Hoe je ook denkt over het ontstaan van de aarde, laten we voor het gemak eens aannemen dat Darwin gelijk had. Dat we ooit, miljarden jaren geleden, begonnen zijn als amoebe. Dan moet er toch een moment geweest zijn dat de ene amoebe tegen de andere zei: ‘Wedden dat ik eerder op land kan leven dan jij?’
Vanaf toen is het allemaal begonnen: de race om de eerste, de beste, de snelste, de gevaarlijkste, de liefste, de grootste, enzovoort enzovoort te worden.
Er waren natuurlijk amoebes die zeiden: ‘O nee, daar doe ik niet aan mee!’ Die bleven gewoon amoebe, waren daar gelukkig mee en zijn nooit verder gekomen. Maar andere amoebes gingen meedoen. Ze zagen hoe anderen zich ontwikkelden en waren niet meer gelukkig met het amoebe zijn.
Waar de ene amoebe geestelijk wilde groeien, ging het de andere amoebes om het uiterlijk
Natuurlijk ontwikkelde niet elke amoebe zich op dezelfde manier. Waar de ene amoebe vooral geestelijk wilde groeien, ging het andere amoebes vooral om het uiterlijk. Sommige amoebes hielden er na een tijdje weer mee op. Die waren dolgelukkig als kangaroe, konijn of krokodil en ze zeiden dan tegen elkaar: ‘Jongens, ik vind het best zo. Als jullie zo nodig verder willen: ga je gang. Maar ik doe niet meer mee.’
Dat was niet het geval voor iedereen. Die deden hun uiterste best om verder te komen. Dat ging niet altijd van een leien dakje. Er waren amoebes die werkten aan hun hersenen maar de buitenkant vergaten.
En er waren amoebes die zich vooral met het uiterlijk bezig hielden, maar qua intelligentie niet verder kwamen dan een amoebe uit de oertijd. Ook tegenwoordig schijnen er nog wezens uit die laatste categorie onder ons te wonen.
Het werd pas echt ingewikkeld toen zo’n doorgefokte amoebe het geld uitvond. Dat was voor een hele hoop amoebes een belangrijke prikkel. Je moest en zou de rijkste worden! Dat is inmiddels zover doorgeslagen dat 1% van de amoebes even rijk is als de 99% van de amoebes bij elkaar.
Ze wilden alleen maar meer van dat goedje
Je zou verwachten dat die ene procent met al dat geld daar goede dingen mee zou doen. Maar nee, ze willen alleen maar meer van dat goedje. Gewoon voor zichzelf. De gevolgen blijven niet uit: langzaam maar zeker is er schaarste aan alles.
Amoebes die gestopt zijn als dieren sterven uit. Erger nog: zelfs mensen komen om van de honger. En bij het zwartste scenario zal moeder aarde ophouden te bestaan. Gelukkig hebben die stinkend rijke amoebes daar wat op gevonden: met hun geld hebben ze ruimteschepen ontwikkeld om andere planeten te bekijken of die geschikt zijn om op te wonen. Alleen die rijke amoebes dan…
Ik geloof niet zo in de oerknal (eerst was er niks en dat ontplofte toen ook nog), maar je zou toch haast hopen dat als het verkeerd afloopt, de aarde dan als een soort oerknal uit elkaar spat. Als we gaan, dan gaan we met z’n allen. Zoiets.
Ik weet het, geen prettig vooruitzicht, maar het geeft de amoebes die altijd amoebe zijn gebleven de gelegenheid om opnieuw te beginnen en het beter te doen dan wij.
Al vrees ik dat we over een paar miljard jaar weer net zo ver zijn als nu. Wedden?
