2019 ligt achter ons. 2020 is weer heftig van start gegaan. We hebben met elkaar voor 77 miljoen aan vuurwerk ons kwetsbare milieu ingejaagd. Onder andere dieren, mensen met luchtwegproblemen en veteranen met PTSS kunnen eindelijk weer (opgelucht) ademhalen. In Den Haag waren rond de jaarwisseling 608 brandjes (waaronder 33 auto’s) en 44 aanhoudingen, maar de burgemeester was trots op zijn stad omdat grote incidenten uitgebleven zijn (!!??). De verzekeraars schatten de schade van oud en nieuw op zo’n 20 miljoen euro. Hulpverleners zijn opnieuw massaal belaagd met stenen en vuurwerk. En er zijn weer meer vuurwerkslachtoffers dan ooit. Het was me het feestje wel. Het vuurwerk in de wijk na middernacht was prachtig, ik heb er best van genoten.
Maar is het geen tijd om de adviezen van politie en de onderzoeksraad voor de veiligheid in acht te gaan nemen en te gaan voor een (algeheel) vuurwerkverbod. Inmiddels staat meer dan de helft van de inwoners van Nederland achter zo’n verbod.
Al mijmerend over de vuurwerkproblematiek kijk ik naar buiten. Grijs, grauw, mistig. Ik kan nauwelijks de wijk overzien, terwijl ik pas nog heel duidelijk de lichtjes kon zien van de zendmast van Lopik, 35 kilometer hiervandaan. Wat verlang ik naar de Algarve. Of naar een paar ouderwets mooie winterse dagen met zonnig, vriezend weer. Want dat is heel gezond: ziektedragers krijgen bij koud weer minder kans om zich te verspreiden; in de winter val je makkelijker af dan in de zomer, omdat je lichaam zich veel meer moet inspannen om op temperatuur te blijven, je verbrandt dus meer calorieën; na een koude nacht ben je beter uitgerust dan na een warme nacht en ontstekingen en zwellingen verdwijnen in de kou sneller, vooral rond je gezicht. Al deze weetjes las ik op de website van…ehhh..
… de website van…
Deze column komt op de nieuwe website van Leef Je Pensioen. Wat ziet ie er mooi uit, vind je ook niet. Het lijkt zo eenvoudig: een oude site vervang je gewoon eventjes door een nieuwe. Maar ik weet uit ervaring dat dit een maandenlange stressvolle periode is. Voor mij is het alweer een aantal jaren geleden en ik ben inmiddels (bewust) veel vergeten, maar er spoken meteen weer vaktermen door mijn hoofd: functioneel ontwerp, testomgeving, contentmigratie, projectteam, metadata, webrichtlijnen, SSL-certificaat, DNS, testversie offline en website live zetten. Het zegt je waarschijnlijk niets, maar het vergt echt een lange adem.
Mijn complimenten voor de mensen achter de website. Chapeau! Ik zou zelf de homepage iets anders ingericht hebben, onder het motto ‘less is more’, en er zijn nog wat kinderziektes die genezing behoeven. Maar dat hoort er allemaal bij. Veel succes, webteam.
Ik knipper weer even met mij ogen. Bah, die mist. Het is echt weer om wat te werken aan mijn nieuwe column. Maar eerst even sporten. Nee, niet in de sportschool. Ik vind dat afschuwelijk! Wij huppelen regelmatig mee met ‘Nederland in beweging’. Het is goed voor je body en zou voldoende moeten zijn voor de helft van de minimaal vereiste lichaamsbeweging van een dag. En als het weer echt heel slecht is, doen we er via de website nog een rondje achteraan.
En geloof het of niet: we gaan tegenwoordig ook eenmaal in de week een uur zwemmen! Ja, echt waar! Een paar columns geleden schreef ik nog, dat ik in de 25 jaar na mijn werk in het zwembad, geen 10 keer meer had gezwommen en dat ik er – plat gezegd – geen bal meer aan vond. En dat is het nu juist: wij gaan baantjes zwemmen. Geen ballen in het water, banen keurig afgelijnd en ingedeeld in diverse ‘snelheidstrajecten’. En geloof het of niet: ik vind het heerlijk! Zo lekker dat ik op internet zelfs heb gezocht naar een openbaar zwembad in de buurt van ons stekkie aan de Algarve
Tijd voor het slot. En dat kan begin januari natuurlijk maar op een manier:
Ik wens iedereen een veilig, gezond, sportief, liefdevol en gelukkig 2020.
Wim.
