Alleke runt al tien jaar lang haar B&B. Door de jaren heen heeft ze aardig wat mensenkennis opgedaan, alleen de diep ingewortelde cultuurverschillen blijven haar verrassen.
Column: Cultuurverschil
Inmiddels run ik 10 jaar lang mijn B&B. Door de jaren heen heb ik aardig wat mensenkennis opgedaan, alleen de diep ingewortelde cultuurverschillen blijven me verrassen en zullen, ons Nederlanders, de komende tijd wel vaker verbazen door de instroom van de vele vluchtelingen. Dit is waarschijnlijk de angst die bij vele mensen sluimert.
Poolse mensen
In de eerste jaren ben ik bedonderd door een groepje Poolse mensen die weggingen zonder te betalen, hierdoor ben ik nu extra op mijn hoede. Aan de telefoon sprak een Poolse dame mij aan in het Duits met een accent. Nou is mijn Duits al niet zo best dus dit werd lastig. Ik vroeg haar: ‘Spreek je een beetje Engels?’ ‘A bit’ was het antwoord en zo ploeterden we ons door het gesprek. Ze vroeg of ik plek had voor twee jongens voor twee weken. ‘Dat heb ik’, gaf ik als antwoord. ‘Stuur je de rekening naar ons bedrijf?’. ‘Nee, er moet vooruit of contant betaald worden’, zei ik. Dat was blijkbaar lastig dus dat was het einde van het gesprek. Even later belde ze me weer om te vragen of het goed was als de jongens €100,- borg zouden betalen en ach, daar kon ik mee instemmen want ze moesten maar afwachten waar ze terecht kwamen vanuit het verre Krakau.
De rekening
Het bleken erg aardige, nette jongemannen te zijn, lassers met een klus vlakbij. Zoals afgesproken stuurde ik de rekening en ik wachtte af. Twee dagen later verontschuldigde de dame zich, ze had het erg druk en zou een dag later de boekhouder achter zijn vodden zitten. De dag erop belde ze me dat de boekhouder die dag vrij was en dat de betaling de dag erop zeker zou worden gedaan. Al dit gedoe zorgde voor onrust . Ik werd gebeld door de eigenaar van het bedrijf waar de jongens werkten, ze waren erg ongerust, want ze vreesden dat ze hier weg zouden moeten. Hij sprak met me af dat, mocht er niet betaald worden, hij dat zelf zou doen. “Ik houd het dan wel in op het bedrag dat ze van mij krijgen.” was het antwoord. Dit vond ik een erg mooie oplossing.
Klein maar dapper
Zaterdagavond half 12 zocht mijn buurvrouw op diversen manieren contact, want ze had al twee keer de ontsnapte hond teruggebracht. Toen ik de voordeur opendeed stond er een bus vol personen voor de deur. Half 5 in de ochtend opnieuw, en mijn stoere vent ging met de reuze schijnwerper kijken wat er aan de hand was. Hij scheen diverse mannen recht in het gezicht en zag in de B&B niet twee, maar meerdere mensen. De rust keerde weer maar in de ochtend ben ik gaan kijken en trof daar vier mannen aan. De taalbarrière was groot maar ik trapte niet in hun verhaal dat er net vrienden op bezoek waren gekomen. Het spreekwoord klein maar dapper werd een feit, want ik eiste betaling voor de overnachting en toen er nog eentje herrees vanaf de bank moest ook hij betalen.
Een cultuurverschil
Het was duidelijk dat we dit niet moesten pikken, want voor hetzelfde geld zit volgende week de hele bus bij ons binnen. Blijkbaar is dit een cultuurverschil en zijn mijn twee gasten erg joviaal en gastvrij.
Het weekend is voorbij en de betaling is gedaan, dus de onrust was voor niets. De jongens vroegen of ik bereid was om een wasje voor ze te draaien en natuurlijk wilde ik dat. Ik bracht de schone was naar de B&B en even later werd er op de bel gedrukt. Een van de jongemannen hield iets zwarts tussen duim en wijsvinger en zei lachend: ‘Not mine’. Nee, bleek later, het was een onderbroek van mij en ook wij hebben er hartelijk om gelachen. De goede sfeer was wedergekeerd en aankomend weekend hopen we dat de jongens onze cultuur in acht nemen.
Alleke
Over Alleke
Ik ben Marian, 61 jaar en woonachtig in een klein dorpje in Brabant nabij Den Bosch. Al ruim 8 jaar run ik met veel plezier mijn Bed&Breakfast genaamd Allekes-Inn en nare ervaringen komen maar zelden voor. Inmiddels heb ik mijn eerste boekje met 24 columns over mijn positieve en leuke belevenissen gemaakt, want met een B&B haal je de wereld in je huis. Mijn gasten zorgen voor veel inspiratie dus stof tot schrijven blijft er genoeg. Ik eindig mijn columns met Alleke, de reden is omdat het een koosnaampje is van een persoon waar ik veel van hield. Die naam koester ik en het geeft me een warm gevoel, dat is altijd positief.Ik hoop dat jullie plezier beleven aan mijn ervaringen die ik graag met jullie deel.
