Dinsdagavond 7 uur. Mijn vrouw stemt de radio af op de persconferentie van onze minister-president. Mijn handen rusten losjes op het stuur van de auto, de cruisecontrole staat op 101 km per uur. Na 7 uur mag je hier weer 130 rijden, maar ik ga op dit tempo door. Lekker ontspannen en goed voor het milieu.
Uit de speakers klinkt de welluidende stem van Mark Rutte. Rustig en keurig articulerend brengt hij zijn boodschap en deelt hij zijn zorgen en angsten met ons. De boodschap is duidelijk: we gaan door met de intelligente lockdown met een aantal versoepelingen voor de kinderen. Zij mogen weer gedeeltelijk naar school en mogen weer gaan sporten. Maar verder blijft de anderhalvemetersamenleving gehandhaafd. Gezien de hoeveelheid personen die nog dagelijks opgenomen worden in de ziekenhuizen en het aantal mensen dat nog steeds overlijdt, vind ik dit een hele verstandige beslissing. Leuk is het niet, maar – ook volgens mij – wel noodzakelijk.
Wij zijn op weg naar ons chalet. We voelen ons daar prettiger dan in ons appartement. Uiteraard is ons appartement zelf helemaal veilig, maar in de publieke ruimten, zoals galerij, trappenhuis en lift voelen we ons niet helemaal koosjer. De anderhalve meter ruimte is er gewoon niet of wordt vaak – onbewust of ondoordacht? – niet gerespecteerd. Door renovatie is er slechts één kleine lift beschikbaar voor 64 appartementen. Het is onmogelijk om met voldoende afstand met meer dan één persoon of gezin de lift te gebruiken. Toch blijven de medebewoners je op een vriendelijke manier uitnodigen om ook in te stappen: “ruimte zat hoor!” En als je dan aangeeft dat het niet kan, ‘u weet wel, anderhalve meter afstand…’, kijken ze je aan met een blik van schaamte of van medelijden. Ik kan het niet altijd goed inschatten. Om deze situaties te ontlopen gaan wij meestal traplopen. We wonen acht hoog, dus vooral naar boven is een pittige klus. Maar, elk nadeel heb zijn voordeel: voor de conditie is het goed.
Bij ons chalet kunnen we als we dat willen de hele dag buiten zijn. Er is altijd wel een zonnig plekje te vinden en er zijn veel klussen te doen: onkruid wieden, snoeien, terras reinigen en chalet schoonmaken, werk zat. En dat doseren we. Een paar uurtjes aan de slag en daarna lezen of lekker niksen. Zo smeer je de klussen uit en is er morgen en overmorgen ook nog genoeg te doen.
In de gemeente waar ons chalet staat zijn behoorlijk veel coronabesmettingen vastgesteld. Het is een zeer hechte dorpsgemeenschap. Het aantal overleden personen is volgens de gegevens van het RIVM 15, maar in een open brief van de burgemeester in het huis-aan-huisblad spreekt hij over 55 mensen die aan het virus zijn bezweken! We mijden daarom het plaatsje; we gaan er niet naar het centrum, de markt, de winkels of supermarkt daar.
We gaan eenmaal in de week, anderhalve week, naar huis: een was draaien, comfortabel douchen en boodschappen doen. Je moet wel je administratie op orde houden: een ouderwets boodschappenlijstje dat de hele week klaar ligt. Voorzien van proviand en schone onderbroeken voor een nieuwe periode rijden we dan dezelfde dag of de dag erna weer terug.
Op deze manier houden wij het best vol. Het is lente, dus we genieten volop van de natuur. Het ontluikende groen aan bomen en struiken, van de vogels die druk zijn met hun nestjes, en van het heerlijke, bijna zomerse weer.
Maar toch is het raar. In deze periode hebben we best veel verjaardagen. Normaal kunnen we nooit zolang op de Veluwe bivakkeren. Sociale contacten, weet u wel. Maar die zijn er nu niet. Voorlopig verlopen alle contacten via de digitale wereld. Een digitale verjaardagskaart, een grappig filmpje of een ingesproken boodschap moeten het voor de feestganger een beetje leuk maken.
Ik ben ook heel benieuwd hoe het nu gaat met Koningsdag. Alles thuis, alles digitaal. Ook 75 jaar vrijheid vieren we thuis. Immers: “Vrijheid van de een mag niet ten koste gaan van de gezondheid van de ander.”
Hou vol!
Ga liefdevol en respectvol om met elkaars gezondheid en veiligheid. Spijt komt altijd te laat….
Wim.
