De feestdagen zijn voor sommige mensen een aanleiding om op zwerftocht te gaan. En daar halen ze soms de ergste verhalen voor uit de kast. Gelukkig behoeden duidelijke voorwaarden Alleke van oplichterij. Gelukkig kan ze al na een paar dagen haar hart weer ophalen aan een bijzondere gast die haar het jaar 2018 alsnog goed laat beginnen.
Column: een goede start
Alweer een jaar om op terug te kijken. We waren nog volop aan het nagenieten van een heerlijke sneeuw/zon vakantie tijdens de kerstdagen. Maar we stapten met twee voeten stevig op de grond het nieuwe jaar in. En wel na een telefonische aanvraag die me aan het denken zette. Deze was als volgt: “Heeft u voor mij een kamer vrij voor een paar dagen? Ik heb behoefte aan een rustige omgeving, want ik ben erg ziek. Om eerlijk te zijn zit ik in mijn laatste levensdagen want ik heb longkanker. Ik ben 30 jaar en heb 4 kinderen thuis.”
Slik…….’Oh wat erg’ was mijn eerste gedachte en ik antwoordde dat er wel een kamer vrij was, maar dat ik graag wilde dat ze me de aanvraag per mail nogmaals toestuurde. Dan kon ik daar rustig op reageren. Dat deed de dame. Maar ze gaf in de mail aan niet bij aankomst te betalen of vooruit per bank, wat in mijn voorwaarden staat, maar bij vertrek. Als alles op papier staat kun je er rustig naar kijken en de boel overdenken. Mijn voorwaarden zijn er niet voor niets, ze zijn opgesteld omdat ik door ervaring wijzer ben geworden.
Vooral zo tijdens de feestdagen blijken er mensen op zwerftocht te gaan. Ik reageerde dat ik niet van de betalingsvoorwaarden af week en daarna was de lijn dood. Ik heb helemaal niets meer van deze mevrouw gehoord. Dit vind ik heel erg. Hoe kun je zo ver zinken dat je een dodelijke ziekte in gaat zetten om de boel op te lichten? Ben ik echt zo naïef? Want zelfs mijn lieve vriendin antwoordde dat ze er niet van stond te kijken. “Ja hoor, zulke mensen zijn er echt.”
Stevig met mijn voeten op de grond stap ik 2018 in. Maar ik weiger om iedereen met wantrouwen te benaderen. Ook weiger ik om allerlei scenario’s te bedenken over wat er allemaal mis kan gaan. Een paar dagen later start Mr. Florentina een e-mail contact. Hij wil graag voor 2 nachten reserveren en vraagt me hoe ver het is vanaf mijn B&B naar het Autotron. “Dat is 15 minuten met de auto” antwoord ik. “Hoe gaat het met het openbaar vervoer?” vraagt hij. Ik geef aan dat dat geen beste verbinding is. “Nou dat wordt dan een taxi” overweegt, want hij wil graag komen. Na dit contact ga ik wel een beetje fantaseren; wat voor persoon zal het zijn, want de naam is best bijzonder. Hij zal omstreeks 19.00 uur arriveren en inderdaad, rond die tijd gaat de telefoon. Hij heeft toch voor het openbaar vervoer gekozen en de chauffeur heeft hem geadviseerd waar hij uit moest stappen. Dat blijkt dus op een stille plek met amper een huis in de buurt. De heer is rustig maar er van overtuigd dat hij mijn plekje nooit zal vinden. “Blijf staan waar je staat want, dan kom ik je wel halen” reageer ik. En ja hoor, ik moet goed kijken en even zoeken want de man is donker gekleed en donker van teint en staat bij een donkere bushalte. Tijdens het ritje naar mijn huis vertelt hij enthousiast over zijn grote liefde de Volkswagen kever, die hij morgen gaat showen in het Autotron. “Weet je wat ik belangrijk vind” zeg ik, “de kleur”. Een hele mooie kleur rood vertelt hij met een twinkeling in zijn ogen. Kortom, het is een gezellig en vrolijk gesprek met een aardige vrolijke Antiliaan uit Rotterdam. “Ik ga meteen slapen hoor en ben morgen vroeg weg” vertelt hij me. “Ga je gang, hier heb je een sleutel.”
Bij ons afscheid twee nachten later vertelt hij me dat hij heerlijk heeft geslapen, veel beter dan thuis en dat ik een heerlijke overnachtingsplek heb. Hij bedankt me voor de goede zorgen en de gezelligheid. “Jammer dat je er mee gaat stoppen hoor.” zegt hij.
Nou, voorlopig nog niet.
Alleke
