Peter de Vries (73) zoekt zijn leven lang al fanatiek naar fossielen. Toen hij met de VUT ging, bouwde hij met zijn vrouw een kenniscentrum aan huis. Iedereen die zijn mooie vondsten wil bekijken is welkom.
“Vanaf mijn jonge jaren ben ik gefascineerd door fossielen. Als ik een mooie steen vond, wilde ik weten hoe hij heette en waar hij vandaan kwam. Toen ik een jaar of acht was, vond ik een vuursteen die op een oog leek, dus ik vroeg me af hoe dat kon. Daarom belde ik aan bij de burgemeester. Ik dacht: die man weet een antwoord op al mijn vragen. Helaas werd ik enorm teleurgesteld, want ik heb de steen afgegeven aan de deur maar heb nooit meer wat van de burgemeester gehoord.
Gelukkig heb ik me er niet door laten tegenhouden en heeft mijn hobby zich steeds verder uitgebreid. Ik heb het geluk dat mijn vrouw Karin er ook interesse in kreeg en zo hebben we er nu samen veel plezier aan.”
Het leven houdt niet op
“Voordat ik twaalf jaar geleden met de VUT ging, was ik hoofd voedingsdienst in een instelling voor verstandelijk gehandicapte mensen. Het moment dat ik de hoofdsleutel inleverde, was heel gek. Eerst had ik veel verantwoordelijkheden en een uur later had ik die bevoegdheid niet meer. Je mening doet er binnen de keuken niet meer toe, niemand houdt rekening met wat De Vries zegt. Gelukkig hield het leven niet op toen ik stopte met werken.
Er kwam ruimte om meer bezig te zijn met mijn grote hobby: fossielen. Maar daarbij deed ik ook andere dingen. Ik was actief in de politiek, heb meegeholpen in de wereldwinkel en ben elke woensdagavond bij de drumband van mijn laatste werkgever. Die drumband bestaat uit verstandelijk gehandicapte bewoners uit de instelling.
De wereld om je heen wordt kleiner als je met pensioen gaat. Je sociale milieu verandert, dus daarom moet je wat ondernemen en in beweging blijven. Zeker ook geestelijk: zoek uitdagingen. Je kunt altijd blijven denken: ik heb tijd genoeg, ik doe het morgen wel. Dan gaat het mis. Als je inkakt, zit je binnen de kortste keren met je ziel onder je arm.”
Fossielen doden de tijd
“Een van mijn manieren om actief te blijven is het zoeken van fossielen. Zowel lichamelijk doordat je op pad gaat en geestelijk omdat je daarna thuis onderzoekt wat je gevonden hebt. Bij een zandzuigerij kun je bijvoorbeeld mooie vondsten vinden. Hun hoofdzaak is het zand, dus grof en fijn grind worden gescheiden en daar kun je dan in gaan zoeken. Bij een zandzuigerij is het handig om een vast ritme te hebben omdat je dan weet: als het schip daar ligt, heb ik de beste resultaten. Toen ik nog werkte had ik een vaste vrije dag, dus weer of geen weer, op donderdag stond ik te zoeken. Wanneer je een bepaald soort fossiel mooi vindt, kun je blijven zoeken in gebieden waar dezelfde soort fossielen te vinden zijn. Van je zoekresultaten kun je leren in welke aardlaag je bepaalde fossielen vind. Ik zou aanraden om een tijdsperiode te kiezen, anders verdwaal je in alle soorten fossielen die er zijn. 485 Miljoen jaar geleden was er de Ordovician periode, Karin en ik hebben ervoor gekozen vooral fossielen uit die tijd te zoeken. Uit die periode zijn er veel sponsen te vinden, een bepaald soort fossiel die ik heel mooi vind. Een keer per jaar gaan we op vakantie naar Gotland, een Zweeds eiland met veel kalkbodem. Daar kun je prachtige vondsten tegenkomen.”
De spanning van het zoeken
“Als je eenmaal deze gepassioneerde hobby hebt, blijf je het je leven lang doen. Iedereen kan het doen, je moet gewoon oefenen. Pak de stenen op die je interessant vind en kom er dan met behulp van andere mensen, het internet en boeken achter of het een bijzondere fossiel is. Je moet het veld in, zelf op onderzoek uitgaan. Zo heb ik het Karin ook geleerd en nu is zij meestal degene die de mooiste vondsten vindt!
Het is bijzonder om iets dat zó oud is, gewoon in je handen te hebben. We zijn een keer een weekendje naar de Maasvlakte geweest en Karin vond daar een beverkies van 10.000 jaar oud. Dat is een echte bonus. Als ik dichterbij Rotterdam woonde dan had ik nu ook kisten vol fossielen van de Maasvlakte staan. Maar dat is een keuze die je maakt en wij richten ons nu op de sponsen. Het is telkens de verwachting die het spannend maakt aan het begin van de dag. ‘Misschien vind ik vandaag een barnsteen’, denk je dan.”
Kenniscentrum met een scheur
“Mijn mooiste vondsten bewaarde ik thuis in een soort schuur. Toen ik met de VUT ging, zijn Karin en ik samen een project begonnen. We hebben ons huis verbouwd en hebben nu een kenniscentrum aan huis. Zo noemen we het zelf, eigenlijk is het een museumpje vol met al onze fossielen. Regelmatig komen er kinderen langs die een spreekbeurt geven en ook andere geïnteresseerden zijn welkom.
We wonen in Oost-Groningen en hebben wel last gehad van de aardbevingen. Er zitten scheuren in de muur. Toen er een veiligheidsexpert langs kwam, zei hij dat we misschien niet alle fossielen op planken moesten leggen, straks zouden ze eraf vallen. Maar ja, dan kunnen we alles wel gaan opbergen en dat is zonde van de ruimte hier. Al deze vondsten spelen een mooie rol in ons leven. Ik heb een ketting van een haaientand die twintig miljoen jaar oud is. Sinds ik die om mijn nek heb, ben ik elke dag vrolijk.”
Bent u benieuwd naar de collectie van Peter en Karin? U bent welkom om te komen kijken in Sappemeer. Bel voor een afspraak naar 0598-39 68 45
Tekst en foto’s: Sophie Louise de Groot
