Ook wij denken na hoe het moet als we ouder worden. Misschien wel meer dan dat we dat in Nederland zouden doen.
Column: ouder worden, ver van huis
Vandaag weer een discussie gehad over de bouw van de casas assistidas (aanleunwoningen) in Alfeizerao, waarvoor plannen zijn, maar geen geld.
Ook wij denken na hoe het moet als we ouder worden. Misschien wel meer dan dat we dat in Nederland zouden doen. Omdat je in Nederland de situatie kent, kan je het voor je uit schuiven. Hoewel… De zorg verandert dusdanig dat je in Nederland ook niet meer zeker bent van een ‘verzorgde oude dag’. ‘Denken jullie daar nu over na, daar in de zon? ‘ Ja, daar denken we over na, maar niet teveel, want daar zijn we nog niet aan toe. En daar zit hem nu juist de clou. Niemand is er aan toe, tot het (vaak) van het ene op het andere moment voor de deur staat. Maar als de plannen in Nederland doorgaan, dan moet je daar wat de zorg betreft, terugvallen op je netwerk, familieleden en buren. Mensen die tien tot twintig jaar in het buitenland hebben gezeten, hebben geen netwerk meer en buren hebben ze sowieso niet. Blijft over de familie. Nou die ziet je aankomen. Eerst jaren in de zon zitten en niet aanwezig zijn en dan als er hulp nodig is, met hangende pootjes teruggaan en verwachten dat iedereen voor je klaar staat. Nou, dan moet je wel héééél aardig zijn. En daarom zijn we ons gaan verdiepen in wat de mogelijkheden hier in Portugal zijn. Dus een nieuw ‘project’ erbij, getiteld ‘Hoe zetten we een woon/zorggemeenschap op voor o.a. Nederlanders. ‘
Gevoel en verstand liggen ver uit elkaar
Het grote probleem is dat we eigenlijk niet willen. Het verstand zegt ja, maar het gevoel is heel anders. Nee, ik ben er nog niet aan toe. Maar die huizen staan er nog lang niet. En nee, we willen niet een project voor Nederlanders alleen, maar het wordt een gezamenlijk project voor Portugezen, Nederlanders, Belgen, en Engelsen. En ja, het commentaar is niet van de lucht. Zoals iemand zei: ‘Wil jij ’s morgens begroet worden met “goedemorgen buurvrouw”, ik niet.’ Nou ik wel, als ik 89 ben, alleen en niet meer mobiel, wil ik graag begroet worden met ‘goedemorgen buurvrouw’, want dat versta ik tenminste. Daarbij Nederland en Nederlanders hebben mij veel goeds gebracht. En als er meerdere Nederlanders zijn, zou je samen een Nederlandssprekende verzorger kunnen inschakelen of iemand die voor je vertaalt.
Zijn er dan ook andere oplossingen? Natuurlijk, gewoon jong sterven, dan hoef je daar niet over na te denken.
