En weer is er een maand voorbij gevlogen. Tijd voor mijn nieuwe column. Ik staar naar het scherm van mijn laptop en ik zie een leeg wit scherm. Waar zal ik het nu weer eens over hebben? Corona en de vaccins? Nee, daar is al veel te veel over geschreven en gediscussieerd.
Ik wil wel kwijt dat ik uitkijk naar de vaccinatie en naar de tijd dat we, door die vaccinaties, weer meer vrijheid krijgen om leuke dingen te doen. Ik las in de wekelijkse beschouwing van mijn vroegere burgemeester dat ook hij (72) smacht naar die vaccinatie, maar dat zijn schoonvader (82) nog altijd geen oproep heeft gehad. Voor mij (69) zal het dus ook nog wel een poosje afwachten blijven. Geduld is een schone zaak.
Als je de beelden ziet van vrijwel lege vaccinatiecentra vraag je je als leek wel af of het écht niet vlotter kan. Wat zou het fijn zijn als we weer eens een niet-noodzakelijke winkel in mogen. Ik had laatst één rubber ringetje nodig voor een kraan. Als ik daarvoor een afspraak maak bij de bouwmarkt moet ik minimaal 4 uur wachten voor ik er heen kan. Dus maar een zakje met 5 stuks besteld via click & collect. Anderhalf uur later: “Dat is dan 1 euro 27, meneer…”
Of zal ik schrijven over de verkiezingen en de verkenningen voor een nieuw kabinet? 17 partijen komen er in de nieuwe Tweede Kamer. Het leek in eerste instantie toch wel een makkelijke formatie te worden. Tot het moment van onachtzaamheid van Kajsa Ollongren. Hier zal nog veel over worden gesproken. Zeker over de notitie over Pieter Omtzigt. Een man die zijn taak als parlementariër echt goed uitvoert: het controleren van het beleid van de regering.
Bij veel anderen heb ik het gevoel dat die in de Kamer zitten ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Lukt het niet bij de ene partij dan stappen ze over naar een andere en als dat ook niet lukt dan richten ze een eigen clubje op. Een hoog ikke-ikke-ikke-gehalte. De formatie van een nieuwe regering zal nog wel even duren en Kajsa zal vast een andere functie krijgen. Vanaf woensdag zitten er weer 150 (nieuwe) vogeltjes in de tweede-kamer-boom en kan het gekwetter als vanouds worden voortgezet.
De vogeltjes bij mijn chalet zijn ook druk in de weer. Ook zij kwetteren er lustig op los, ze verzamelen takjes en plukjes mos voor hun nesten en smikkelen van de heerlijkheden die ik voor hen ophang. Een bedrijvigheid van belang.
Mijn vorige column beëindigde ik met de opmerking dat we een besluit moesten nemen over het verduurzamen van ons chalet. Nee, geen zonnepanelen of een warmtepomp. Het gaat over een nieuwe buitenkant. Onze hut is afgewerkt met zogeheten Canexel, een product uit Canada dat ooit werd gezien als het summum van degelijkheid. Het is een gevelbekleding op basis van geperste houtvezels met een harde toplaag.
Het blijkt nu dat het niet aan de verwachtingen voldoet en vaak gaat rotten. Die rotte plekken zijn niet te herstellen. Overschilderen kan, maar het rottingsproces kan door te schilderen zelfs versnellen omdat het vocht al aanwezig is in de geperste houtvezel.
Een groot deel van de beplating van ons chalet is een paar jaar geleden – via een garantieregeling – vervangen en bij een recente keuring, na een nieuwe claim, is vastgesteld dat alweer het grootste deel in slechte staat verkeerd. Via kennissen hoorden we over een nieuw soort kunststof dat momenteel wordt gebruikt voor het vervangen van dat Canexel.
Het heeft dezelfde dikte en daardoor hoeft er niets bijgewerkt te worden aan raamkozijnen en deuren. Past precies. Dit materiaal zou zeker 30 jaar mee moeten kunnen. Dat maken wijzelf waarschijnlijk niet meer mee, maar minder onderhoud en makkelijker schoonmaken is ook belangrijk. En wellicht is het chalet in de toekomst ook beter verkoopbaar. Nu haken kopers af als ze horen dat er Canexel is gebruikt.
Nog een paar weekjes en dan wordt het werk uitgevoerd. Ik kan haast niet wachten! Ja, geduld is een schone zaak… Dat wil niet zeggen dat ik nu rustig in een hoekje blijf zitten afwachten. De grote voorjaarsschoonmaak gaat gewoon door, uitgezonderd het reinigen van dat rottige Canexel. De grauw uitgeslagen dakgoten zijn inmiddels weer spierwit, de raamkozijnen en deurposten zijn ontdaan van viezigheid. De tuin krijgt zijn eerste voorjaarsbeurt en het straatwerk wordt weer ontgroent.
En intussen genieten we van ieder zonnestraaltje, van de vele soorten vogels in de tuin en van de mooie voorjaarsbloemen. Als je hier zit kan je alles van je afzetten en simpelweg genieten van het leven.
Toch nog even terug naar de realiteit: vorige week waren mijn beide zoons jarig. Voor het tweede jaar op rij kon dat niet echt gevierd worden. We zijn desondanks wel eventjes bij elkaar geweest: 6 volwassenen en 4 kinderen! We waren dus een beetje burgerlijk ongehoorzaam, maar we bleven uiteraard wel op ruime afstand van elkaar.
We zijn en blijven menselijk. Ook wij smachten naar meer vrijheid: Wanneer kunnen we weer eens een kop koffie drinken op een terras of uit eten gaan? Wanneer kan ik een nieuwe broek passen zonder afspraak.
Geduld is een schone zaak, maar het wordt nog wel flink op de proef gesteld.
Wim
