Alleke en haar partner gaan uit elkaar. Ze zoekt haar weg, maar afscheid nemen is rouwen.
Column: Een afscheid
Mensen die me kennen weten het, afscheid nemen is voor mij niet onbekend en wel in allerlei vormen. Een afscheid is meestal pijnlijk en zorgt voor een nasleep waar je niet omheen kunt en dat noemen we rouwen in fases. Ik wil niet respectloos zijn, maar ik rouw om een mens en dat al meerdere keren. Ik rouw om mijn honden, om het verlies van een kleinood waar ik erg aan gehecht was maar ook om een relatie die stopt, en dat laatste is nu aan de hand. Uiteraard zitten er verschillen in de heftigheid van rouw maar toch, gevoelsmatig moet je het wel allemaal verwerken en een plek geven. Het allerliefste zou ik willen dat deze relatie wel was gelukt. Want ooit kozen we voor elkaar maar ja, dat mag niet zo wezen.
Ook zou ik in harmonie afscheid willen nemen en hopelijk heelt de tijd wonden. Voorlopig is de verstandhouding op het randje. Zonet ben ik in het toekomstige appartement geweest van mijn ex-partner omdat hij het me graag wilde laten zien. Ik moet erkennen dat een veilige woonomgeving ook wel voordelen heeft. Vooral als je wat ouder wordt. Het is ruim en licht en dicht bij het centrum. Al zal ik blij zijn als ik mijn eigen ruimtes weer terug heb. Daar ben ik voorlopig op mijn plaats, zo in de natuur en alle ruimte om me heen. Het stof moet dalen en alles moet tot rust komen. Dus mijn wandelingen zullen lang zijn en mijn muziek intens. Ook in mijn atelier kan ik weer aan de slag. Mijn auto staat voor de deur dus als ik drukte wil zoek ik het wel op. Zo meteen stap ik weer in mijn auto, we zijn hier nog samen in dit huis en dat werkt niet langer.
Ik moet goed na gaan denken over mijn toekomst, die ik het allerliefste zo veel mogelijk opvul met gezelligheid en positieve activiteiten zoals het ontvangen van gasten. Vorige week werd ik twee keer benaderd door een medewerker van het programma Bed and Breakfast van Max. Opnieuw vragen ze me om mee te doen aan het programma, maar ik twijfel. Nu ik even thuis ben, ontdek ik dat er werk genoeg te doen is hier. Het buitengebeuren verdient veel aandacht de komende tijd. En warempel, laat ik dat ook een leuke positieve activiteit vinden. Al moet ik wel onder ogen zien dat het eindeloos doorwerken tot het verleden behoort. Ik moet echt met mezelf afspreken om niet meer dan twee uurtjes per dag een zware klus te doen en dan echt te stoppen.
Het lijkt me dus verstandig om eerst te zorgen dat ik alles weer overzie en dan pas besluit wat ik met het verzoek van omroep Max ga doen.
Alleke
