij een ongeluk heeft gehad, twee keer trombose heeft overwonnen en aan suikerziekte lijdt. Niet echt gezond dus.
Een vriendelijke brede lach
Als hij uit de auto stapt vraag ik hem of hij hulp nodig heeft. Het valt me meteen op dat hij zelfs dezelfde uitstraling heeft als mijn vriend, altijd en eeuwig een vriendelijke brede lach, een gezonde portie humor en een positieve uitstraling. Hij maakt dankbaar gebruik van mijn aanbod dus ik mag zijn tasjes naar binnen dragen, tasjes met etenswaren en drankjes.
Hij laat zich niet kennen
We wandelen naar binnen en ik ontdek dat hij wel erg moeilijk loopt. Ik zeg, je begrijpt toch hopelijk wel dat de slaapkamer boven is? Het staat op mijn website vermeld. Hij laat zich niet kennen en zegt, oké, alleen duurt het wat langer allemaal. Ik werp even een bezorgde blik op de man die met grote moeite de traptreden beklimt en kijk snel weg. Nou zegt hij, moet je weten dat ik een half jaar geleden nog liep als een kievit, zo snel kan alles anders zijn.
Hij informeert of er wifi is en ik antwoord ja hoor, alleen weet ik niet of dat boven ook geldt. Gelukkig wel alleen heeft hij een nieuwe tablet en die moet eerst worden aangemeld op een vast netwerk. Oh jee, daarin ben ik geen held en dat zeg ik hem dan ook. Zal ik dan maar mee naar beneden komen zegt hij weifelend? Nou, ik wil het wel proberen hoor is mijn antwoord en met zijn uitleg lukt het me uiteindelijk.
Ik heb een ander plan vertel ik hem later, je bent momenteel de enige gast, zal ik beneden een bed voor je maken, er staat er een in de schuur opgeslagen die ik kan hanteren. Nee, doe dat maar niet is zijn antwoord dus besluit hij toch maar boven te blijven en vraag ik hem of ik wat voor hem kan doen. Ja, dat kun je, er zitten maaltijden in een van de tassen, wil je die in de koelkast zetten voor me, en als je er straks een warm voor me zou willen maken maak je me erg blij, ik eet het hier op, verder lukt het wel. Zo gezegd zo gedaan. Ik maak enkele dagen zijn maaltijden warm en breng hem een ontbijtje op zijn kamer. Verder houd ik me op de achtergrond en zeg hem mij te bellen als hij wat nodig heeft maar dat doet hij niet, hij wil me zo weinig mogelijk tot last zijn begrijp ik.
Dankbaar
Ik ben weer even doordrongen van het feit hoe belangrijk je gezondheid is en hoe dankbaar je mag zijn als alles aan je lichaam doet wat het moet doen, het kan inderdaad snel anders zijn dat zie je maar weer. Ik heb zeker ook geleerd hoe prettig het is voor de ander mensen om je heen, ook al heb je gezondheidsproblemen je een positieve houding probeert te handhaven,het zorgt er voor dat men alle moeite voor je wil doen. Ik ben zelfs in overweging gaan nemen of een traplift nuttig zou zijn in mijn B&B, al heb ik zo mijn twijfels want ik krijg maar zo nu en dan een gast die er gebruik van zou maken. Na te hebben geïnformeerd blijkt het een enorme investering.
Mensen, maak het leven leuk, met andere woorden: PLUK DE DAG waarmee ik niet wil zeggen dat je, ook al heb je een handicap het niet leuk meer kunt hebben, maar je dagen worden wel even anders.
